ตอนที่ 02 เหยื่อรายใหม่
1245 Words
EP 02
"...." พระรามตวัดสายตามองหญิงสาวด้วยสายตาไร้ความรู้สึก เขาไล่เมืองเรือนร่างขาวผ่องสะดุดตาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาหยุดที่หน้าอกซ่อนรูปของเธอ
"ไม่นาน แล้วฉันจะไป"
"...เท่าที่ฉันจำได้ฉันไม่รู้จักผู้หญิงจืดชืดแบบเธอ"
"แล้วนายไม่อยากรู้หรอว่าผู้หญิงจืดชืดอย่างฉันต้องการอะไรจากนาย" พิมเสนโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหู มือบางเลื่อนขึ้นมาจับไหล่หนาเอาไว้และรูปตามท่อนแขนลงมาจนถึงมือหนา
"...." พระรามปรายตามองเธอ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ
"ว่าไง นายจะยอมคุยกับฉันซักหน่อยได้รึป้าว" พิมเสนบีบมือหนาแล้วฉุดรั้งดึงร่างพระรามลุกขึ้นจากโซฟาท่ามกลางสายตานึกสนุกของเพื่อนๆในโต๊ะ
"ถ้าเสนอฉันก็จะสนองให้" พระรามยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้และจับเอวขอดดึงเข้ามาประชิดร่าง ทำให้พิมเสนที่ยังไม่ตั้งตัวตกใจหวาดหวั่นเล็กน้อยแต่เธอก็เลือกจะเก็บอาการไม่แสดงออก
"อิจฉาโว้ย อยู่ดีๆก็มีเหยื่อวิ่งมาตกถึงท้อง" คินเอ่ย
"หึ.." พระรามเค้นหัวเราะแล้วฉุดรั้งมือบางลากร่างเธอเดินมายังห้องนํ้าชั้นบนสุดของร้าน ซึ้งชั้นนี้มีเพียงคนเล็กน้อยและห้องนํ้ามุมลับก็แทบจะไม่มีใครเพ่นพ่าน
"นะ นายจะพาฉันไปไหน เราคุยกันตรงนี้ก็ได้" พิมเสนพยายามบิดข้อมือออกเมื่อถูกลากผ่านมุมมืดทางเดินเข้าห้องนํ้า การะกระทำของเธอช่วงแรกมันก็แค่มารยาหลอกให้พระรามยอมมาคุยกับเธอเท่านั้น
"...." คำพูดของพิมเสนเหมือนกับอากาศ ชายหนุ่มไม่สนใจและผลักร่างเธอเข้าไปในห้องนํ้านาทีต่อมา
แกร๊ก..!
"ถ้าอยากขายให้ฉันจริงๆไม่ต้องแกล้งทำเป็นรู้จักกัน แค่บอกว่าเ****นฉันก็พร้อมจ่ายอยู่แล้วเพราะปกติฉันก็ชอบซื้อผู้หญิงขายบริการ.."
"ฉันไม่ได้มาขายตัวให้นาย เหมือนที่นายคิด"
"แล้วอะไร หรือว่าอยากถ่างขาให้ฉันเอาฟรี?" มือบางกำหมัดแน่น เธอโมโหกับคำพูดเหยียดหยามเกียรติผู้หญิงของเขา
"ผู้ชายแบบนายต่อให้เสนอราคามามากขนาดไหน ฉันก็ไม่ยอมลดตัวไปขายให้คนแบบนายหรอก ที่ฉันต้องการคุยกับนายเพราะอยากให้นายรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำ"
"รับผิดชอบ?" พระรามย่างกรายเข้าไปหาพิมเสนที่ยืนระงบอารมณ์ตัวเองไว้ ทั้งสองจ้องกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่ายให้ได้
"ใช่ รับผิดชอบลูกในท้องของนาเดียร์"
"เธอเป็นเพื่อนยัยนั้นสินะ ถ้ารักกันมากทำไมไม่เอาตัวเข้าแลกเเทนเพื่อนตั้งแต่แรกเลยล่ะ"
"ฉันไม่มีเวลามาตลกกับนาย"
"ใครกันแน่ที่ตลก" มือหนาบีบเข้าที่สันกราบเล็กด้วยความโมโห เขาเคลียร์เรื่องนี้กับเจ้าตัวแล้วยังเหลือเพื่อนรักอีกสองคนนี้คงจะสร้างเรื่องและเรียกเงินดีๆนี้เอง
"ที่ฉันพูดออกมาทุกคำมันคือความจริง นาเดียร์เขาท้องกับนายจริงๆ และยัยนั้นก็รักนายมากด้วยฉันเป็นเพื่อนมันมาตั้งนานฉันมองออก นายช่วยรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทีได้มั้ย"
"เธอคงไม่รู้อะไรสินะ ว่าเวลาฉันมีเซ็กส์ฉันป้องกันตลอดหรือถ้าไม่เชื่อเนี้ย เธอลองมาเอากับฉันดูไหม จะได้รู้ว่าฉันไม่เคยพลาด" พระรามพูดจากวนประสาทพิมเสน ลิ้นหน้าดันกระพุ้งแก้มยียวนยั่วโมโห ก่อนที่มือหนาจะสะบัดหน้าเธอออก
"นายมันเป็นผู้ชายยังไงกันแน่"
"ผู้ชายที่เธอไม่ควรเป็นศัตรูด้วยยังไงล่ะ อย่าทำตัวให้มันมีปัญหาให้มากถ้าไม่มีปัญญาเอาตัวรอด.."
"ฉันก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับใครนักหรอก แต่ถ้ามันจำเป็นก็ต้องยอมเสี่ยงกันบ้าง" พิมเสนยืนประจันหน้ากับพระรามไม่ยอมท้อถอยเพราะเธอรู้ดีว่าครอบครัวของนาเดียร์ถ้ารับรู้เรื่องนี้คงไม่ปล่อยเธอเอาไว้ และเธอก็มันใจว่านาเดียร์ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนจนมาเจอเสือผู้หญิงแบบพระรามเข้าให้...
"ปากดีแบบนี้ บนเตียงคงครางเก่งน่าดู"
"ทุเรศ นายมันเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"
"งั้นลองจูบกับคนทุเรศหน่อยเป็นไง เผื่อจะติดใจ.." พิมเสนเบือนหน้าหลบใบหน้าคมคายที่กำลังก้มลงมาคลอเคลียรอกับพวงแก้มเนียนใส เธอผลักแผงอกกว้างออกสุดแรงแล้วรีบวิ่งไปปลดล็อคประตูห้องนํ้าหนีหัวซุกหัวซุนออกมายังภายในผับ ร่างเล็กเดินฝ่าฝูงชนมาเรื่อยๆจนมาโผล่ยังข้างหน้าของสถานบันเทิง มือบางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายโทรหาเพื่อน
ครืด~ ครืด~
"เดียร์มึงอยู่ไหน"
(พะ พิมพ์ มึงกูจะทำยังไงดีกูท้อง กูท้องไม่มีพ่ออ่ะพิม ฮึก มึงกูไม่ไหวแล้ว) เสียงปลายสายสั่นเครือนํ้าเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและชํ้าใจ
"มึงอยู่ไหนกูรู้เรื่องหมดแล้ว ใจเย็นๆนะเดียร์ทุกอย่างต้องมีทางแก้ เดี๋ยวกูไปหา"
(กูอยู่สะพานข้ามแม่นํ้าหลังคอนโดเรา..)
"แค่นี้นะมึง เดี๋ยวกูรีบไปหา"
(อื้อ..)
ตี้ด !
สายถูกตัดไปพิมเสนเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมและรีบโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านหน้าผับ ไม่นานเธอก็มานั้งบนรถและออกเดินทางไปยังจุดมุ่งหมายที่นัดกับเพื่อนรักเอาไว้เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเธอก็มาถึง พิมเสนกวาดสายตามองหาร่างของเพื่อนสาวก็พบนาเดียร์กำลังนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวเพียงลำพังมือบางลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆหน้าตาเหม่อลอยไร้ทางออก ผมสีดำสลวยยาวประปรายสยายตามแผ่นหลังพริ้วไหวตามลมพัดเย็นๆ
"เดียร์ มึงเป็นไงบ้าง"
"กูเจ็บว่ะ เจ็บทั้งตัวและหัวใจกูยอมให้เขาทุกอย่างมอบแม้กระทั้งครั้งแรกให้ทำไมสิ่งที่ได้รับกลับมามันไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปซะเลย กูไม่ดีตรงไหนอ่ะพิมพ์ กูจนไปใช่ไหม กูไม่สวยพอใช่ไหมเขาถึงไม่ใยดีกูขนาดนี้ ฮึก ทั้งๆที่กูท้องเขาก็ไม่เชื่อ"
"ผู้ชายคนนั้นต้องรับผิดชอบสิ เราต้องพิสูจน์ความจริงว่าลูกในท้องมึงคือลูกของเขาจริงๆ" พิมเสนเดินไปหย่อนก้นนั่งลงข้างๆนาเดียร์มือบางยื่นไปกอบกุมมือเพื่อนรักเอาไว้เชิงให้กำลังใจ
"มันไม่มีประโยช์นหรอก ยังไงเขาก็ไม่รับผิดชอบให้ตายยังไงเขาก็ไม่รับผิดชอบ"
"ต้องมีซักวิธีสิ เชื่อกู" นาเดียร์หันไปมองพิมเสนด้วยแววตาโศกเศร้า เธอหมดปํญญาหมดปัญญาที่จะสู้กับเรื่องนี้จริงๆท้องในวัยเรียนในวันที่ยังไม่พร้อมมันทรมานกว่าที่คิด
"ถ้ากูตายไป มึงสัญญาได้มั้ยว่าจะเอาคืนผู้ชายคนนั้นให้กู.."
.
.
.
ความมั่วเป็นเหตุ สังเกตุได้55555555555
Next..
"ถ้าอยากร่วมด้วย ทำไมไม่บอกดีๆแอบฟังแบบนี้มันจะเร้าใจได้ยังไง?"
- Writer
