ตอนที่ 2
1860 Words
เธอตั้งอกตั้งใจฟังเจนอธิบายงานต่างๆ ภายในร้านว่าต้องทำอะไรบ้าง พนักงานในร้านมีตำแหน่งบาริสต้า 2 คน และพนักงานตำแหน่งอื่นๆ อีก 4 คน ตอนนี้หน้าที่ของเธอคือทำงานจิปาถะช่วยงานต่างๆ ในส่วนของคนอื่นๆ ทั้งเสิร์ฟเครื่องดื่มและพวกขนมต่างๆ จนถึงล้างพวกจานแก้วอุปกรณ์ต่างๆ และรวมถึงเก็บกวาดทำความสะอาดร้านด้วย
หลังจากปิดร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมลดาออกมายืนมองดูบรรยากาศโดยรอบของริมชายหาด มองดูผู้คนจำนวนหนึ่งที่กำลังเดินเล่นและส่วนหนึ่งที่นั่งจับเจ่าพูดคุยกัน อากาศตอนนี้กำลังเย็นสบาย เธอเดินเล่นไปตามชายหาดขณะที่สายตาก็มองทะเลและท้องฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน สีของท้องฟ้าหลากหลายสีสันตั้งแต่สีแดงไล่เฉดสีไปสีส้มจนถึงสีเหลืองตัดกับสีน้ำทะเลในตอนนี้ เธอคงพักที่โรงแรมได้อีกวันสองวันและคงต้องหาเช่าที่พักใหม่ซึ่งเธอก็มองๆ ดูไว้บ้างที่ไม่ไกลจากที่ทำงานนัก
เมลดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง ไล่สายตามองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดโทรออกคุยกับแม่ของเธอสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะวางสาย เธอยังไม่ได้บอกท่านว่าเธอออกจากงาน ตอนนี้เพื่อนๆ ของเธอก็รู้แค่ว่าเธอมาเที่ยวที่หัวหินเท่านั้นก่อนที่เธอจะไลน์ข้อความไปบอก พวกเธอทั้งแปลกใจและระคนตกใจแต่ก็เข้าใจความรู้สึกของเธอตอนนี้ดี เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ
เมลดาเดินออกมาที่ริมชายหาดตรงที่เดิมและเวลาเดิมที่เธอเจอเขา หันซ้ายมองขวาดูไปรอบๆ ก่อนจะจ้องมองไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เมื่อวานหลังจากเขาออกไปจากร้านตอนบ่ายๆ ก็ไม่เห็นเขากลับเข้ามาที่ร้านอีก เธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเงยหน้ามองดูพระอาทิตย์ขึ้น ดูท้องฟ้าสีพาสเทลอ่อนๆ ที่ค่อยๆ เข้มขึ้นตามแสงของดวงอาทิตย์ที่ตัดกับสีฟ้าของน้ำทะเลด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน อย่างน้อยๆ เธอก็ยังมีงานทำ ถือว่าเป็นการพักสมองและจะได้ลองหาประสบการณ์ใหม่ๆ ทำ ก่อนจะเริ่มต้นมองหางานที่ใช่สำหรับเธอ
เช้านี้เธอมาถึงที่ร้านกาแฟเร็วกว่าเวลาปกติมากและสังเกตเห็นว่ามีคนอยู่ในร้านก่อนแล้ว เธอผลักประตูกระจกบานใหญ่เข้าไปและจ้องมองดูคนที่นั่งอยู่ในร้าน “อา..เป็นเขานั่นเอง” เธอมองเห็นเขานั่งอยู่โต๊ะตรงมุมด้านหน้าเค้าเตอร์ติดกับกระจกหน้าต่าง บนโต๊ะมีแก้วกาแฟร้อนวางอยู่ เมลดามองมุมที่เขานั่งก่อนจะหันไปดูที่ชายหาดด้านหน้า พลางคิดในใจ “มิน่าละ..ถ้ามองจากตรงนี้ก็ไม่แปลกใจที่เขาจะมองเห็นเธอ”
ธีร์วัฒน์หันมามองเธอ สายตาคมกริบของเขาจ้องมองสำรวจใบหน้าเรื่อยลงไปตามเรือนร่างของเธอ และมันทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยิ่งเพิ่มความรู้สึกประหม่าให้เธอมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้นมาก่อน
“มาเช้าจัง ดื่มกาแฟไหม?”
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ”
“เริ่มงานเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง เข้าใจและพอจะทำได้ไหม”
“ก็ทำได้ค่ะ อาจจะยังไม่เข้าใจงานทั้งหมดดีแต่จะพยายามตั้งใจทำงานค่ะ ขอบคุณคุณธีร์ที่รับเข้าทำงานนะคะ เอ่ออ.. ดาขอตัวไป
ทำความสะอาดร้านก่อนนะคะ”
เขาพยักหน้าตอบเธอก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเคอะเขินขึ้นมามิหนำซ้ำยังรู้สึกใจเต้นเเรงแปลกๆ กับสายตาของเขาที่มองมา ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในร้านเพื่อทำความสะอาดและปัดกวาดเช็ดถูภายในร้าน รอพนักงานคนอื่นๆ เข้ามาทำงาน
วันนี้ท่าทีของธีร์วัฒน์ดูเเตกต่างไปจากทุกที เขายืนพิงขอบเค้าเตอร์กาแฟมองดูเธอมาสักพักใหญ่ๆ ถึงเธอจะพยายามแสร้งทำเป็นไม่สนใจว่าเขามองดูอยู่ก็ตามแต่ก็อดใจเต้นแรงไม่ได้ ตอนนี้พนักงานคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยเข้ามาในร้าน เขายิ้มทักและพูดคุยกับพนักงานคนอื่นๆ สักพักใหญ่ๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม
วันนี้ลูกค้าที่ร้านเยอะตามปกติ ช่วงพักเที่ยงเธอได้พูดคุยกับเจนหลายเรื่องรวมถึงเรื่องของธีร์วัฒน์ ถึงรู้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นทั้งนายแบบชื่อดังและดาราก่อนจะออกจากวงการบันเทิง เพราะต้องกลับมาบริหารธุรกิจของครอบครัวและมาเปิดร้านกาแฟที่นี่ ถึงว่าเธอรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน
ธีร์วัฒน์เดินออกมาจากในห้องก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอ เสียงทุ้มต่ำทักขึ้นเบาๆ ที่ด้านหลังเธอ
“เมลดา ตอนเย็นหลังปิดร้าน มาหาผมที่ห้องทำงานด้วยนะ”
“เอ่อ.. มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอมองหน้าเขาด้วยความสงสัย
“ผมมีเรื่องงานจะคุยกับคุณหน่อย โอเคนะ”
“ได้ค่ะ”
เมลดายืนมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาที่กำลังเดินออกจากร้านไป ทิ้งความงุนงงสงสัยให้เธอครุ่นคิดว่าเรื่องงานที่เขาจะคุยกับเธอมันคืออะไร ก่อนจะหันกลับไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง
หลังจากเก็บกวาดทำความสะอาดภายในร้านเรียบร้อยแล้ว พนักงานในร้านก็เริ่มทะยอยกลับออกไปจนหมด เมลดาเดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของเขา เธอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะเคาะประตูห้อง3-4ครั้งและเปิดประตูเข้าไป เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน สายตาของเขากำลังมองมาที่เธอเหมือนกัน
“นั่งก่อนสิ”
เธอพยักหน้าตอบเขาก่อนจะเดินมานั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“เรื่องงานที่คุณธีร์บอก ไม่ทราบว่าเรื่องอะไรคะ”
“ผมชอบพวกงานศิลปะแล้วก็กำลังอยากหานางแบบมาเป็นแบบวาดรูป ผมอยากจะจ้างคุณมาเป็บแบบวาดรูปให้หน่อย”
“เป็นแบบวาดรูป? เอ่อ..คุณธีร์คะ พูดตรงๆ คือดาไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้เท่าไหร่”
“แค่นั่งเฉยๆ เป็บแบบให้ผมวาดเอง ช่วงวันหยุดของคุณก็ได้ วันละ 3-4 ชม. คุณจะปฎิเสธงานที่ผมเสนอเหรอ?”
เมลดานั่งมองหน้าเขานิ่ง น้ำเสียงท้ายประโยคของเขาไม่ได้บ่งบอกเป็นเชิงคำถามแต่คำพูดดูราวกำลังบังคับมากกว่า
“ผมให้คุณคิดอีกทีก่อนจะตอบผมและหวังว่าจะเป็นคำตอบที่น่าพอใจ ส่วนค่าจ้างผมให้ช.มละ 2,000”
ตาเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากได้เงิน เพียงแต่รู้แปลกใจ นี่เป็นสาเหตุที่ช่วง 2-3 วันมานี้ ที่เขามองจ้องเธอแบบแปลกๆ หรือเปล่านะ ก่อนจะมองสบสายตาคมกริบที่เขาจ้องมา เธอนิ่งไปสักพัก่อนจะตัดสินใจตอบเขา
“ก็ได้ค่ะ”
ธีร์วัฒน์ยิ้มออกมาด้วยความพอใจในคำตอบของเธอ
“งั้นเป็นอันว่าตกลงตามนี้ เอ่อ..อาจจะเป็นช่วงอาทิตย์หน้า พอดีพรุ่งนี้ผมต้องเข้ากรุงเทพไปธุระเรื่องงานที่บริษัท นี่เป็นที่อยู่ของสตูดิโอที่ผมใช้วาดรูป อยู่ไปไม่ไกลจากที่นี่มากนัก คุณมีอะไรอยากถามผมไหม” เขายื่นกระดาษที่มีรูปแผนที่ยื่นส่งมาให้ เธอเอื้อมมือไปรับก่อนจะก้มมองมาดูรายละเอียดแผนที่ในกระดาษ
“ไม่มีค่ะ เอ่อ.. ถ้ายังไงดาขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เขาพยักหน้าตอบเธอ ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินตามหลังเธอออกมาจากร้านและยืนรอเธอล็อกประตูร้านจนเสร็จ เธอชำเลืองมองท่าทีของ
เขาด้วยความงุนงงเล็กน้อย
“ไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย เดี๋ยวผมไปส่งคุณกลับที่พัก” ฝ่ามือใหญ่ของเขาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอก่อนจะดันตัวเธอให้เดินตามเขาไป เมลดามองหน้าเขาด้วยความตกใจ ก่อนร้องห้ามเขาเสียงหลง
“เดี๋ยวค่ะ คุณธีร์.. ปล่อยมือก่อนค่ะ ฉันเดินเองได้”
เธอร้องห้ามเขาและพยายามแกะฝ่ามือของเขาที่ดึงแขนเธอออก เขาคลายฝ่ามือออกจากแขนของเธอ แต่กลับถือวิสาสะจับข้อมือของเธอแทน ก่อนจะเดินไปที่รถยนต์ของเขาที่จอดลานจอดรถด้านข้างของร้านและเปิดประตูรถให้เธอ เมลดามองหน้าเขาก่อนจะจำใจเดินเข้าไปนั่งรถยนต์ด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจะพอใจนักกับความมือไวของเขาแต่ก็พยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ
ธีรวัฒน์พาเธอมานั่งทานอาหารทะเลร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟของเขานักก่อนจะพาเธอไปส่งที่พัก รถยนต์จอดสนิทที่ด้านหน้าอพาร์ทเม้นของเธอ ฝ่ามือใหญ่ของเขาเอื้อมมาดึงต้นเเขนของเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถ
“เดี๋ยว! ผมสงสัยจริงๆ ทำไมคุณถึงมาทำงานที่หัวหิน แทนที่จะหางานทำในกรุงเทพก็ได้ งานที่กรุงเทพก็มีออกเยอะแยะ ท่าทางคุณทำเหมือนกับหนีอะไรมาอย่างนั้น มีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณออกจากงานหรือเปล่า” เขาจ้องมองหน้าเธอตรงๆ เมลดาอึ้งชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเขาจะถามตรงๆ และเป็นคำถามที่จี้ใจดำเธอ เธอหลบสายตาเขาเล็กน้อยแต่ก็พยายามปรับสีหน้าตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงปกติ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากลาออกเพราะมันไม่ตรงกับเรียนมา แล้วก็รู้สึกไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่กับงานที่ทำก็แค่นั้นเอง” คำตอบของเธอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเชื่อในสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไหร่
“แล้วที่คุณมาทำงานที่ร้านกาแฟของผมนี่มันตรงกับที่คุณเรียนจบมาเหรอไง?”
เขามองหน้าเธอเขม็ง ขณะรอฟังว่าเธอจะตอบคำถามเขาไหมเเต่เมื่อเห็นเธอนั่งนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร เขาเลยไม่คิดจะถามอะไรต่อ ก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของเธอ
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะคะ” เธอพูดก่อนจะยิ้มให้เขา
เขาพยักหน้าตอบเธอก่อนจะขับรถออกไปจากหน้าอพาร์ทเม้นท์ของเธอ เมลดายืนมองดูรถยนต์ของเขาที่ขับออกไปจนลับตาก่อนจะเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ ด้วยความรู้สึกหนักอกที่บอกไม่ถูกและรู้สึกเหนื่อยๆ จนอยากนอนพักผ่อนไวๆ
- Writer
