“กา…”
ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงจากทางฝั่งขวา หรือก็คือคุณนิธิศในร่างอีกาสุดเคร่งขรึม
เพราะเขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า จะเดินโล่งโจ้งโทงเทงไปมาคงไม่ไหว ฉันจึงขอให้เขากลับสู่ร่างเดรัจฉานก่อน แม้รู้ว่าคุณเขายามบาดเจ็บจะไม่มีมนุษย์คนไหนมองเห็นนอกจากฉันก็ตาม
แต่ระหว่างสอบปากคำ เขาที่เป็นคนจัดการผู้ร้ายควรอยู่อย่างกลมกลืนกับธรรมชาติมากที่สุด และหลังสิ้นสุดทุกอย่างแล้ว ก็เพื่อไม่ให้ฉันรู้สึกประดักประเดิดกับสภาพล่อนจ้อนของเขาด้วย
“กา กา” ครั้นคุณนิธิศส่งเสียง เจ้าแบล็กก็ตอบกลับด้วยโทนเสียงหนักแน่น
คุยอะไรกันน่ะ?
ขณะหันซ้ายหันขวา ยืนมึนงงตรงปากซอยบ้าน ก็เป็นเจ้าแบล็กจ่าฝูงที่บินจากไป กระทั่งเลือนหายจากระยะสายตาในที่สุด
“อ้าว” ฉันมองภาพนั้นแล้วเกาหัวแกรก ๆ ก่อนเคลื่อนสายตากลับมายังเส้นทางกลับบ้านซึ่งเหลืออีกเพียงไม่กี่เมตรก็ถึงแล้ว “...เดี๋ยวถึงบ้านค่อยคุยค่ะ ตอนนี้ต่อให้หนูสงสัยแ
