“นั่นสิ พี่ไม่ยักรู้มาก่อนว่าน้องชายพี่สนใจเรื่องแบบนี้ด้วย” กฤตนัยเอ่ยขึ้นบ้างทำเอาคนถูกถามนิ่งอึ้งอีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไรแล้ว
นั่นสิ...ทำไมเขาถึงใส่ใจและจดจำสิ่งที่เด็กในร้านเล่าได้ขึ้นใจนัก
“คือ...ผมเห็นหน้าตาของขนมเหมือนที่อ๋องเคยเอามาให้กิน ก็เลยถามเด็กในร้านถึงความหมายครับพี่กฤต”
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” พี่ชายคนโตพยักหน้า แต่ยังมองน้องชายคนเล็กด้วยแววตาฉงนสงสัยไม่เปลี่ยน จนคนถูกมองต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อให้พ้นตัว
“แล้วไหนล่ะครับอาหารชาววังที่บอกว่าแม่เป็นคนลงมือทำ”
“อ๋องกำลังยกมาโน่นไง” กฤตนัยบอกพลางบุ้ยใบ้ไปทางผู้เป็นน้องเขย ที่เดินถือจานเปลใบใหญ่มาวางบนโต๊ะอาหาร
“นั่น...อาหารชาววังหรือครับ ถ้าไม่มีผักบุ้งผมนึกว่าเป็นหมูสะเต๊ะ”
ทักษกรบอก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลางมองจานเปลใบใหญ่ ที่มีผักบุ้งสีเขียวสดวางเรียงเป็นแถวทับด้วยหมูฉีก แล้วน้ำที่ราดนั่นมองอย่างไรก็คือน
