พรึ่บ…
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาพความฝันอันน่าอดสูที่ยังติดหนึบในสมอง
เสียงกรีดร้อง ภาพกองศพมากมาย ความโกลาหลวุ่นวายในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งถูกรุกรานโดยเหล่ากลุ่มโจรชั่วร้าย ฝังลึกในสมองโดยที่ฉันไม่ต้องพยายามเค้นมัน ทว่าเด่นชัดทุกอณู
ในฝันนั้น ตัวฉันเปรียบเสมือนตัวแทนเด็กผู้หญิงซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ประสบภัย
แต่ไม่รู้ทำไม…
ถึงรู้สึกราวกับว่าเจ้าหนูนั่นคือตัวฉันเอง
ฉันยกมือขึ้นลูบอกซ้าย หัวใจยังคงเต้นกระหน่ำรุนแรง ทำไมมันสมจริงและชัดเจนจนน่าขนลุกขนาดนี้ก็ไม่รู้
ทว่าความแปลกคือ ใบหน้าของตัวละครในความฝันกลับเลือนรางไม่ต่างจากหมอกหนากลางหุบเขา แม้ความรู้สึกบ่งบอกว่าชายคนนั้นรูปงามชวนตะลึง แต่ดวงตาเป็นอย่างไร จมูกเป็นอย่างไร ริมฝีปากเป็นอย่างไร เสียงเป็นอย่างไร พอตื่นขึ้นมากลับจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว เหมือนสิ่งนั้นเป็นหยดหมึกที่ต้องมาซีดจางจากเหล่าห่าฝน
แปลกชะมัดยาด
“...ฝันบ้าไรก็ไม่รู
