-AVE PART-
เอิ่ม นี่ยกก๊วนขนขบวนสตอเบอรี่มาเล่นตลกกันกลางวันแสกๆหรือยังไงวะ? คือไอ้เตย์จ้างพวกมันมาฮาหรืออะไร นี่ฉันยังไม่เข้าใจว่าตบจริงหรือหลอก แต่ก็ช่างเถอะ แม่งสนุกดีเหมือนละครน้ำเน่าหลังข่าวช่องเจ็ดยังไงยังงั้น
แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้คือฉันไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไง ถ้าสมมติยัยนี่ตั้งใจมาตบฉันเพราะเรื่องไอ้เตย์จริงๆ ฉันก็เป็นคนผิดนั่นแหละ และจะไม่แก้ตัวใดๆ ผิดก็คือผิดปะวะ?
“พี่ขอโทษแล้วกันถ้าเราโกรธ” ฉันพูดเสียงเรียบพลางถอนหายใจอยากให้มันจบไวๆ เพราะมีงานอีกมากมายก่ายกองที่ต้องทำ!
“เหอะ... ตอแหล” เธอจิ๊ปากเหยียดหยันราวกับไม่เชื่อคำพูดของฉัน จนฉันแทบจะหัวเราะเพราะมันดูเป็นอะไรที่ตลกกับตรรกะแปลกๆของเธอ ทำผิดแล้วขอโทษ คือคนตอแหล?
เออดี สบายใจ... โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน คือกูคิดน้อยไปหรือเค้าคิดมากไปวะ?
ฉันไหวไหล่ไม่สนใจว่าน้องแตงโมนมโตของไอ้เตย์จะมโนภาพเรื่องราวอะไรต่อ จะคิดว่าฉันร้ายกาจช
