“...” หลังหยัดยืนเต็มความสูง นัยน์ตาคมกล้าพลันพิจารณาฉันอย่างเงียบงัน ไม่นานนักถึงหมุนตัวกลับ มุ่งตรงสู่ประตูห้องที่ยังเปิดอ้าซ่า
“แล้วนั่นคุณจะไปไหน” ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย
“ทำอาหารเช้า” ตอบแล้วเอี้ยวหน้ากลับมา “หายระแวงผมเมื่อไหร่ลงไปชั้นล่างนะ ผมจะเตรียมอาหารเช้าให้คุณก่อนกลับบ้าน”
“...” อ้าว
“ถึงบ่าย ถ้าไม่ลงมา ผมจะถือว่าคุณตอบตกลง”
...
ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น...ฉันพาร่างกายที่ค่อย ๆ คืนสภาพทว่ายังหอบเหนื่อยลงมายังชั้นล่าง
แรกเริ่มจินตนาการไม่ออกว่าเขานั่งกินข้าวตรงไหน ห้องครัวอยู่ส่วนไหนของปราสาทอันว่างเปล่าแห่งนี้ จวบจนเท้าสัมผัสบันไดขั้นสุดท้าย เสียงทุ้มแหบพลันดังขึ้นจากทิศขวา
ฉันมองตามเสียงจวบจนได้คำตอบว่าเสียงนั้นอยู่หลังประตูสีน้ำตาลใต้บันได ครั้นก้าวเท้าตรงไปหยุดยืนอยู่ด้านหน้า หูพลันได้ยินคำพูดเจ้าของบ้านชัดเจนทุกคำ
“อย่าเล่น เอาวางไว้ดี ๆ”
“...”
คุยกับใครน่
