กรงปรารถนา

บทที่ 3 สูญเสีย - 1

ต้องรักตื่นนอนประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง รู้สึกว่าอาการปวดตึงที่ข้อเท้าเริ่มดีขึ้นมาก อาจเป็นเพราะเมื่อตอนเช้ามืดที่ผ่านมาเธอได้เล่าให้มารดาฟังว่าเกิดอุบัติเหตุรถเฉี่ยวชนเล็กน้อยจนข้อเท้าแพลง ท่านจึงนวดจับเส้นให้จนสามารถเดินลงน้ำหนักได้เต็มเท้ามากขึ้น

หญิงสาวจัดการทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เสร็จเรียบร้อยก็เดินลงไปชั้นล่าง ได้ยินเสียงตำน้ำพริกอยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปดูเผื่อมีอะไรที่พอช่วยได้บ้าง

“มีอะไรให้ช่วยไหมแม่”

ร่างเล็กเดินเข้าไปยืนเมียงมองที่โต๊ะเล็กข้างเตาแก๊สปิกนิก เห็นมีไข่ไก่วางไว้ในชามใบเล็กสองฟอง มีต้นหอมที่ยังไม่ได้ซอยวางอยู่บนเขียง เธอจึงเดินเข้าไปจัดการต่อให้ทันที

“งั้นรักเจียวไข่เองนะ” พูดพลางลงมือหั่นต้นหอมสำหรับใส่ไข่เจียว พอดีกับที่มารดาตำน้ำพริกเสร็จจึงหันมาถามบุตรสาวอย่างเอาใจใส่ เพราะเห็นเวลาเพิ่งจะเที่ยงเท่านั้น เท่ากับว่าต้องรักเพิ่งนอนไปได้แค่ห้าชั่วโมง

“นอนอิ่มแล้วเหรอลูก น่าจะนอนอีกสักหน่อยไหนๆ ก็หยุดเรียนแล้ว”

“ไม่ไหวละจ้ะแม่ ท้องร้องโครกครากเลยต้องลงมาหาอะไรกินนี่แหละ อีกอย่างนะ วันนี้รักจะไปแถวที่ทำงานเร็วกว่าเดิมสักหน่อย ว่าจะลองไปเดินดูห้องเช่าหรืออพาร์ตเมนต์แถวนั้นน่ะ”

หญิงสาวตอบมารดาพลางจัดการเทไข่เจียวลงในกระทะ จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าหนักใจของมารดาที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“แม่กลัวไอ้หลกมันจะตามเจอน่ะสิ หูตามันยังกะสับปะรด ขืนมันรู้ขึ้นมาเราได้ตายกันแน่”

ลำพังหล่อนนั้นไม่เคยกลัวอยู่แล้วเรื่องความตาย ตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับดิลก อีกทั้งยังมารู้ว่าตนเองเป็นโรคร้ายอย่างมะเร็งด้วยแล้วยิ่งไม่เคยหวั่น แต่ที่หล่อนห่วงแสนห่วงก็เห็นจะเป็นลูกสาวคนเดียวอย่างต้องรัก ซึ่งถ้าหากหล่อนสิ้นบุญไปแล้วก็ไม่รู้ว่าต้องรักจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของพ่อเลี้ยงอย่างดิลกได้หรือไม่

ที่หล่อนไม่สามารถพาลูกหนีไปไหนได้ก็เพราะคำขู่ที่ดิลกพูดกรอกหูอยู่ทุกวัน ทั้งขู่จะขายต้องรักให้ซ่องของเสี่ยหาญที่เบื้องหน้าเป็นคาราโอเกะ หรืออาจจะหาเรื่องยัดยาเพื่อให้ต้องรักโดนจับหากหล่อนกับต้องรักคิดหนีไปอยู่ที่อื่น ยังดีที่ดิลกยังกลัวคำสาบานต่อหน้าพระที่เคยให้ไว้ว่าจะไม่ล่วงเกินหรือข่มเหงน้ำใจต้องรักในเชิงชู้สาว

“บ้านเมืองมีขื่อมีแปนะแม่ ถ้ามันทำอย่างนั้นแล้วตำรวจทำไม่รู้ไม่ชี้ก็เกินไปหน่อยแล้วมั้ง”

พูดแล้วก็อดฉุนไม่ได้ ตำรวจท้องที่นี้เกรงใจเสี่ยหาญกันแทบทั้งสน. ใครที่ไม่อยากมีปัญหาหรืออยากใช้ชีวิตแบบสงบสุขก็ต้องยอมให้เขาเอาเปรียบอยู่ร่ำไป ไม่มีปากมีเสียงไปกล่าวโทษหรือทวงสิทธิ์ของตนเอง

“รักจะพาแม่ออกไปอยู่ที่อื่นให้ได้”

น้ำเสียงอ่อนหวานนั้นย้ำชัดอย่างหนักแน่น เธออยากหนีไปให้พ้นจากละแวกนี้ ไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก เธออยู่ที่นี่มานานเกินไป นานเสียจนรู้สึกเต็มกลืนกับความเหลวแหลกของที่นี่ บางวันเธอต้องเดินหลบเลี่ยงเด็กวัยรุ่นที่มานั่งพี้ยากันข้างวัด บางคืนเธอต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงทะเลาะด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคายของคู่ผัวเมียที่อยู่บ้านติดกัน และที่สำคัญที่นี่ไม่มีคนจริงใจ มีแต่พวกปากหวานก้นเปรี้ยวที่พอถึงเวลาจะขอความช่วยเหลือจริงๆ แล้วกลับไม่มีสักคน

ต้องรักแอบออกมานับเงินค่าทิปที่ได้เช่นทุกวัน หญิงสาวเบะปากเมื่อเห็นยอดของคืนนี้ไม่ได้ตามเป้า สมองเริ่มคิดคำนวณถึงค่าใช้จ่ายที่จำเป็นเนื่องจากใกล้สิ้นเดือนเข้ามาทุกที หักลบกลบหนี้แล้วเงินก็ยังไม่พอจ่ายค่ามัดจำอพาร์ตเมนต์ล่วงหน้าสามเดือนที่เธอเพิ่งไปติดต่อมาเมื่อช่วงเย็นนี้ได้

หญิงสาวยืนเอาหลังพิงกำแพงพร้อมกับถอนหายใจแผ่ว วันนี้เธอเบื่อที่ต้องมาคอยตอบคำถามของเพื่อนพนักงานที่ต่างพากันมาถามไถ่ถึงเหตุการณ์เมื่อวานไม่ขาดสาย ข่าวไปไวเสียจริง แต่นั่นก็ไม่เท่ากับบางคนที่มีสีหน้าตื่นตกใจเมื่อยังเห็นเธอมาทำงานได้ตามปกติ เพราะคิดว่าเธอถูกลากไปรุมโทรมเข้าให้แล้ว สุดท้ายจึงต้องคอยอธิบายเรื่องเมื่อคืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามีคนมาช่วยไว้ได้ทัน ใครถามก็ต้องเริ่มต้นเล่าใหม่ราวกับฉายภาพยนตร์เรื่องเดิม

ระหว่างที่กำลังสอดเงินเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เงาร่างสูงของใครคนหนึ่งก็ทอดยาวลงมาทาบทับบนตัวเธอจากทางด้านหลัง หญิงสาวจึงรีบหันไปมองเจ้าของเงาทันที

“อุ๊ย! คุณชนาธิป”

เพียงแค่เห็นหน้า ใจก็เต้นกระหน่ำจนมือสั่นตามไปด้วย แต่ก็ต้องยกมือขึ้นไหว้เขาผู้เป็นนายจ้างตามธรรมเนียม สายตาเจ้ากรรมอดมองไปที่มือของเขาไม่ได้ ใครจะเชื่อว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเธอได้สัมผัสกับมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นคู่นี้อย่างใกล้ชิด

“หายดีแล้วหรือถึงมาทำงานได้”

น้ำเสียงคนถามช่างราบเรียบจนเป็นเอกลักษณ์ของเขา แต่ต้องรักกลับรู้สึกได้ถึงการตำหนิอยู่กลายๆ จากปลายเสียงนั้น

“ก็...ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แม่นวดจับเส้นให้ตอนที่กลับไปถึงบ้านก็เลยดีขึ้น”

หญิงสาวเงยหน้าตอบเขาไปตามตรงอย่างไม่อ้อมค้อม เห็นสายตาคมปลาบของเขามองมานิ่งๆ แล้วก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน และที่สำคัญ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผิวแก้มร้อนๆ ของเธอจะแดงขึ้นมาบ้างหรือเปล่า

“ดีขึ้นก็ดีแล้ว ไปทำงานต่อเถอะ”

น้ำเสียงทอดอ่อนของเขาทำให้ต้องรักเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครา แต่คราวนี้เธอกลับถอนสายตาออกมาจากเขาไม่ได้เมื่อเห็นเรียวปากได้รูปนั้นยกยิ้มขึ้น แม้มันจะแค่เล็กน้อยแต่สำหรับเธอแล้วถือว่าวันนี้ได้กำไรสุดๆ เพราะไม่เพียงแต่ปากของเขาเท่านั้นที่แย้มยิ้ม ดวงตาของเขาก็ยิ้มส่งมาให้ด้วย

ร่างสูงหมุนตัวเดินกลับไปทางอาคารของผู้บริหาร ทิ้งสายตาของต้องรักให้มองตามไปด้วยหัวใจที่พองฟูจนคับอก วันนี้ถึงจะได้เงินมาน้อยแต่เธอก็ได้อย่างอื่นมาทดแทนแล้ว นั่นก็คือรอยยิ้มของเขา...

ว่าแต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้หนอ ในเมื่อห้องผู้บริหารก็อยู่ชั้นบน หนำซ้ำบันไดและประตูทางเข้าก็ไม่ได้ผ่านบริเวณที่เธอยืนอยู่สักนิด

ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าที่เห็นเขามายืนคุยด้วยเมื่อครู่นั้น เป็นเพราะเขาตั้งใจลงมาหาเธอโดยเฉพาะ ไม่ใช่แค่บังเอิญผ่านมาอย่างที่เข้าใจ เพียงแค่คิดหัวใจก็สั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งจนอดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้