ถ้าฉันยอมให้น้องเรียกแบบนั้น ฉันต้องเผลอไผลแน่ แค่นี้ฉันก็อึดอัดอยู่แล้วนะ!
“เรียกพี่เหมือนเดิมนั่นแหละ ดีแล้ว” ฉันตัดบทง่ายๆ แล้วคีพลุคนิ่งสุดๆ น้องถอนหายใจนิดนึงแล้วยื่นถุงแป้งสาลีให้ฉัน
“ก็ได้ พี่ขวัญ” น้องโยเรียกฉันแล้วเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ฉันหยิบถุงแป้งจากมือน้องแล้วพยายามจะไม่มองเพราะกลัวตัวเองใจเผลอไผลให้เด็ก ฉันเตรียมอุปกรณ์ร่อนแป้งและจะเดินไปหยิบของในตู้เย็นบางส่วน น้องโยยืนนิ่งๆ แล้วมองตาม แต่แค่น้องมองตามฉันก็ทำอะไรไม่ค่อยจะถูกละ ฮือ เครียด ;_;
“โยขึ้นไปรอก็ได้นะ จริงๆ ทำแป๊ปๆ ก็เสร็จแล้ว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวโยอยู่ช่วย” น้องยังยืนยันคำเดิม ฉันอยากจะถามว่าช่วยอะไรเหรอ… ช่วยให้ฉันเครียดถูกไหม ฉันเกร็งยันนิ้วเท้าแล้วเนี่ย!
“อ่า” ฉันพูดอะไรไม่ถูก เลยรีบหยิบของมาผสมๆ กันแล้วทำเงียบๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ฉันรู้สึกเหมือนเวลาเพียงชั่วครู่มันนานมาก ฉันเพิ่งจะไฝว้กับอีปลั๊ก ไปดูหนังกับ
