พรวด!!! เลือดสีแดงสดที่ไลออนกระอักออกมาทำเอาลิลากรีดร้องอีกครั้งด้วยคงามกลัวสุดขีด
“ขะ…ของลูก”
ไลออนส่งถุงกำมะหยี่ใบเล็กที่เปื้อนเต็มไปด้วยเลิอดให้ลิลา ก่อนจะล้มลงนอนแน่นิ่งไป
“พี่ไลออน!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดด”
ภาพจำสีดำเลือนลาง หญิงสาวยืนมองท้องฟ้าที่มืดครึ้มไม่สดใส ในวันที่เธอไม่มีเขา เด็กน้อยที่ถอดใบหน้าของผู้เป็นพ่อมา กำลังยิ้มสดใสให้ผู้เป็นแม่ที่กำลังปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ไลลาคิดถึงพ่อใช่มั้ย” ลิลาเอ่ย
“แอ๊…”
“แม่ก็คิดถึงพ่อ”
“ลิลา”
เสียงของพบรักที่เอ่ยเรียกลิลาที่ยืนอยู่นอกบ้านดังขึ้น
“ค่ะพี่พบ”
“พายัยหนูเข้าบ้านเถอะ น้ำค้างลงแล้วนะ” พบรักเอ่ย
“ค่ะ…”
“อย่าร้องไห้ซิ ยัยหนูเห็นแม่ร้องไห้แบบนี้ ยัยหนูจะร้องด้วยนะ” พบรักเอ่ย
“ฮึก! จนวันสุดท้าย ลิก็ไม่พูดดีกับเขาสักคำ ฮึก!”
“ไลออนรักลิลามากนะ พี่เชื่อว่าไลออนจะไม่โกรธ” พบรักเอ่ย
“ฮึก!”
“ส่งไลลามา พี่อุ้มให้ ลิควรไปพักผ่อน
