“บวกอายุตอนเกิดเรื่องด้วยก็สองร้อยสามสิบสาม” คุณนิธิศสำทับเสียงปกติพลางส่งสัญญาณด้วยนิ้วมือให้สหายตัวจิ๋วซึ่งนอนสงบเสงี่ยมอยู่บนตักบินไปดึงทิชชูแล้วนำมายื่นให้ฉัน
น้องไม่ใช่เจ้าดัสก์จอมป่วน ไม่ใช่อีกตัวที่คล้ายคลึงดัสก์และมีตำหนิบนร่างกาย เจ้าตัวตรงหน้ามีขนาดใหญ่กว่าใคร สุขุม อกผายไหล่ผึ่ง
มันมีกลิ่นอายของความเป็นจ่าฝูง เห็นแล้วพอเข้าใจได้ว่าทำไมถึงถูกเลือกให้อยู่ที่นี่ ส่วนตัวอื่นถูกสั่งให้เฝ้าอยู่หน้าห้องครัว
และหากหูไม่ได้ผิดเพี้ยนไป เมื่อราว ๆ ยี่สิบนาทีก่อนเหมือนได้ยินคุณนิธิศเรียกเจ้านั่นว่าแบล็ก
“...” กะพริบตาปริบ ๆ ในความฉลาดเหลียวของนกน้อยตรงหน้าไม่นานก็รับกระดาษทิชชูมาเช็ดขอบปาก ระหว่างนั้นไม่ลืมรวบรวมสติ ใคร่ครวญอย่างเงียบงันแล้วเงยหน้าขึ้นจับจ้องเจ้าของบ้านอีกครั้ง
ไม่น่าเชื่อว่าชายตรงหน้ามีอายุสองร้อยสามสิบสามปีแล้ว...
ในสายตาฉัน เขาเหมือนผู้ชายอายุยี่สิบปลาย ๆ ถึงสามสิ
