ฉันกลับมานั่งมองเหตุการณ์ด้านนอกอยู่ด้านในบ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่อาซานดำผุดดำว่ายอยู่ที่สระ ตอนแรกก็เฉย ๆ ปล่อยเขาทำไปเดี๋ยวเหนื่อยเขาก็หยุด แต่ว่าตอนนี้พายุเข้าแล้วสิ ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งคนเอาแต่ใจก็ยังประท้วงไม่หยุด
สิบห้านาทีต่อมาฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักบวกกับลมที่พัดเข้ามาทุกทิศทางทำให้สาดเข้ามาในสระว่ายน้ำทั้งที่มีหลังคา ดูแล้วสงครามประสาทรอบนี้เป็นฉันที่ต้องยอมเพราะไม่อยากให้เขาต้องป่วย ฉันตัดสินใจเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พร้อมกับร่มแล้วก็เปิดประตูกระจกเดินออกมาหาคนที่นั่งตากฝนริมสระ ทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีไปได้
“เข้าบ้าน” เสียงฝนเสียงลมที่ดังทำให้ฉันต้องตะโกนสุดเสียง
“…”
“ซานเข้าบ้าน”
“…” เขายังคงนิ่ง ยังคงรั้นจะก่อสงครามประสาททั้งที่ฉันยอมเดินออกมาง้อขนาดนี้
“…” ฉันจึงปล่อยร่มให้ปลิวไปตามแรงลมแล้วก็ตัดสินใจยืนตากฝน ไม่ถึงสามสิบวินาทีคนตัวโตก็ลุกขึ้นมาดึงผ้าขน
