ขอรักได้ไหมคุณพี่เลี้ยง 20
“แม่!!!” ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เติร์ดที่รออยู่ก่อนหน้ารีบร้องเรียกและวิ่งเข้ามากอดฉันไว้แน่น โดยที่ข้าง ๆ ฉันนั้นยังมีคุณนิธิสยืนอยู่
“พี่เติร์ดกินข้าวหรือยัง” เอ่ยถามเด็กน้อยยามผละออกห่าง ตอนนี้จะหกโมงครึ่งแล้วไม่รู้ว่าเด็กน้อยกินข้าวไปหรือยัง เป็นห่วงกลัวว่าจะปวดท้องเอาได้
“ยังครับ รอพ่อกับแม่ก่อน” เด็กน้อยเอ่ยตอบ
“เด็กดีของพ่อ งั้นเราไปกินข้าวกันครับ”
“ครับพ่อ”
“มาพ่ออุ้มมา” ฉันเดินให้ช้าลงเพื่อที่จะได้มีช่วงเวลาให้สองพ่อลูกได้พูดคุยกันมากขึ้น เสียงทุ้มนุ่มของคุณนิธิสทำให้เผลอยิ้มอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งมีเสียงตอบโต้จากน้องเติร์ดนั่นอีก ช่างเป็นน้ำเสียงคนละโทนแต่รวมกันแล้วลงตัวเป็นอย่างมาก ฟังแล้วไพเราะอยู่ไม่น้อย
“ผมช่วยครับคุณอ้าย” พี่ศักดิ์ที่เดินออกมารับเจ้านายเอ่ยอาสา แต่ว่าที่ซื้อมามีของฉันเสียส่วนใหญ่นี่สิ
“ขอบคุณค่ะแต่เดี๋ยวหนูถือเอง อ้อ หนูซื้อขนมมา
