Incongruent

27

"Bro seriously?" Rinig kong tanong ni Vince. Nakapikit ako pero gising na gising ang buong katawan ko. Gusto kong matulog sa pagod at lungkot pero hindi ko magawa. Sa tuwinang susubukan kong matulog ay maalala ko ang mukha ni Van. And that disgusted me.

"Importante lang, babalik rin ako as soon as possible." Sabi ni Van. How could I not recognize the man's voice? The man who I never thought would do all these things to me. The pain he has brought me is carved in my heart.

"Three days." Pagpapatuloy ni Van. Rinig ko ang pagsara ng maleta nito.

Hindi ko alam kung saan siya pupunta dahil nasa baba lang sila the whole time. Nung umakyat naman sila ay tungkol dito na ang pinaguusapan nila.

"No problem," Sabi ni Vince.

"You know what to do." Sabi ni Van. Narinig ko siyang tumayo. Hindi ko na kinaya kaya iminulat ko ng kaunti ang mata ko. Nakabihis na si Van ng suit and tie niya at hawak ang handle ng itim niyang maleta samantala si Vince ay naka cargo shorts at t-shirt na hindi ko mabasa ang nakaprint doon not like I really cared.

"Of course... Like the usual one." Sabi ni Vince at inihagis ang kamay sa ere. Like the usual ones?

"Okay, I'll go now." Sabi ni Van. Nagsimula siyang maglakad sa direksiyon ko kaya mabilis kong ipinikit ang mga mata ko muli.

I felt his hand touched my hair and his lips landed on my forehead. Gumalaw ako upang tanggalin ang pagkakadikit ng labi niya sa aking noo.

"I'll come back soon," I heard him say.

Please don’t. I wish that you would never... I shout in my mind.

Ever.