ย้อนเวลากลับมาเป็นสามีที่ดี

หรงหรงน้อย

หลิวเฟยเฉิงแอบมองหญิงสาว เธอสวมเสื้อผ้าสีทึบ เสื้อแขนยาวสีดำตัวโคร่งและกางเกงขาบานสีเดียวกัน ร่างกายบอบบางพันเชือกไว้รอบกาย ด้านหน้ามีห่อผ้าที่กำลังโอบอุ้มเด็กชายตัวน้อยอยู่

หม่าซูฮวากำลังก้มตักน้ำใส่ถังเพื่อนำไปใส่อ่างน้ำให้น้องสาวสามี แม้ไม่เต็มใจทำแต่เธอต้องจำใจ เพราะไม่อยากนั้นอีกฝ่ายก็จะหาเรื่องทุบตีลามมาทำร้ายหลิวเฟยหรง ลูกชายตัวน้อย

หลายครั้งที่เธออยากหนีไปจากที่นี่แต่ทำได้แค่คิด เพราะหลิวเฟยเฉิงไม่เคยให้เงินเธอเลยสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะหามาได้เท่าไหร่ก็มอบให้ผู้เป็นแม่หมด

หญิงสาวต้องอดทนทำงานหนักทุกวันจนฝ่ามือด้าน แขนสองข้างปวดร้าวจนบางวันยกอะไรแทบไม่ขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องฝืนทำงานเพราะหากเธอหยุดแม้แต่วันเดียว ทั้งแม่สามีและน้องสาวสามีก็จะบุกเข้าทุบตีถึงในห้อง

เธอไม่ต้องการให้ลูกชายต้องเห็นสภาพอันน่าอนาถใจ จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยง แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ยังหาเรื่องทำร้ายเธอได้อยู่ดี

“เจ็บมากไหม”

น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นทำให้หญิงสาวชะงัก เธอหันมองคนข้างหลังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนหลบสายตาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาอาจเข้ามาทำร้ายเธอที่ทำให้แม่ของเขาไม่พอใจ หญิงสาวถอยหลังอย่างหวาดระแวง ก่อนโอบกอดลูกชายเอาไว้อย่างแน่นหนา

เด็กชายลืมตาตื่นขึ้น ทันทีที่เห็นหน้าผู้เป็นพ่อ สีหน้าของเขาก็แสดงความหวาดกลัวออกมา

“ดะ เดี๋ยวสิ เป็นอะไรไป”

เขาเห็นหญิงสาวก้าวถอยไปเรื่อย โดยที่เธอไม่ทันเห็นว่าข้างหลังนั้นเป็นหม้อซุปใหญ่ที่กำลังร้อนระอุ

“ระวัง!”

ชายหนุ่มรั้งร่างบางเข้ามาหาก่อนดึงเธอออกมาจากตรงนั้น หม่าซูฮวาตกใจมาก เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าหลิวเฟยเฉิงเพิ่งช่วยเหลือเธอและลูกไม่ให้ถูกน้ำร้อนลวก

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งใจ กลับหวาดกลัวเขามากกว่าเดิม หญิงสาวดันอกแกร่งออกก่อนที่เธอจะกระชับกอดลูกชายที่ร้องไห้จ้าและรีบเร่งเดินออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามด้วยความงุนงง

ขณะนั้นเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมา หลิวเฟยเฉิงกุมขมับก่อนทรุดตัวนั่ง ภาพเหตุการณ์ต่างๆ หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ

เป็นเวลานานกว่าหลายนาทีก่อนที่ดวงตานั้นจะเบิกโพลง เขาก้มมองมือตัวเองที่สั่นระริก มือนี้ที่เขาเคยใช้ตบตีภรรยาและลูกชาย เป็นไปได้ยังไงกัน เขาไม่เคยทำเช่นนั้น!

ชายหนุ่มรู้สึกสับสน เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ตัวเขา และสิ่งที่เพิ่งรู้คือเจ้าของร่างเคยเป็นผู้ชายที่ชั่วร้าย ดวงวิญญาณของอีกฝ่ายหลุดลอยไปในวันที่มีพายุหิมะถล่ม หลิวเฟยเฉิงเดินไปตามทางก่อนเห็นว่ามุมหนึ่งของบ้านนั้นมีแท่นบูชาเทพเจ้า เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปนั่งสงบจิตใจก่อนจะพยายามไล่เรียงเหตุการณ์

ภาพที่เห็นเมื่อครู่ ทำให้เขารู้สาเหตุของความหวาดกลัวที่หญิงสาวแสดงออกมา เธอโดนทุบตีอย่างโหดร้ายทารุณ ภาพนั้นทำให้หลิวเฟยเฉิงรู้สึกปวดใจทั้งคับแค้นใจ

หม่าซูฮวาผู้นี้หน้าตาเหมือนกับภรรยาของเขาราวกับเป็นคนเดียวกัน ทั้งลูกชายของทั้งสองก็มีใบหน้าเหมือนกับหรงหรงน้อยผู้ลาลับ

“จากนี้ผมจะดูแลทั้งสองด้วยชีวิต”

ชายหนุ่มเอ่ยกับเทพเจ้า เป็นคำมั่นสัญญาว่าจากนี้เขาจะไม่มีวันทำให้หม่าซูฮวาต้องทนทุกข์อีก ชายหนุ่มเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนเห็นแม่และน้องสาวกำลังทำท่าลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หลังต้นไม้ เขาจึงแอบเข้าไปดูก่อนเห็นว่าทั้งสองกำลังแลกเปลี่ยนของมีค่ากับชายผู้หนึ่ง

ทั้งสามโต้เถียงกันแต่เสียงนั้นก็ไม่ได้ดังมาก

“ฉันให้ได้เท่านี้แหละฟูหย่ง หากมากกว่านี้ฉันก็ขาดทุนแย่”

ชายผู้นั้นกล่าว เขามองสิ่งที่อยู่ในมือพลางพลิกไปมาราวกับของไม่มีค่า

“แต่ฉันมั่นใจว่าราคามันสูงกว่านี้ อย่ามาเล่ห์เหลี่ยม เอาเงินมาซะดี ๆ ”

ฟูหย่งแบมือตรงหน้าอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว สองแม่ลูกคู่นี้มีนิสัยชอบลักเล็กขโมยน้อย ทำมานานหลายปี ถูกจับได้หลายครั้งก็ตีหน้ามึนไม่ยอมรับ

ชายหนุ่มไม่อยากทำการค้าขายกับทั้งสอง แต่เพราะอีกฝ่ายนั้นหาของมาปล่อยได้รวดเร็วทำให้เขาจำใจต้องรับซื้อไว้

“เช่นนั้นก็เอาคืนไป”

เขาเห็นว่าสิ่งของชิ้นนี้มูลค่าไม่ได้สูงมากเลยไม่ลังเลที่จะคืน แต่ฟูหย่งที่เห็นว่าครั้งนี้ไม่อาจต่อรองได้ง่าย เธอจึงจำใจยอมรับเงินจากอีกฝ่าย แม้จะไม่พอใจแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ขาย

“ก็ได้ ๆ ฉันเอาเท่านั้นก็ได้”

หลิวเย่หลิงหงุดหงิดใจ เธอหยิบแป้งทอดในจานเข้าปากก่อนที่จะชำเลืองมองเงินในมือผู้เป็นแม่

“แม่ ฉันขอบ้างสิ”

“ไม่ได้! ฉันจะเก็บไว้ซื้อยาให้อาเฉิง”

หญิงสาวพ่นลมหายใจ สายตาไม่พอใจมองตามผู้เป็นแม่ที่เดินจากไป เพราะเธอเป็นลูกสาวจึงได้รับความรักน้อยกว่า ตั้งแต่เล็กจนโตแม่นั้นมักดูแล และทุ่มเทให้หลิวเฟยเฉิงมากกว่า บางครั้งถึงขั้นให้เธออดเพื่อให้พี่ชายได้อิ่ม

หญิงสาวแค้นใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอหยิบก้อนแป้งทอดเข้าปากอีกครั้งก่อนเดินออกจากบ้านไป

หลิวเฟยเฉิงนึกสงสัยว่าทั้งสามนั้นอาจซื้อขายของผิดกฎหมาย แต่เขาไม่รู้เลยว่าควรจะทำเช่นไร ยังไงทั้งสองก็เป็นญาติของเขาในยามนี้

หลิวเฟยเฉิงนอนไม่หลับ เขามองลูกและภรรยาที่นอนชิดติดมุมผนังบ้าน พื้นเสื่อแข็ง ๆ มันทำให้เขาทนดูต่อไปไม่ได้ ชายหนุ่มเห็นว่าอย่างไรเสียเขาก็คงไม่อาจเกลี้ยกล่อมให้เธอขึ้นมานอนบนฟูกนิ่ม จึงได้ขยับลงไปนอนข้างล่างเพื่อความเท่าเทียม

ขณะนั้นหม่าซูฮวาพลิกกลับมา ชายหนุ่มกลั้นหายใจ แต่เมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิทลมหายใจสม่ำเสมอ เขาก็แอบถอนใจอย่างโล่งอก

สายตาอ่อนโยนทอดมองใบหน้างาม จมูกเรียวสันรับกับริมฝีปากบาง แต่ใบหน้านั้นดูซูบผอมไปอย่างเห็นได้ชัด

ฝ่ามือหนาทาบลงบนแก้มหญิงสาว ดูเหมือนว่าเธอจะทำงานหนักมากจนอ่อนเพลีย ถึงได้หลับสนิทแบบนี้

“ซูฮวา พี่ดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง”

ชายหนุ่มพึมพำ ในความมืดนั้นยังคงมีแสงจันทร์สอดส่องลงมา อากาศยังคงหนาวเย็นแม้หิมะจะหยุดตกไปแล้ว ชายหนุ่มเสียสละผ้าผืนหนาคลุมร่างลูกและภรรยาอย่างทะนุถนอม

หม่าซูฮวาตื่นแต่เช้าเพื่อหุงข้าว ทำอาหารและยังต้องซักผ้ากองโตของทุกคนในบ้าน เธอใส่ลูกชายวัยสองปีไว้ในห่อผ้าเพราะอีกฝ่ายยังคงหลับใหล ก่อนจะทำงานบ้านและหอบตะกร้าใบใหญ่ไปที่ริมบ่อ

หลิวเฟยเฉิงแอบเดินตามไปเงียบๆ คราแรกเขาตั้งใจจะแอบดูเธอ แต่กลับทนไม่ไหวเมื่อเห็นฝ่ามือนั้นเริ่มแดงก่ำมากขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันช่วยนะ”

เขาดึงผ้าออกจากมือหญิงสาวก่อนจะขยี้จนสะอาดทุกตัว ชายหนุ่มนึกสงสัยว่าเหตุใดเธอถึงได้ซักผ้ามากมายเช่นนี้ ทั้งที่อยู่กันแค่ห้าชีวิต แต่ผ้ากับกองสูงราวกับว่าไม่ได้ซักมานานหลายวัน

หม่าซูฮวาก้มหน้างุด เธอพยายามดึงผ้ากลับมาแต่กลับถูกชายหนุ่มดุ เพียงน้ำเสียงนั้นไม่ได้กระชากเหมือนแต่ก่อน กลับเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วอบอุ่นใจ

“มะ แม่”

เด็กชายลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นผู้เป็นพ่ออยู่ตรงหน้า ปากเล็ก ๆ ก็คว่ำทันที ดวงตากลมโตสั่นระริกก่อนที่เขาจะซุกใบหน้าลงบนอกผู้เป็นแม่

ชายหนุ่มสะท้อนใจ เขาก้มหน้าก้มตาซักผ้าทั้งหมดไม่แม้แต่จะปริปากบ่น ทั้งยังนำไปตากด้วยตัวเอง หม่าซูฮวารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

หลิวเฟยเฉิงเปลี่ยนไปมาก จากคนที่ไม่เคยทำงานบ้าน วันนี้เขากลับช่วยเธออย่างเต็มใจ ที่ยิ่งไปกว่านั้นเธอสังเกตเห็นว่าเขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมดำขลับนั้นถูกแต่งด้วยขี้ผึ้งเสยเก็บไปทางด้านหลัง

ทั้งที่ปกติเขามักปล่อยผมรุงรัง เนื้อตัวเหม็นสาบเพราะกลิ่นเหล้าและกลิ่นตัว แม้ใบหน้าจะหมดจดแค่ไหนแต่เธอก็รู้สึกรังเกียจที่เขาเป็นแบบนั้น

หญิงสาวไม่ยอมหลับนอนกับสามีมานานกว่าสองปีแล้ว ทำให้เขานั้นต้องไปหาที่ระบายข้างนอกแทน

แต่เธอก็ไม่สนใจ ความเลวร้ายของเขาทำให้หม่าซูฮวานั้นหมดใจลงไปทุกวัน

“ไปกินข้าวกัน”

ชายหนุ่มหอบตะกร้าก่อนจะเอ่ยชวนสองแม่ลูกกลับเข้าไปในบ้าน ทั้งสองกะพริบตาปริบ ๆ มองคนที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ไป ๆ ”

เขาคว้าข้อมือของภรรยา ก่อนจะพาทั้งสองเข้ามาด้านใน ชายหนุ่มไม่รอช้ากดไหล่หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายดูแลหญิงสาวและลูกน้อย

หม่าซูฮวาคิดว่าเธอกำลังฝัน หญิงสาวหยิกแขนตัวเองก่อนที่ใบหน้าจะบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด

“กินเยอะ ๆ นะ เธอผอมเกินไปแล้ว”

หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะเขี่ยข้าวครึ่งหนึ่งแยกเอาไว้ข้างจาน

“ทำไมล่ะ”

หลิวเฟยเฉิงเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวทำแบบนั้นไปทำไม อีกทั้งข้าวส่วนที่เธอจะกินก็น้อยนิดไม่น่าจะทำให้อิ่มได้

“นี่คือส่วนของฉัน”

หญิงสาวเอ่ย หลิวเฟยเฉิงชะงักเขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ หม่าซูฮวาสบสายตาคู่นั้นก่อนที่เธอจะนิ่งงันไป

“ถ้ากินมากกว่านี้ ฉันจะถูกด่า”

หญิงสาวเอ่ย แม่สามีจำกัดปริมาณอาหารสำหรับเธอและลูกมานานหลายปีแล้ว หญิงสาวจึงได้อาศัยช่วงจังหวะที่ออกไปซื้อของในตลาดในช่วงสาย หาอาหารกินกับลูกจนอิ่มท้อง

หม่าซูฮวาซุกซ่อนเงินไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นเงินที่พ่อแม่ของเธอส่งมาให้หลาน ที่ผ่านมาเธอไม่เคยบอกท่านทั้งสองเรื่องความเป็นอยู่ที่นี่เลยสักครั้งเพราะกลัวว่าท่านจะกังวล

อีกทั้งพ่อกับแม่เธอนั้นแก่ชรากว่าแม่สามีเพราะมีลูกช้า ทำให้โรคภัยไข้เจ็บเริ่มถามหา

“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาด่าเธอ กินเข้าไปเยอะ ๆ ไม่ต้องกลัว”

ชายหนุ่มพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น เขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ไม่ใช่ความผิดตัวเองก็ตาม สามคนพ่อแม่ลูกนั่งร่วมกันเพื่อกินมื้อเช้า ก่อนที่หลิวเฟยเฉิงจะนำจานทั้งหมดไปล้าง

โชคดีที่วันนี้แม่สามีกับน้องสาวของอีกฝ่ายไม่อยู่ เพราะหากทั้งสองเห็นว่าหลิวเฟยเฉิงต้องทำงานบ้านทุกอย่างแทนเธอ มีหวังได้ถูกตบตีอีกเป็นแน่

หญิงสาวถอนหายใจยาว เธอรู้สึกสับสนงุนงงไปหมดเมื่อเห็นสามีที่มักจะอารมณ์เสียกำลังร้องเพลงที่เธอไม่คุ้นหู สำเนียงแปลก ๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเขา

เด็กชายขมวดคิ้วมองผู้เป็นพ่อก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองแม่ สองแม่ลูกสบตากันก่อนจะมองไปยังผู้ชายร่างสูงที่ดูอารมณ์ดีกว่าทุกวัน