Baran beni çekiştirince Sedat bir ayaklandı.
" Ne oluyor?" diye sordu. Gözlerimi ona diktim. Gülümsedim. Sedat' ı ve dediklerini affetmiş miydim? Çokta önemli biri değildi benim için. Affettim o yüzden. Çocukları vardı çünkü. Dilimden, acımdan bir ah çıkarsa çocuklarına da ucu dokunur diye affettim. Ah etmeyi sevmezdim ama bazen insanın ağzından kaçıyordu. Bazen de Allah görüyordu ve cezasını diğer tarafa bırakmıyordu. Çocuklarından çıkmasın demek kolaydı ama aslında baba ile ilgili çoğu şey çocuklara değerdi. Maddi manevi bir çok şey. Üstelik bir kızı vardı. İyi bir baba olmayı başarırsa gözünden geçen bir üzüntü bile kızını üzmeye yeterdi ileride. O yüzden affettim. Galiba bir yerde namusuma laf edilmesine de alışmıştım. Eskiden şok olurdum. Neyimi gördüler de diyorlar, hak edecek ne y
