“แกน่าจะบอกพวกเราก่อน ไม่ใช่อยู่ดี ๆ ก็หายไป ไลน์ไม่อ่าน โทรหาไม่มีสัญญาณ ติดต่อทางไหนก็ไม่ได้เลย พวกเราเป็นห่วง” จารวีว่าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ฉันสบายดี พวกแกก็เห็นแล้วนี่” ทอฝันยิ้มหวานอีกครั้ง แต่พอเพื่อนยังคงตีหน้าบึ้งตึง หญิงสาวก็เดินเข้าไปหา ไปโอบกอดเพื่อนทีละคน ก่อนจะขยับถอยห่างออกมาเล็กน้อย กะพริบตาปริบ ๆ มองสบตาเพื่อน ๆ
“ฉันขอโทษ ฉันแค่อยากไปคิดอะไรเงียบ ๆ คนเดียว ไม่อยากให้พวกแกเป็นห่วง เลยไม่ได้บอก” เมื่อเธอบอกเหตุผลแล้ว แต่เพื่อน ๆ ยังคงนิ่งเฉย ทอฝันจึงเอ่ยต่อว่า “เอางี้ ๆ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวมื้อเย็นมื้อนี้เอง แล้วก็จะเล่าเรื่องทุกอย่างตอนที่ไปเที่ยวให้ฟังทั้งหมด พวกแกจะได้สบายใจ ดีไหม” ทอฝันมองหน้าเพื่อน ๆ อย่างรอคอยคำตอบ
ชิดชนกมองหน้าเพื่อนสองคนที่เอาแต่ยืนนิ่ง เธอไม่อยากให้เสียบรรยากาศ จึงเป็นคนตอบตกลงข้อเสนอของทอฝันแทนเพื่อน ๆ
“เออ ๆ
