“ค่ะ ๆ เข้าใจแล้ว” ฉันพยักหน้ารัวเร็วทว่ายังหันหลังให้คุณเขาเหมือนเดิม “คุณไปไหนมาเหรอ” ก่อนจะถามในสิ่งที่ตนสงสัย
“ไปเคลียร์ทางให้คุณ” คำตอบไม่สั้นไม่ยาวดังขึ้นจากด้านหลัง และเดาว่าระยะห่างอาจไม่ได้มากมายนักเพราะลมหายใจอุ่นร้อน รวมถึงกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ จากตัวเขาเด่นชัดเหนือทุกสิ่ง “จะกินอะไรก่อนไปไหม?”
“ยังเช้าเกิน น่าจะไม่กินค่ะ คุณไม่ต้องทำก็ได้” อันที่จริงยังรู้สึกอิ่มจากมื้อดึกอยู่เลย
“ผมจะทำไว้”
“...” อ้าว แล้วจะถามเพื่ออะไรคะ?
“เผื่อคุณหิวตอนเดินทาง”
“ถ้ากรณีนั้นทำเผื่อไว้ก็ดี ๆ” ฟังมาถึงตรงนี้ฉันยอมเออออเพราะรู้ว่าเขาคงมองในระยะยาว “งั้นหนูไปล้างหน้าก่อนนะ สิบนาทีเจอกันค่ะ”
ว่าจบฉันก็วิ่งตัวปลิวเข้ามาด้านใน ไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของบ้าน...เพราะภาพเมื่อหนึ่งนาทีก่อนยังติดตา
...
หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา
“ให้ผมอุ้มไหม คิดว่าเร็วกว่า”
เดินมาได้ครึ่งทางก็เป็นคุณนิธิศที่อาสา อ
