EP5.2 ll ก๊อย [2]
1094 Words
“ไม่นะ 555” น้องโยยิ้มให้ตามสไตล์ของเขา ส่วนฉันเหรอ… หึๆๆๆ ห้องสี่อะไรของมันวะ เจอหน้าก็บอกเบอร์ห้องกันเลยเหรอ นังเด็กแรดร่านสันดานชะนีสุดๆ ถ้าพ่อแม่น้องไม่สั่งสอน เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนให้เอง!!
แต่รอก่อน ฉันคีพลุคสวยอยู่… เพิ่งหลุดด่าอีปั๊กไป ถ้ามาหลุดด่าอีเด็กก๊อยนี่อีก ภาพพจน์ฉันคงพังเหมือนเพลงเกสโนวาแน่ ฉันมองนางด้วยสายตาเย็นๆ กวาดตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถอนหายใจให้กับความผิดพลาดของน้อง เพราะฉันเป็นมนุษย์ที่เกลียดเด็กที่อายุน้อยกว่ามอปลายลงไป… ทั้งเกรียน ทั้งกวนประสาท อาจจะมีบ้างที่นิสัยดี แต่ส่วนใหญ่จะคุยกับฉันไม่รู้เรื่อง
“แหม อาจารย์ชมใหญ่เลยนะว่าโยเก่งวิทย์มาก ว่างๆ มาสอนเราบ้างดิ เราไม่เก่งเลยอ่ะ”
อะจ้ะ ไม่เก่งก็ให้อาจารย์สอนสิ น้องเกี่ยวไร หืม
ฉันมองต่ำ
“เราสอนคนอื่นไม่เก่งอะ อย่าเลย”
“เราขอไลน์หน่อยได้ป้ะ” อีเด็กนี่เริ่มรุกมาก น้องโยอึกอักแล้วเหลือบมองฉันนิดหน่อย และเหมือนอีเด็กก๊อยนั่นจะเพิ่งสังเกตเห็นฉัน นางเลยชะงักนิดหน่อย “อ้าว มากับใครอ่ะ เพื่อนเหรอ?”
เฮอะ ไม่รู้อะไรแล้วยังจะสถาปนาฉันเป็นเพื่อนน้องอีก อีเด็กนี่....
ฉันยิ้มให้แล้วทำหน้าเหมือนนางตอนออเซาะน้องโย นี่ก็ไม่ได้ประชดอะไรนะ…
“เราขวัญอะ รู้จักมะ”
“...”
“โยสอนคนไม่เก่ง แต่เราสอนคนเก่งมากเว่อร์เลยนะ สนใจให้เราสั่งสอนเปล่า” ฉันส่งยิ้มจนตาหยี มีแค่ผู้หญิงด้วยกันที่รู้ว่ารอยยิ้มนี้หมายถึงอะไร สายตาของฉันประสานกับอีเด็กก๊อยนั่นก่อนที่ฉันจะยักคิ้วสวยๆ ด้วยความเหนือกว่า
“ขวัญเก่งวิทย์ด้วยเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย” อีน้องโยผู้ไม่รู้และไม่เคยคิดจะตรัสรู้เอ่ยขึ้นมาแล้วมองหน้าฉันด้วยท่าทีเลื่อมใส ฉันหัวเราะแฮะๆ ไม่อยากจะตอบตรงนี้ให้ขายหน้าอีเด็กนี่… ฉันเป็นเด็กสายศิลป์จะเก่งวิทย์ได้ไงเล่า “งั้นให้ขวัญสอนดีกว่านะ น่าจะสอนได้ดีกว่าเรา”
น้องโยก็ยังคงใส ส่วนฉันกับอีเด็กก๊อยก็รู้กันอยู่ว่าสงครามกำลังเกิด นางทำหน้าฮึดฮัดแต่ก็ยังบังอาจท้าทายศาสตร์มืดด้วยการขอไลน์ฉันแทน
“งั้นขอไลน์เธอหน่อยสิ๊” น้ำเสียงเธอเปลี่ยนเหมือนจิกนิดๆ ฉันจิ๊จ๊ะ รู้ว่าอีเด็กก๊อยนี่จุดประสงค์ไม่ดีหรอก แต่ถ้ากล้าขอฉันก็กล้าให้โว้ย!
“เอาไลน์น้องมาสิคะ พี่จะแอดเอง” ฉันกวาดสายตามองน้องตั้งแต่หัวจรดเท้า มือข้างนึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกด ถ้าอยากรู้จักฉันมากก็แอดมาจ้ะหนู เดี๋ยวพี่จะสอนให้ว่าโลกแท้จริงคืออะไร หึ!
ฉันหงุดหงิดอยู่ในใจ ใครๆ ก็หาว่าฉันอคติที่เกลียดเด็ก แต่ให้ทำไงล่ะ ตั้งแต่โตมา ฉันไม่เคยเจอเด็กปกติที่ดีสักกะคน มีแต่คนที่เหมือนอีเด็กแว่นบนรถเมล์ เด็กกวนประสาท เด็กเสี่ยว เด็กเวร เด็กสก๊อยและเด็กปีนเกลียว จะให้ฉันเอาอะไรมาชอบมัน หืม
“G-E-L-Z-A badgirl เจลซ่าแบดเกิร์ล” อีเด็กนั่นว่าพร้อมสะกดชัดทุกคำพลางมองหน้าน้องโยไปด้วย นางคงมโนว่าน้องโยจะจำไลน์นางไปแอด แต่ฝันไปเถอะ เพราะคนที่แอดคือฉัน แต่งตัวก๊อยแล้วชื่อไลน์ยังก๊อยอีก นี่มันก๊อยแต่เกิดชัดๆ
แต่ถ้าจะวัดระดับความก๊อยแล้วละก็ บอกเลยนะว่าน้องแพ้ เมื่อก่อนฉันก็เคยทำทุกอย่างแบบน้องมาก่อน พอโตขึ้นมาฉันเลยรู้ว่าความผิดพลาดคืออะไร ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะทำตัวปกติ จะไม่มีการทาลิปที่ไม่เข้ากับสีปาก ไม่โบกแป้งผิดเบอร์หรือดึงถุงเท้าขึ้นมายาวจนถึงหน้าแข้ง
ถ้าเทียบกับพี่ที่เคยเป็นโคตรแม่ก๊อยและท้าตบทุกระดับชั้นละก็ บอกเลยนะว่าน้องเจลนี่เบย์มาก และเพราะความซ่าหน้าเทาของฉันเมื่อก่อน จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงวิ่งไวได้พอๆ กับน้องโยทั้งที่ช่วงขาต่างกัน นั่นก็เพราะฉันวิ่งหนีอาจารย์ปกครองเข้าโรงเรียนก่อนแปดโมงทุกวันยังไงล่ะ หึๆๆ
“โยแอดมาด้วยนะ” อีเด็กเจลซ่าแบดเกิร์ลไรนี่ยังไม่เลิกล้มความพยายาม นางว่าแล้วส่งสายตาปิ๊งให้น้อง ส่วนฉันเหรอ ฉันไม่หึงไรหรอก ฉันรู้ว่าน้องคงไม่ตาต่ำไปคบกับอีเจลซ่าไรนี่แน่ๆ เพราะถ้าน้องเลือกมันแทนฉัน ฉันจะทำบุญกรวดน้ำและพาน้องไปไหว้พระเก้าวัดไล่ของเทาออกจากตัว
“โย แถวเลื่อนแล้วอะ ขยับไปกันได้ละมั้ง” ฉันชิงพูดขึ้นก่อนเพื่อไม่ให้น้องโยต้องลำบากใจกับของเทา แล้วดึงน้องไปในแถว เป็นเพราะที่นี่มีที่กั้นไม่ให้คนด้านนอกเข้ามาแซงคิว อีเด็กเจลซ่าเลยแทรกตัวเข้ามาไม่ได้ ได้แต่ยืนเบะปากอยู่ไกลๆ
“แหม ฮอตนะเนี่ย มีเด็กมาขอไลน์ด้วยอ่ะ จะเอาไลน์นางมั้ยล่ะ เผื่ออยากคุย” ฉันแซวน้องขึ้นทันทีที่เราขยับตัวตามคนข้างหน้า น้องเกาหัวแกรกๆ แล้วยิ้มเขินๆ
“ไม่เอาหรอก คุยคนเดียวก็พอแล้ว คุยทำไมเยอะๆ”
“แหม คนดีจังนะ” ฉันมองน้องด้วยสายตาล้อเลียน น้องมันน่ารักหรือน้องมันแค่ปากหวานวะ นี่ขนาดฉันยังไม่คบ ฉันยังจะตบอีเด็กเจลซ่าเลยเนี่ย ถ้าฉันคบกับน้องแล้วมีชะนีมาเกาะแกะฉันคงจับหักคอทิ้งทีละคนแหงๆ
“เราไม่ค่อยมีเวลาหรอก หนังสือก็ต้องอ่าน การบ้านก็ต้องทำ”
ความเด็กเรียนของนางทำให้ฉันรู้สึกมีเขางอกอยู่ที่หัว และเข้าใจเลยว่าน้องไม่ได้ปากหวาน และสรุปไม่ได้ว่าน้องใจเดียวรึเปล่า น้องมันแค่ยุ่งเลยไม่มีเวลาจะคุยกับคนอื่น
ชื่นใจดีมั้ยเนี่ย
“อยากคุยกับขวัญด้วย” น้องยิ้มแล้วมองฉันและนั่นทำให้ฉันเขินจนเผลอยกมือขึ้นมาเกาแก้ม
- Writer
