ตอนที่ 25 ดาบนั้นคืนสนอง (1)
ผ่านฝนผ่านหนาวมายี่สิบสองปีในฐานะท่านชายแห่งวันชิงเฉิน ไม่มีครั้งใดที่รู้สึกว่าผู้อื่นกำลังหยามเหยียดตนเองได้ถึงเพียงนี้ ดวงตาเรียวถลึงมองสตรีที่จับเขาไว้ เส้นเอ็นทั่วทั้งใบหน้าปูดโปนจนน่าเกลียด มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลังพยายามคลายปมเชือกที่มัดไว้ แต่ไม่ว่าจะกระทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้มันคลายเลยได้เลยแม้แต่น้อย
ยามนี้องครักษ์ทั้งสองถูกส่งไปอีกที่ เหลือเพียงเขากับจ้าวเซียงอิ๋นอยู่ในห้องหนึ่งของโรงน้ำชาฮวาถาน สตรีผู้ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำยามนี้กำลังยิ้มเยาะเขา ในมือนางคือพัดหยกที่เขาพกติดกายตลอดเวลา ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราดูเหมือนแมวปีศาจที่ซ่อนเล็บอันคมกริบไว้ภายใต้หน้าตาน่าเอ็นดู
บัดนี้เว่ยจิ่งเทียนได้แต่ตั้งสัตย์สาบานกับตนเองด้วยโทสะอันร้อนรุ่ม หากเขารอดออกไปจากที่นี่ได้ อย่าหวังว่านางจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเลย
จ้าวเซียงอิ๋นกวาดสายตามองบุรุษที่
