“ผมเป็นทหารอากาศอยู่ฝูงบิน 601 กองบิน 6 หน้าที่หลักประจำของผมคือขนส่งประจำอากาศยาน ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายขึ้นก็ขับเครื่องบิน ขับเฮลิคอปเตอร์ ช่วยเหลือประชาชนที่เดือดร้อนจากอุทกภัย วาตภัย รวมไปถึงลาดตระเวนสำรวจป่า...” ผู้พันกานต์พูดออกไปโดยไม่รอให้อีกคนถามหรือเอ่ยอะไรออกมา คำบอกเล่าของอีกฝ่ายทำให้เขมจิราหันมาฟังอย่างสนใจโดยไม่ได้แสดงสีหน้าออกมาว่าอยากรู้แต่อย่างไร จนคนที่เล่าเริ่มมีอาการเกร็งขึ้นมาเมื่อโดนจ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่าของคนที่นอนนิ่งบนเตียง
“ตอนที่ผมเริ่มทำงานใหม่ๆ หลังเรียนจบโรงเรียนนายเรืออากาศ ผมไม่ได้เป็นนักบินเลยทีเดียวต้องไปเรียนเพิ่มอีก กว่าจะได้บินก็สามสี่ปีได้ ช่วงที่ไม่ได้บินก็ทำงานพวกช่างซ่อมไปด้วย มันก็สนุกไปอีกแบบ ซ่อมเครื่องบินจนรู้สึกว่าอยากทำงานตรงนี้มากกว่าไปเป็นนักบิน แต่พอได้เริ่มบินจริงจังครั้งแรก ทำให้ผมรู้ว่าทำไมใครๆถึงอยากเป็นนักบินกัน...”
“ทำไมเหรอ” เขมจิร
