ตาคมอ่อนแสงมองยัยหนูอย่างรู้สึกผิด อยากโอบกอดปลอบโยนแนบอกอุ่น แต่ต้องจำยอมถอยออกจากร้านไปก่อน เพราะไม่อยากให้คนเป็นแม่อารมณ์ร้อนไปกว่านี้ แค่นี้ยัยหนูก็ดูหวาดหวั่นตกใจจนร้องไห้หนักกว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก
เมื่อเขาเดินออกจากร้านไปแล้ว ทอฝันก็หันมาปลอบลูกสาว เธอโอบกอดจริงใจไว้แนบอก ลูบหัว ลูบหลัง ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เพราะยัยหนูตื่นตกใจกับเสียงเกรี้ยวกราดและรับรู้ได้ถึงอารมณ์ร้ายของหม่ามี้ กว่าจะปลอบให้เธอสงบลงได้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน
วิศรุตอยู่กับหญิงสาวกระทั่งจริงใจเงียบและหลับไปทั้งน้ำตากับอกหม่ามี้
“กลับบ้านดีไหมครับ ดูคุณเครียดมาก ถ้าทำงานต่อ แล้วจริงใจงอแงอีก คุณอาจจะเผลอพูดเสียงดังจนเธอตกใจตื่นกลัวอีก กลับไปพักผ่อนให้สบายใจดีกว่านะครับ”
ทอฝันถอนหายใจบางเบา เธอกระชับวงแขนที่กอดลูกไว้แนบอก
“ขอบคุณนะคะที่เตือนสติ ฝันห่วงลูก ไม่อยากให้คนอื่นมาอุ้ม ก็เลยทำตัวไม่ดีทำให้ลูกตกใจ
