เวลาสามทุ่มกว่าอาซานมาถึงเพนท์เฮ้าส์พร้อมอาหารเต็มไม้เต็มมือ ฉันก็โง่รอเนอะ รอตั้งแต่สิบโมงจนตอนนี้ รอเพราะอยากรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร อยากรู้คำตอบของเขา คำตอบที่จะเป็นตัววัดการตัดสินใจของฉัน ฉันน่ะยังเฝ้าหวังว่าจะได้คำตอบที่ดี
“ขอโทษนะบี๋ งานด่วนเข้ามาเค้าไม่มีเวลาโทรหาบี๋เลย” เขาพูดขณะที่วางถุงของกินต่าง ๆ ไว้ที่โต๊ะ หึ ผู้ชายอย่างศรัณย์ ศิวะวานนท์น่ะเหรอจะไม่มีเวลากดโทรหรือพิมพ์ข้อความมาหาฉัน เขาก็แค่ไม่นึกถึงฉันเท่านั้นเอง ถ้าเข้มแข็งกว่านี้ก็อยากจะรู้เหมือนกันนะถ้าลำดับความสำคัญคนที่สำคัญในชีวิตเขาฉันอยู่ลำดับที่เท่าไหร่
“พร้อมคุยปะ” ฉันถามด้วยเสียงนิ่ม ๆ ใบหน้าราบเรียบ
อาซานเดินเข้ามาหา “คือเรื่องเมื่อคืน...”
“ผู้หญิงที่ชื่อไข่มุกใช่พนักงานที่ร้านเค้กไหม”
“...” เขาเงียบ มองหน้าฉันเงียบ ๆ
“ตอบหน่อยดิ”
“...”
“ถ้าบี๋ไม่ตอบเค้าจะคิดว่าใช่นะ”
“...”
“หึ ใช่สินะ”
“อืม” อาซานถอนหายใ
