Günlerim normale döndü. Gerçi ne kadar normal denebilir bilmiyorum. Ne oldu, ne yaptım ve en önemlisi neye sebep oldum diye düşünüp duruyorum sürekli. Aksi benim için mümkün değil zaten. Benim yapımda bu var. Adım gibi biliyorum ki kurtaramazdım. Sadece ismini ve şehrini bildiğim birilerini, üstelik hayattalar mı, özgürler mi bilmeden kurtaramazdım. Sessiz kalmak kesinlikle bir kurtarış olmazdı ama bunları bilmek beni rahatlatmaya yetmiyordu. İçimde bir yer daha da bataklık içine battım gibi hissediyordu. Boğuluyorum ve hala gülümsüyorum. Dışarıdan görünmesine izin veremem çünkü. Ben yapamam. Sindiremem, unutamam, kendimi affedemem ama belli de edemem. Zaten bu yüzden değil mi bu kadar güçlü zannedilmem. Aslında değilim.
Ben aslında güçlü değilim. Ben hala yaralıyım. Oluk oluk kanıyor ya
