“พี่ขวัญอยู่ไหน!!!”
“ใจเย็นๆ อีปลั๊ก มีอะไร!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นในตอนบ่ายของอีกวัน ฉันกำลังนั่งอยู่แถวคณะด้วยสายตาเลื่อนลอย ในสมองมีแต่น้องโยเต็มไปหมด หลังจากที่ฉันตัดสินใจจะเสี่ยงชีวิตด้วยการยื่นขาข้างนึงเข้าไปในตะแลงแกง ทุกครั้งที่ฉันตอบไลน์น้องก็จะมีอะไรบางอย่างคั่นกลางอยู่ในใจตลอด
และเพราะอย่างนั้น ฉันถึงไม่ได้สนใจรอบข้างจนกระทั่งมีเสียงดังปั้ก!!!!
พร้อมรองเท้าไนกี้สีขาวประทับอยู่ที่โต๊ะไม้ตรงหน้าฉัน!
“พี่ขวัญ!!”
และเจ้าของรองเท้าไนกี้คนนั้นก็คืออีปลั๊กนั่นเอง มันคงกำลังโมโหเรื่องเมื่อวานอยู่ ดูจากสีหน้าบูดเบี้ยวจนคิ้วชนกัน มันจ้องฉันตาถลึงและดึงฉันออกจากห้วงความคิด
โอ๊ย อีนี่ ก็รู้อะนะว่าฉันกับมันจบกันไม่ได้ดีนัก แต่การเอาส้นตีนมาประทับตรงข้างหน้าฉันเนี่ย มันสมควรหรือไงฮะ! ฉันเลื่อนสายตาขึ้นไปมอง
“อีปลั๊ก องค์ลงเหรออีนี่! ทำบ้าอะไรเนี่ย!” อีหรั่งโวยวายเพราะมันนั่งฝั่งต
