ใช้ไม้แข็ง

1958 Words

และหลังจากวันนั้น อีธานก็ขยันส่งทั้งดอกไม้ทั้งอาหาร ทั้งขนม อีกทั้งของราคาแพงไปให้มิลาน ซึ่งมันทำให้หัวใจของเธอเริ่มเบ่งบาน “มิลานอยู่รึเปล่าครับคุณเคท?” “อ่าว คุณเควิน หายไปนานเลยนะคะ คุณมิลานอยู่ในห้องน่ะค่ะ พึ่งถ่ายแบบเสร็จ อารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย” “ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอกาแฟสักแก้วนะครับ” “ได้ค่ะ” เควิน เพื่อนหนุ่มเพียงคนเดียวของมิลาน ที่ทั้งหล่อ ทั้งรวยแต่เป็นได้แค่เพื่อนเมื่อเขากับมิลานเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว “ฮัลโหล...” เควินเปิดประตูห้องทำงานของมิลานเข้าไปพร้อมรอยยิ้มทะเล้น “เควิน! ฉันนึกว่านายตายไปแล้วซะอีก!” และประโยคแรกของมิลานก็ทำเอาเควินถึงกับหุบยิ้มไปทันที “อะไรกัน ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน แทนที่จะลุกขึ้นมาโผกอดเพื่อนคนนี้” “โธ่ ก็...ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี” เควินมองเพื่อนสาวตรงหน้าอย่างรู้สึกคิดถึง เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะค้อมตัวลงไปกอดเหมือนกับปกติที่ทำ “ขอโทษนะที่หายไปเลย พอดีว่าแม่ฉันเปิดโรงแรมใหม่ที่ปารีส กว่าจะเรียบร้อยกินเวลาไปเป็นเดือนเลย” “อื้อ แล้วนี่นายพึ่งมาถึงเหรอ” “อื้อ มาถึงปุ๊บฉันก็ตรงมาที่นี่เลย ได้ยินว่ามีหนุ่มมาจีบทุกวัน อะไรกัน โลแกนไม่หวงน้องสาวแล้วรึไง” และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เควินต้องทิ้งงานแล้วบินกลับมาทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อน แต่เขาก็ยังคงหวังลึกๆให้มิลานใจอ่อนและเห็นถึงความรักที่เขามีให้กับเธอมาตลอดบ้าง “หวงสิ แต่อีตานั่นก็ตื๊อเหลือเกิน ดูนั่นสิ จะไม่มีที่วางแล้ว” มิลานบอกขึ้นพร้อมกับเบ้ปากไปทางของที่อีธานส่งมาให้กับเธอ ซึ่งเธอให้คนวางเอาไว้ในห้องทำงานจนแทบเต็มพื้นที่แล้ว ส่วนเควินหันไปมองของเหล่านั้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วหันกลับมามองมิลาน “จะเก็บเอาไว้ทำไมกัน รกเปล่าๆ ฉันให้คนมาเก็บไปทิ้งให้ไหมหรือเอาไปบริจาคก็ได้” เขารีบเสนอขึ้น เมื่อแค่เห็นก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว “ห๊ะ? เอ่อ เอาไว้ตรงนั้นแหละ...ฉันว่าจะส่งมันกลับคืนอยู่น่ะ...” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่มิลานกลับรู้สึกไม่พอใจคนให้เมื่อเขาไม่เคยโผล่มาเลยสักครั้งแต่ขยันส่งของพวกนี้มาทุกวัน “ฉันหิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ” มิลานบอกขึ้นพร้อมกับลุกเดินถือกระเป๋าเพื่อออกไปนอกบริษัท เมื่อตอนนี้เธอเอาแต่คิดถึงอีธานจนฟุ้งซ่านไปหมด และพอมาถึงร้านประจำ มิลานก็สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเควินถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อนี่สามารถทานได้เป็นสิบๆคนเลยก็ว่าได้ “นี่มันอะไร...” “คือ...ของถูกส่งกลับมาครับ” วันต่อมา ของที่อีธานส่งไปให้มิลานก็ถูกส่งกลับมาให้เขาจนหมด ทำเอาอีธานถึงกับกัดฟันกรอด เขาคงใจเย็นเกินไปสินะ “ให้คนไปเอาตัวมา ทำยังไงก็ได้อย่าให้พวกนั้นรู้ตัว” “ครับ? เอ่อ ไปเชิญตัวมาหรือ...” “ไปจับมา ฉันพูดจัดเจนแล้วนะ” “ครับ...” ทิมถึงกับรีบเดินกลับออกไป ส่วนอีธาน ตอนนี้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลก็คงต้องใช้ไม้แข็งอย่างที่เคยทำมา “มิลานไม่อยู่ที่บริษัทเหรอ?” “ค่ะ วันนี้คุณมิลานมีถ่ายแบบนอกสถานที่ กว่าจะเสร็จก็ช่วงเย็นค่ะ” “อืม” โลแกนที่เริ่มวางใจเพราะให้คนคอยดูแลมิลานมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าเขาได้คิดผิดมหันต์เมื่อคนของอีธานกำลังเคลื่อนไหว ส่วนมิลาน วันนี้เธอออกมาถ่ายงานนอกบริษัท ซึ่งหลังจากส่งของกลับไปให้อีธานก็รู้สึกดีขึ้นถึงแม้จะยังคิดถึงเขาอยู่ก็ตามที “น้องมิลานคะ มีดอกไม้...” “ส่งกลับไปเลยค่ะ ไม่ก็โยนทิ้งไปเลย มิลานไม่รับของจาก...” “จากคุณเควินค่ะ...” “อ่าว เอ่อ งั้นเอาวางไว้นี่ก็ได้ค่ะ” มิลานถึงกับเปลี่ยนท่าทีเมื่อดอกไม้ช่อนั้นมาจากเควิน ก่อนจะหยิบการ์ดที่แนบมาด้วยมาอ่าน ‘เดี๋ยวเย็นนี้มารับไปทานข้าว มีเรื่องจะบอกด้วย’ พออ่านเสร็จมิลานก็เก็บมันเอาไว้ที่เดิมอย่างไม่ค่อยสนใจนัก เมื่อมันเป็นเรื่องปกติที่เควินจะส่งดอกไม้มาให้แบบนี้ “เดี๋ยวเสร็จงานแล้วกลับก่อนเลยนะ พอดีเควินจะแวะมารับมิลานที่นี่” “ได้ค่ะ” และหลังจากเสร็จงานมิลานก็ไปนั่งรอเควินมารับ ทำเอาลูกน้องของอีธานที่รอเวลาอยู่นานสบโอกาส “ว๊าย!! พวกแกเป็นใคร อึ๊! อื้อๆๆๆๆๆๆๆ” ปากที่กำลังจะอ้าร้องถูกมือใหญ่ปิดลงพร้อมกับโอบรัดตัวแน่นแล้วพาขึ้นไปบนรถตู้อย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้มีคนมาเห็น “ออกรถ” คนบนรถสั่งขึ้นก่อนที่รถตู้คันใหญ่จะเคลื่อนตัวออกไปและรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดไม่ไกลและมีร่างสูงของเควินเดินลงมา “หือ? ทำไมไม่รับสาย หรือกลับไปแล้ว...” เควินที่พยายามกดโทรออกหามิลานแต่กลับพบว่าเธอไม่รับสาย เขามองไปรอบๆอย่างนึกแปลกใจเมื่อเธอตอบรับมาแล้วแท้ๆว่าจะไปทานอาหาเย็นกับเขา “ฮัลโหลครับ ผมเควินนะ มิลานอยู่กับพี่รึเปล่า?” เควินตัดสินใจโทรไปหาโลแกน “ไม่นี่ ออกไปถ่ายงาน...ป่านนี้น่าจะเสร็จแล้ว กำลังกลับบริษัทมั้ง ทำไม นายมีอะไรรึเปล่า?” โลแกนถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่เควินโทรมาหาเขา “พอดีผมนัดทานข้าวกับมิลาน...” “นายจะเป็นแค่เพื่อนไปอีกนานแค่ไหนกัน ฉันเปิดโอกาสให้แค่นายแท้ๆยังไม่ยอมสารภาพอีก ระวังมีคนมาแย่งไปจะเสียใจเอานะ” โลแกนพูดขึ้น เมื่อเขาเป็นผู้ชาย มองออกอยู่แล้วว่าเควินคิดกับมิลานมากกว่าเพื่อนอย่างไม่ต้องสงสัย “ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ว่าจะบอกวันนี้ งั้นเดี๋ยวผมลองโทรหามิลานก่อน แล้วเจอกันครับ” และเควินก็วางสายไป ก่อนจะกดโทรหามิลานอีกรอบ และรอบนี้ก็พบว่าเธอปิดเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว ทำเอาเควินเริ่มนึกแปลกใจ เพราะก่อนหน้าที่จะมาเขาก็ส่งข้อความมายืนยันกับมิลานแล้วแท้ๆและเธอก็ส่งกลับไปบอกว่าจะรออยู่ที่กองถ่ายงานวันนี้ “คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ...” เควินเริ่มใจไม่ดี ก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นรถเพื่อไปที่บริษัทของมิลาน “ได้ตัวมาแล้วครับ ให้ผมพาไปที่เซฟเฮาส์เลยใช่ไหมครับ” เสียงทิมรายงานออกมา “อืม เดี๋ยวเสร็จงานที่นี่ฉันจะเข้าไป” “ครับ” ทุกการสนทนาของทิมและอีธานนั้นมิลานที่ถูกปิดปากมัดมือเอาไว้ได้ยินทั้งหมด ตอนนี้เธอกลัวเหลือเกินว่าจะถูกจับไปทำเรื่องเลวร้าย แถมการสนทนาเมื่อกี้ยิ่งทำให้แน่ใจแล้วว่าเธอถูกจับมาจริงๆไม่ได้เป็นแผนล้อเล่นของใคร เธอได้แต่คิดภาวนาในใจให้พี่ชายเธอรู้ถึงการหายตัวไปของเธอและออกตามหาเธอให้เจอก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น ไม่นานรถที่จับเธอมาก็จอดลง เธอถูกลากลงรถแล้วเอาไปขังไว้ในห้องๆหนึ่งโดยไม่คิดเปิดปากให้ แถมมือก็ถูกมัดแน่นอีก “แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าไม่มีใครตามมา” เสียงทุ้มของอีธานถามขึ้นทันทีที่มาถึงเซฟเฮาส์ที่เขาซื้อเอาไว้ “ครับ น่าจะยังไม่มีใครรู้” ทิมบอกขึ้น เมื่อเขาให้คนไปเช็คมาแล้วว่าโลแกนไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใดใดเลย “อืม อย่าให้คนตามเจอ อย่าทำให้พวกนั้นสงสัยด้วย ทำงานกันให้ดีๆล่ะ” “ครับ” พอได้ยินแบบนั้นอีธานก็เดินเข้าไปด้านใน เมื่อเขาอยากรู้เหลือเกินว่าถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นคนจับตัวมาเธอจะทำยังไง “หึหึ พวกนั้นทำถึงขนาดนี้ แสดงว่าเธอก็ใช่ย่อย...” พอเดินเข้ามาในห้องและเห็นสภาพของมิลาน อีธานรู้ได้เลยว่าเธอคงพยศจนลูกน้องของเขาต้องจับมัดมือปิดตาปิดปากเอาไว้แบบนี้แน่นอน เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วดึงผ้าปิดตาออก “อือ...” พอเห็นคนตรงหน้า มิลานถึงกับเบิกตากว้าง “หึหึ แปลกใจเหรอที่ฉันให้คนจับตัวเธอมา” อีธานยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ มิลานรีบขยับตัวหนีทั้งๆที่มันยากเหลือเกิน “ถ้าเธอไม่เล่นตัวขนาดนั้น ก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก หึหึ โทษพี่ชายของเธอแล้วกันที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” มิลานได้แต่มองและถามเขาในใจเมื่อปากยังถูกปิดแน่น เธออุตส่ามีความรู้สึกดีๆให้กับเขาแท้ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนเลวไปได้ “อือ อือ อือ!” (ปล่อยฉันไป!) เธอพยายามดิ้น สองตากลมโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด “อยากให้ฉันปล่อยเหรอ หึหึ มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง รอให้ฉันจัดการพี่ชายของเธอได้ก่อนแล้วจะพิจารณาว่าควรปล่อยเธอหรือจัดการไปพร้อมกับไอ้หมอนั่นเลย” พูดจบอีธานก็เดินกลับออกไป จากสีหน้าท่าทางเย้ยหยันก็เปลี่ยนเป็นแข็งกว้าวทันที ปล่อยให้มิลานได้แต่มองตามหลังเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ไปได้ เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่ชายของเธอบอกจริงๆ เธอมองไปรอบๆห้องนอนเล็กๆอย่างหาทางออก แต่ดูท่าจะไม่มีเมื่อทางออกเดียวของห้องนี้คือประตูที่อีธานพึ่งเดินกลับออกไป บ้าเอ้ย! ทำไมต้องมาเจอคนเลวๆแบบหมอนี่ด้วย! มิลานได้แต่สบถในใจเมื่อตอนนี้ทางรอดเดียวของเธอคือออกไปจากที่นี่ให้ได้ ส่วนอีธาน เขาเดินเข้ามาในห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องนอนใหญ่และห้องที่เขาใช้ทำงาน เขามองเอกสารตรงหน้าแล้วยิ้มร้ายออกมา เมื่อตอนนี้เขากว้านซื้อหุ้นของบริษัทโลแกนมาได้เยอะจนเกือบกลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่แล้ว เหลือก็แค่หุ้นของโลแกนและมิลาน ซึ่งถ้าเขาได้ส่วนของมิลานมาด้วยเขาก็จะกลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่ไปโดยปริยาย และเขาก็จะไล่โลแกนออกจากตำแหน่ง จากนั้นเขาก็จะตัดแขนตัดขาของโลแกนให้เหลือแค่ตัวและหัวเน่าๆของอีกฝ่าย นั่นคือจุดหมายของเขาในเกมนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more