บทที่6.3

1694 Words

“ขอโทษที่ทำให้คุณกลัว” เสียงทุ้มแหบถูกปรับให้อ่อนโยนลงกว่าที่เคย และเมื่อฉันไม่ตอบเขาจึงกล่าวต่อ “ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณรู้สึกไม่ปลอดภัย” อยู่ดี ๆ ฉันก็นึกถึงเหตุการณ์ช่วงดึกของเมื่อวานขึ้นมา ตอนเขาหิ้วความบอบช้ำไปนั่งพักใต้ต้นไม้เพียงลำพัง แววตาสิ้นหวัง ออร่าเศร้าหมองและโศกเศร้าทำให้ฉันไม่อาจเพิกเฉยจนต้องออกตามหา ฉันทันสังเกตเห็นวินาทีที่คุณนิธิศฉายความหวังในแววตา ลิงโลดอย่างเงียบงัน หลังจากที่ฉันไม่มีท่าทีรังเกียจหรือหวาดกลัวเขา คำตอบจากปากและการกระทำของฉันเหมือนจุดความหวังขึ้นในใจเขา มันทำให้ฉันคิดว่า...ตลอดมาเขาคงทุกข์ทรมานกับการถูกผลักให้แปลกแยกจากทุกสิ่ง คิดว่าตัวเองอัปลักษณ์น่ารังเกียจ คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ทั้งที่ไม่ใช่ แต่ตอนนี้ฉันกลับ... กลับทำเหมือนเขาคือความเลวร้ายที่ควรถอยห่างห้ามเข้าใกล้ แถมยังเป็นคนพูดเองว่าเขามีจิตใจที่บิดเบี้ยวเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก พูดออกไปได้ยังไงน

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD