“เฮ้ย ไม่เป็นไร” ฉันปฏิเสธอย่างเกรงใจ ยังไงน้องก็เป็นแขก ไม่ต้องมาช่วยฉันขนาดนั้นก็ได้
“เดี๋ยวโยถือเอง โยเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงถือของหนักได้ไง” น้องใช้มือข้างนึงตีแขนฉันแล้วดึงหน้าดุเหมือนอาจารย์ปกครองทำให้ฉันชะงักและยอมปล่อยจานบราวนี่ที่น้ำหนักถึง 500 กรัมรึเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่น้องเรียกมันว่าของหนัก
โห… น้องแม่งจะมุ้งมิ้งไปไหนเนี่ย ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่เอาจานฟาดหน้าอีหมาปั๊ก
“เว่อร์อีก จานขนมจานเดียว จริงๆ พี่ก็ถือเองได้” ฉันบ่นอุบอิบแต่ก็แอบประทับใจน้องเล็กๆ
“ก็โยอยากถือให้นิ”
โอ๊ยยยยยยยยยย
ทำไงดีวะ หุบยิ้มไม่ได้ ฉันหน้าร้อนขึ้นมาตอนที่น้องหันมายิ้มตาหยีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก และการที่น้องแสดงท่าทีอย่างนั้น ร่างกายฉันก็เกิดปฏิกิริยาตอบรับขึ้นมา คือฉันแค่จะยิ้มกลับตามมารยาท แต่ฉันไม่สามารถหุบมันลงได้อีกต่อไป
ฮือ น่ารักจังวะ เด็กบ้าาาาา ช็อตน้องตีแขนนี่
