หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
เรื่องที่สืบทราบมาทำให้การจำกัดบริเวณของภัควรินทร์เข้มงวดกว่าเดิมหลายเท่า แม้กระทั่งการออกไปหลังบ้านเพื่อนั่งเล่นในสวนตามลำพังก็ไม่ได้รับอนุญาต นอกจากนี้เจ้าของบ้านยังให้แม่บ้านเปลี่ยนมานอนค้างแทนการเดินทางไปกลับ เรียกได้ว่าเธอถูกจับตามองทุกฝีก้าวก็ไม่ผิดนัก
ภัควรินทร์ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถามกี่ครั้งก็ไม่ได้รับคำตอบ มีเพียงการกระทำและคำพูดเฉไฉที่คอยเปลี่ยนเรื่องอยู่เรื่อย ๆ ช่วงกลางวันเขามักอ้างว่าปวดหัวเพราะเครียดเรื่องงาน พอตกดึกก็อาศัยความชำนาญในเรื่องบนเตียงมาหันเหความสนใจของเธอ
“พอแล้วค่ะ วันนี้น้ำหวานไม่ยอมแล้ว!” เธอผลักมือเขา ไม่ยอมให้บีบเคล้นหน้าอกที่ช่วงนี้อวบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“น้ำหวาน…อย่าดื้อสิคนดี” ธีรักษ์ยังคงตอแยไม่เลิก
“คุณนั่นแหละที่ดื้อ ดื้อทุกเรื่องเลย! ถามอะไรก็ไม่บอก กักบริเวณอย่างกับน้ำหวานเป็นนักโทษ ที่บอกว่าจะพาไปหาคุณย่าก็ผัดไปเรื่อย!”
