“ขับรถประสาอะไรวะนั่น ดู...ดูมันเปิดไฟแค่ชั่วพริบตาเดียวแล้วเลี้ยวเลย เดี๋ยวแม่ก็ทิ่มตูดแม่งซะหรอกไอ้เวรตะไล!”
เสียงก่นด่าไปพลางขับรถไปพลางของเจนจิราเลขานุการส่วนตัว เรียกเสียงหัวเราะหึๆ จากคนเป็น
เจ้านายที่แต่งกายในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่เรียบกริบซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ
“แกนี่ปากจัดขึ้นทุกวันเลยนะเจตน์”
“ก็มันน่าด่าไหมล่ะคะบอส ขับรถกันยังกับซื้อใบขับขี่มาจากข้างถนน แหม...แล้วดูไอ้เวรนั่น ขับรถไปก็กดเล่นมือถือไปด้วยมันใช่ไหมล่ะนั่น แล้วดูไอ้คนนั้นขี่มอเตอร์ไซค์ดันคุยโทรศัพท์ไปด้วย ช่างมีความสามารถจริงนะมึง”
เจนจิรานั้นนอกจากจะทำหน้าที่เลขานุการส่วนตัวแล้ว ยังรับหน้าที่ขับรถให้เจ้านายด้วยอีกตำแหน่งหนึ่ง
“มันก็จริงของแก” ทักษกรพยักหน้าเห็นด้วย “คนเราเดี๋ยวนี้มองแต่หน้าจอโทรศัพท์ แทบจะไม่มอง
หน้ากันแล้ว”
คำพูดของเจ้านายทำเจนจิราถึงกับหัวเราะคิก
“แล้วเมื่อกี้ตอนอยู่ในงานเลี้ยง อาหารไม่ถูกปากห
