ลิขิตฟ้าฤาจะฝืน พันธนาการรัก

รัชศกเหอผิงฉีปิงที่24 มีเรื่องเล่าขานถึง พลังเวทที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ของตระกูลหนึ่งที่สามารถตัดต่อ ความสัมพันธ์ของมนุษย์ให้เกลียดชังรักใคร่แบ่งเบาภาระสวรรค์ รัก เกลียดง่ายดายเพราะผู้สืบทอดมีพลังที่สวรรค์ประทานมา สามารถมองเห็นด้ายผูกโยงใยสัมพันธ์คู่รัก พี่น้อง เพื่อนฝูง ญาติสนิท สีของด้ายแห่งชะตาผูกเกี่ยวแตกต่างสีสัน เพียงแค่กะพริบตาสามารถรู้ได้ว่าใครผูกสัมพันธ์กันไว้ หน้าที่ของผู้สืบทอดจึง แบ่งเบาภาระสวรรค์เมื่อคำวอนไหว้ของเหล่า มนุษย์มีมากมายจน ไม่อาจรับมือ "พี่ใหญ่ทำคะแนนตีตื้น หลงถานไป๋อี้ชิงนางมีใจให้พี่ใหญ่ เสด็จพ่อทรง กริ้วเรื่องที่ข้าไม่เอาไหน" "องค์ชายท่านหมายมั่นสิ่งใดบอกกับข้าน้อยให้หายข้องใจ"องครักษ์ข้างกายนามกงฉานที่ อ่อนแก่กว่าไม่มากนักเอ่ยปากถาม "หากใครได้หลงถานไปอี้ชิงได้เคียงข้างใครคนผู้นั้นจึงนับว่ามีโอกาสได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพา เห็นหรือไม่บิดานางรักใครดูแลเหมือนหยกล้ำค่าอีกทั้งใต้เท้าไป๋ถานล้วนมีแต่ผู้ที่ ยกย่องเชิดชูไม่ว่าจะทำการใดล้วนสำเร็จลุล่วงด้วยเป็นที่วางใจแม้แต่เสด็จพ่อยังต้องเกรงใจเขา" "องค์ชาย เรื่องตำแหน่งองค์รัชทายาท นับวันยิ่งช่วงชิงเข้มข้นหากเป็นเช่นนี้เกรงว่าองค์ชายจะพ่ายแพ้เป็นแน่แท้"-ไม่ได้เย้ยหยันทว่าพูดถึงเรื่องจริงที่กำลังเป็นไป "ข้าควรทำเช่นไร ในเมื่อเสด็จพ่อจนป่านนี้ยังไม่พูดถึงเรื่องแต่งตั้งรัชทายาทอีกทั้งพี่ใหญ่ได้ใจของหลงถานไป๋อี้ชิงไปครอง" “ที่ฝ่าบาทยังไม่ทรงตัดสินใจเพราะต้องการให้องค์ชายมีโอกาสในพระทัยฝ่าบาทนั้น มีองค์ชายอยู่สามในห้าส่วน แต่เพราะองค์ชายไม่ยอม แสดงความสามารถหรือไม่ยอมตัดสินใจเรื่องใดลงไปให้เด็ดขาดฝ่าบาทจึงชะลอเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทไว้” “เจ้าคิดว่าข้าควรทำเช่นไรดี” " มีเรื่องเล่าขานหนึ่ง เรื่องผู้ทรงพลังเวทสามารถเปลี่ยนชะตารักเกลียด ด้วยการตัดด้ายวาสนา หากนางตัดด้ายผู้คนที่เคยรักใคร่จะต้องพลัดพรากจากลา แต่หากนางผูกมันเข้าด้วยกันแล้วไซร้ แม้ว่าจะเกลียดชังปานใดก็ต้อง ประสบพบเจอร่ำไป"เลิกคิ้วสูงยิ้ม ยียวน "เรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ แล้วทำไมจึงไม่ผูกด้ายของตนกับฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ เผื่อว่าจะได้เป็นใหญ่เหนือหญิงใดได้นั่งตำแหน่งฮองเฮาเสีย" "แม้นางจะทำการผูกตัดด้ายวาสนารัก เกลียด ก็ต้องได้รับความยินยอมจากสวรรค์ เล่ากันว่านางจะไม่ช่วยผู้ที่สวรรค์บัญชาว่าไม่อาจคู่ควร" ยิ้มหยันไม่ได้รู้สึกเชื่อถือในสิ่งที่องครักษ์ข้างกายพูดคิดเพียงแค่ว่านี่คือความงมงายเมื่อผู้คนไร้ซึ่งความหวัง "แล้ว หากข้ากับหลงถานไป๋อี้ชิงไม่ได้รับความยินยอมจากสวรรค์เล่า นางทำไม่สำเร็จนางก็อ้างบัญชาสวรรค์" "องค์ชายควรจะลองดู หากว่าองค์ชายกับบุตรีใต้เท้าหลงถานมีวาสนาต่อกันนั้นเท่ากับเป็นกำไร แค่ลองไม่ได้เสียหายอะไร หรือบางทีอาจเปลี่ยนความคิดองค์ชายได้" "กงฉาน เจ้าเอาสิ่งใดมาการันตีเช่นนั้นไม่สู้รอให้สวรรค์บงการไม่ดีกว่าหรือ" " รอสวรรค์กว่าคำวอนขอจะส่งถึงสวรรค์ตำแหน่งองค์รัชทายาทคงเป็นของ องค์ชายใหญ่ไปเสียแล้ว ใต้เท้าหลงถานเองก็ได้เชื่อมั่นในเรื่องนี้ไม่น้อย ได้ยินยอมให้นางผูกตัดความสัมพันธ์จนสามารถเป็นที่รักใคร่ และควบรวมอำนาจไว้ในมืออีกทั้งยังมีผู้คนรักใคร่"เหอผิงฟาหยางพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ หวงหลานหลับตาลงช้าๆ เมื่อหมิงยู่จ้องมองมาไม่วางตา “เทพธิดาน้อย เหม่ยเมย (น้องสาว) ได้ความว่าอย่างไร ท่านช่วยข้าได้หรือไม่”หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ “ตกลง ท่านกลับไปเสียก่อน เรื่องที่ไหว้วานไม่ยากเกินความสามารถข้า แล้วอย่าได้เรียกข้าว่าเทพธิดาเลยข้าแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”หมิงยู่ ยิ้มกว้าง “ขอบคุณแม่หมอยิ่งนัก นี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อย หยิบถุงเงินออกมาจากอกเสื้อส่งให้หวงหลาน “ข้ารับไว้แค่เพียงครึ่งของที่ท่านเตรียมมา ครั้งนี้สวรรค์กำหนดไว้แล้วเพียงแค่ข้าทำตามบัญชาสวรรค์ก็เท่านั้น” “ขอบคุณเหม่ยเมยอีกครั้ง” “หวงหลานเก็บของได้แล้ว กลับบ้านเสียที”หลิวเหลียนบอกกับหวงหลานที่เป็นลูกสาว เหอผิงฟาหยางเดินเข้ามาพร้อมกับกงฉาน ดวงตาคมใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน หวงหลานเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ด้วยความลืมตัว เหอผิง ฟาหยางเองก็จ้องใบหน้างดงามของหวงหลานคล้ายกับต้องมนต์สะกด เวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ มีเพียงเขากับนาง “แม่หมอ เราต้องการให้ท่านช่วย”กงฉานเอ่ยขึ้นเบาๆ เหอผิงฟาหยางเบือนหน้าหนีจากดวงหน้างดงามนั้นอย่างแสนแสียดาย “วันหนึ่งนาง ช่วยได้เพียงหนึ่งพรุ่งนี้จึงค่อยมาใหม่”หลิวเหยียนมารดาของหวงหลานเอ่ยขึ้น “แม่หมอเราจะพบท่านได้ที่ไหน”หลิวเหยียนดึงมือหวงหลานจากไป “ที่นี่”เหอผิงฟาหยางส่ายหน้าไปมา “คงเป็นพวกหลอกลวงเห็นได้ชัดว่า ตั้งใจจับปลาอ้วนพีเพียงวันละตัว กันความผิดพลาด”ยิ้มหยันก้าวเดินสวนทางออกไป กระท่อมน้อยกลางป่าเขา “ท่านแม่ทำไม ท่านแม่บอกว่าเราช่วยเหลือได้เพียงหนึ่งเท่านั้น” “คนผู้นั้น มีด้ายผูกโยงกับเจ้า” หวงหลานยิ้ม “ท่านแม่ล้อข้าเล่น เดิมด้ายของข้าผูกไว้กับหนานเปียนในเมื่อหนานเปียนตายไปแล้ว ด้ายนั้นก็คงไม่ได้ผูกไว้กับใคร” “เจ้าสิบสองปี หนานเปียนก็ตายจนป่านนี้ ยังไม่มีสายใยผูกโยงกับผู้ใดจนกระทั่งพบเขา” “ท่านแม่ ข้าจะตัดด้ายเสียท่านแม่จะได้สบายใจ” “เขามาให้เจ้าผูกด้ายกับใครอีกคน”หวงหลานยิ้มบางๆ เข้าใจความห่วงใยของมารดาได้ดี “เช่นนั้นก็ควรจะช่วยเหลือเขา”หลิวเหลียนหลุบตามองพื้น “เจ้ายินดี ฝืนบัญชาสวรรค์ยอมเจ็บปวด จนอยู่ไม่สู้ตาย เจ้ายอมสละมันได้หรือไรลูกแม่” “แล้วหลบเลี่ยงเขาเสีย ไม่ใช่การฝืนบัญชาสวรรค์หรือไร มิสู้ผูกด้ายให้เขาเสียใหม่” “แม่กลัวว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวด”หวงหลานยิ้ม เช่นจะเจ็บปวดในเมื่อหวงหลานไม่ได้คาดหวังสิ่งใดทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบา ภาระสวรรค์ เช้าสดใสในอีกวัน กงฉานยืนรอหวงหลานกับหลิวเหยียนที่ก้าวเดินมายังเพิงพักที่เดิมในทุกๆ วัน “แม่หมอ รอท่านนานแล้ว”กงฉานเอ่ยทัก หวงหลานกับหลิวเหยียนทำสีหน้าเรียบเฉย “ต้องการให้ช่วยเรื่องใดกัน”หลิวเหยียนถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “คุณชายต้องการให้แม่หมอ ผูกด้ายให้คุณชายกับหญิงนางหนึ่ง”หลิวเหยียนหยักหน้าให้กับ หวงหลาน “ในใจคุณชาย คิดอย่างไรกับแม่นางคนนั้น”หวงหลานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้า... ชอบนาง แต่นางกลับชอบพี่ใหญ่ของข้า”หวงหลานนั่งลงหลับตาลงช้าๆ “คุณชายหากเป็นลิขิตสวรรค์และข้าผูกด้ายให้กับท่านแล้ว ท่านสัญญาได้ไหมว่าจะดูแลนางอย่างดี”เงียบ “สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทอดทิ้งนางหากท่านได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว” “.....ข้าสัญญา”ด้ายสีแดงโยงใย ที่นิ้วก้อยของเหอผิงฟาหยาง หวงหลานไม่ได้ไล่เส้นด้ายที่โยงใยนั้นรู้ดีว่าจบลงที่นิ้วก้อยของตัวเอง “ท่านกลับไปเสีย เรื่องที่ไหว้วาน อีกไม่เกินสองวันจึงเห็นผล แล้วจงจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้า”เหอผิงฟาหยาง เลิกคิ้วสูงเมื่อหวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตน่ามอง “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเห็นผล” “ปกติ เราจะช่วยเฉพาะคนที่แวะมาที่นี่ถึงสามครั้งสามครา หรือไม่ก็คนผู้นั้นได้รับความทุกข์ในวาสนา ชะตาแห่งรัก เกลียดจน หาความสุขมิได้ แต่ท่านแวะเวียนมาแค่สองครา หวงหลานนางก็ยินยอมทำให้ จัดการเรื่องนี้ให้ท่านฉะนั้นไปเสีย ไปรอว่าสิ่งที่ท่านต้องการจะเห็นผลหรือไม่ ข้ายินดีเอาหัวเป็นประกันแต่หากเห็นผล ตามที่บอก แค่เพียงสุราเลิศรสแค่จอกเดียวก็เพียงพอสำหรับค่าเหนื่อย”