คลั่งไคล้รักเมียจ้าง

ปอไหมท้อง #1

ปอไหมกลับมาอยู่ที่บ้านได้หลายวันแล้ว เธอเริ่มทำความสะอาดบ้านหลังจากที่เอาเงินไปไถ่ออกมาจากธนาคาร และในระหว่างที่กำลังจะลุกขึ้นหลังจากถูพื้นเสร็จนั้น เธอก็เซเพราะรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาดื้อ ๆ หญิงสาวพิงผนังเพื่อพยุงตัว จังหวะเดียวกัน พีทเพื่อนสนิทก็ส่งเสียงเรียก

“ไหม ปอไหม เธออยู่ที่ไหน”

“ห้องนอน” ปอไหมตอบขณะลูบหัวตัวเองและนวดขมับ

“ฉันบอกให้เธอรอก่อนไง เราจะได้ทำความสะอาดด้วยกัน” พีทก้าวเข้าไปข้างในพร้อมกับพูดโวยวายโดยไม่มองหน้าปอไหม

“พีท…” เธอเรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ชายหนุ่มหันไปหา เห็นเธอกำลังจะล้มลงไปที่พื้นพอดี จึงเข้าไปรับตัวเธอไว้ได้ทัน

“ไหม ! เธอทำงานหนักเกินไปอีกแล้วเหรอ” เขาพึมพำอย่างหงุดหงิดขณะวางปอไหมลงบนโซฟา “นี่มันสองครั้งแล้วนะ เธอไม่สบายหรือเปล่า”

“ช่วงนี้ฉันเวียนหัวนิดหน่อยน่ะ อาจเพราะเดินทางไกล” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ แล้วนวดขมับ

“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเอง”

“ฉันไม่เป็นไรพีท” ปอไหมยืนกราน ทว่าพีทไม่สนใจ

ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงนั่งอยู่หน้าห้องตรวจ ไม่นานก็ถึงคิวของปอไหม เธอเดินเข้าไปด้านในโดยมีพีทเข้าไปด้วย หลังจากตรวจเรียบร้อยแล้วหมอก็พรินต์กระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ

“ผลบวก…” เธอกระซิบ

“เธอกำลังท้องเหรอไหม” พีทถาม พลางมองดูกระดาษในมือ

ปอไหมยังคงเงียบ จมอยู่กับความคิดอันยุ่งเหยิง ความกลัวและความตื่นตระหนกครอบงำเธอ แต่ก็มีความรู้สึกดี ๆ บางอย่างด้วย เธอตื่นเต้นเมื่อรู้ว่ากำลังท้องลูกของสายฟ้า ถือเป็นความทรงจำดี ๆ และเป็นของที่ระลึกล้ำค่าจากเขา

“ฉันกำลังอุ้มท้องลูกของเขา” เธอกระซิบพร้อมแนบกระดาษไว้ที่หน้าอก น้ำตาไหลออกมา

“ไหม ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่กับเธอเอง เราจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ต้องกลัว” พีทพยายามปลอบ

“ฉันไม่เป็นไรพีท ฉันแค่ดีใจ... ดีใจที่ท้อง เด็กคนนี้เป็นของขวัญที่วิเศษมาก ฉันดีใจจริง ๆ ..." เธอพูดขณะที่สะอื้น

วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของปอไหมในฐานะแม่ แม้ว่าเธอจะอยู่คนเดียว แต่พีทและครอบครัวของเขาก็คอยช่วยเหลือเธอ กระทั่งหลายเดือนผ่านไป เธอจึงให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณหมอ ทำไมน้องถึงอาเจียนออกมาเป็นเลือด” เสียงของพีทดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก ระหว่างนั้นปอไหมลืมตาขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้าจากการคลอดบุตรก่อนหน้านี้

“เราจะนำเด็กไปตรวจเพิ่มเติมครับ” หมอตอบอย่างใจเย็น ขณะที่ทารกน้อยกำลังเตรียมที่จะถูกนำตัวออกไปห้องอื่น เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว จู่ ๆ เขาก็อาเจียนออกมาเป็นสารสีเหลืองมีเลือดปนออกมา พีทและแอนนาแม่ของเขาตกใจมากจนถึงขั้นไปตามหมอกลับมาดูอาการ

“พีท นั่นหมอจะพาลูกฉันไปไหนน่ะ” ปอไหมตกใจ

“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ทารกจะถูกนำไปตรวจเพิ่มเติมเพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัยดีทุกอย่าง เสร็จแล้วเราจะพาเขากลับมาหาคุณแม่ทันที” หมอที่เกี่ยวข้องบอก

ปอไหมยังคงนิ่งเงียบด้วยความหวาดกลัว จ้องมองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า ได้แต่รอฟังข่าวจากหมอ กระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว เธอก็เริ่มวิตกกังวล

“ทำไมถึงช้าขนาดนี้ล่ะ” แอนนาพูดด้วยความกังวล ทุกคนต่างก็กังวลเช่นกัน ทว่าเพียงอึดใจทุกสายตาพลันหันไปทางประตูที่ถุกเปิดออก ก่อนจะพบกับคุณหมอที่เดินเข้ามา

“สวัสดีครับคุณปอไหม”

“ลูกของฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” เธอถามทันที

“เขามีปัญหาที่หัวใจครับ หมอได้ทำการตรวจคลื่นหัวใจด้วยไฟฟ้าแล้ว…" หมออธิบายอย่างระมัดระวัง

“หมายความว่ายังไงคะ”

“เด็กทารกเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด มีรูในหัวใจ ระหว่างการตรวจคลื่นหัวใจด้วยไฟฟ้า เขาจะต้องได้รับยาไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะอายุครบสองขวบ หลังจากนั้นถึงจะผ่าตัดได้ครับ” หมออธิบาย

หลังจากได้ยินประโยคนั้น ปอไหมตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ทุกอย่างดูเหมือนพร่ามัวไปหมด ร่างกายของเธอชาดิก ไม่พร้อมสำหรับความจริงข้อนี้ ที่ผ่านมาเธอระมัดระวังตัวมาตลอด ปฏิบัติตามทุกอย่างที่สูตินรีแพทย์สั่ง ไปตรวจสุขภาพเป็นประจำ รวมถึงทานอาหารเพื่อสุขภาพ เธอดูแลตัวเองมากกว่าที่เคยทำเป็นเท่าตัว ทั้งยังไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ใด ๆ ด้วย แต่ทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น… น้ำตาของเธอไหลออกมา ทำให้การมองเห็นพร่ามัว ก่อนจะรู้สึกว่ามีแขนโอบกอดเธอไว้ ทว่าเธอกลับรู้สึกว่างเปล่า

“เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะไหม” พีทกระซิบข้างหูขณะกอดเธอพร้อมกับแอนนา ทั้งสามคนกอดกันร้องไห้ ในขณะที่พ่อของพีทซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามนวดขมับตัวเองด้วยความเครียด

“ถ้าเราติดตามและให้ยาอย่างใกล้ชิด โอกาสรอดชีวิตก็จะมีสูงมากในกรณีนี้ อย่ากังวลเลยครับ ลูกชายของคุณกำลังสู้อยู่ เขาจะผ่านขั้นตอนนี้ไปได้ แล้วจากนั้นเราจะเตรียมเขาให้พร้อมเพื่อเข้ารับการผ่าตัดในอนาคต” หมอกล่าวต่อพร้อมกับยิ้มอย่างเห็นใจ ทว่าคำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ปอไหมรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด เธอกังวลมาก แม้แต่ครอบครัวของพีทก็ยังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเขาด้วย ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมไม่เป็นฉัน…” ปอไหมเอ่ยทั้งน้ำตา

“ไหม..." พีทจับมือเธอไว้

“เขาเป็นคนเดียวที่ฉันมี พีท เขาคือความทรงจำเดียวของฉันกับคุณเซบ เขาเป็นของขวัญของฉัน” หญิงสาวคร่ำครวญด้วยความเสียใจ

“น้องปลื้มน้อยของเราจะสู้ เขารู้ว่าหม่ามี้ต้องการเขา เขารู้ว่าพวกเรารักเขา และเขาก็จะเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่เข้มแข็ง เพราะฉะนั้นหนูต้องเข้มแข็งเพื่อเขานะไหม” แอนนาพึมพำอย่างมีความหวัง เธอไม่อยากทำให้อารมณ์ของคุณแม่มือใหม่ต้องบั่นทอน แม้ว่าจะกำลังเผชิญฝันร้ายอยู่ก็ตาม

“ตาหนูจะสู้นะไหม ลูกชายเธอเป็นนักสู้ เราจะสู้ไปด้วยกัน เธอกับลูกไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย เธอยังมีพวกเราอยู่นะ” พีทบีบมือเธอ

“ขอบคุณนะพีท ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงเลยค่ะถ้าไม่มีทุกคน” ปอไหมร้องไห้ขณะถูกพีทสวมกอดแน่น

“อย่าร้องไห้เลยไหม หนูเพิ่งคลอดลูก ต้องพักผ่อนนะ” แอนนาเตือนแล้วลูบหลัง พยายามปลอบเธอ"อธิษฐานนะไหม อธิษฐานขอให้เขาเข้มแข็ง อธิษฐานให้เขาสุขภาพดีขึ้น ป้าเชื่อว่าจะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอย่างแน่นอน อย่าเพิ่งหมดหวังนะ เราทุกคนจะสู้ไปด้วยกัน"

แอนนาพูดเบา ๆ ผ่านไปพักใหญ่ปอไหมถึงได้ร้องไห้จนผล็อยหลับไป น้ำตาของหญิงวัยกลางคนไหลออกมาขณะมองดูเด็กสาวรุ่นลูกนอนหลับ

“เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมสักทีนะ” พ่อของพีทพึมพำ เขาเห็นปอไหมเปรียบเสมือนลูกสาวคนหนึ่งเช่นกัน เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทเขามาตั้งแต่ก่อนที่พีทกับปอไหมจะลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ มือของเขากอดปลอบแอนนา “ไม่เป็นไรนะคุณ ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”

“ค่ะ ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น" แอนนาพูดเสียงเศร้า