“ขอโทษที่ทำให้คุณกลัว” เสียงทุ้มแหบถูกปรับให้อ่อนโยนลงกว่าที่เคย และเมื่อฉันไม่ตอบเขาจึงกล่าวต่อ “ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณรู้สึกไม่ปลอดภัย”
อยู่ดี ๆ ฉันก็นึกถึงเหตุการณ์ช่วงดึกของเมื่อวานขึ้นมา ตอนเขาหิ้วความบอบช้ำไปนั่งพักใต้ต้นไม้เพียงลำพัง แววตาสิ้นหวัง ออร่าเศร้าหมองและโศกเศร้าทำให้ฉันไม่อาจเพิกเฉยจนต้องออกตามหา
ฉันทันสังเกตเห็นวินาทีที่คุณนิธิศฉายความหวังในแววตา ลิงโลดอย่างเงียบงัน หลังจากที่ฉันไม่มีท่าทีรังเกียจหรือหวาดกลัวเขา คำตอบจากปากและการกระทำของฉันเหมือนจุดความหวังขึ้นในใจเขา
มันทำให้ฉันคิดว่า...ตลอดมาเขาคงทุกข์ทรมานกับการถูกผลักให้แปลกแยกจากทุกสิ่ง คิดว่าตัวเองอัปลักษณ์น่ารังเกียจ คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ทั้งที่ไม่ใช่ แต่ตอนนี้ฉันกลับ...
กลับทำเหมือนเขาคือความเลวร้ายที่ควรถอยห่างห้ามเข้าใกล้ แถมยังเป็นคนพูดเองว่าเขามีจิตใจที่บิดเบี้ยวเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก
พูดออกไปได้ยังไงน
