“ผมไม่เข้าใจ” คุณปู่ที่ดูไม่อยากตามใจฉันอีกแล้วปรับโทนเสียงให้ดุเข้มน่าเกรงขาม ตามด้วยมือหนาที่คว้าหมับเต็มไหล่ซ้ายหวังฉุดฉันขึ้นจากพื้นทรายฉ่ำแฉะเพื่อดูบาดแผลบริเวณหัวเข่า “ลุกขึ้น ขอผมดูแผลคุณหน่อย”
“ห้ามรักษานะ” ฉันยื้อตัวเองไว้ด้วยรู้ว่าหากเขาเห็นแผลคงใช้พลังของตัวเองเยียวยากันแน่ ซึ่งฉันไม่ต้องการมันในเวลานี้ “หนูอยากให้แผลนี้หายเอง”
“...” คนตรงหน้าพรูลมหายใจแผ่วเบา
“หรือถ้ามันยังเหลือรอยแผลเป็นไว้ก็ดีเลย จะได้ย้ำเตือนว่ามันเกิดขึ้นจากอะไรไง”
“...”
“แผลนี่จะคอยเตือนว่าไม่มีป้ามาคอยดุด่า หนูจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ระมัดระวังยิ่งขึ้น” ฉันมองสบตาคนตรงหน้า แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ของตนเอง “...จะได้อยู่กับคุณปู่ไปนาน ๆ ค่ะ”
ในเมื่อเขาปรารถนาที่จะมีชีวิตยืนยาวเพื่อฉัน ฉันเองก็จะประคับประคองลมหายใจนี้อย่างสุดความสามารถเช่นกัน
และสัญญา นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมให้ร
