ย้อนกลับไปในวันเกิดเหตุ
จันทร์เสี้ยวย้ำสองครั้งสองคราขอให้ผมอยู่บ้านห้ามออกไปไหน และหากป้าของเธอกลับมาก่อนให้รีบซ่อนเพราะไม่อยากให้ท่านสงสัยว่าผมเป็นใคร...และเป็นตัวอะไร เหตุใดถึงมีสภาพไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา
คล้อยหลังบอบบาง ผมกลับมานั่งอย่างเงียบเชียบตรงโซนรับแขก กวาดมองรอบกายโดยพยายามไม่ล้ำเส้นสิ่งใด แต่แล้วเจ้าพิษคำสาปซึ่งหลับใหลไปนานหลายชั่วโมงพลันเคลื่อนไหวจากฝ่ามือมาบริเวณลำคอ ส่งเสียงสุดแสนเจ้าเล่ห์ว่า
“กูว่ามึงรู้นะ”
“อะไร” ถามเสียงห้วนจัด
“อายุขัยของนังนั่น หลังหักลบแล้วสิ้นสุดตรงอายุยี่สิบสี่ปีสิบเดือนกับสิบสองวัน หมายความว่า...วันนี้คือวันตายของมันยังไงล่ะ”
“...” ผมปิดปากเงียบ ไม่โต้ตอบแม้สิ่งที่มันกล่าวมาคือความจริงทุกประการ
บอกตามตรง ผมไม่รู้มาก่อนว่าหากอายุขัยของเธอถูกหักแล้วจะเหลือเวลาชีวิตอีกกี่ปี กระทั่งความสัมพันธ์ระหว่างเราเดินทางมาถึงจุดที่จันทร์เสี้ยวยอมรับว
