Stay Hug ที่พบรัก 21
959 Words
Stay Hug ที่พบรัก 21
“มื้อเที่ยงอยากกินอะไร? พี่จะได้ทำให้” เชฟพี่อธิหันมาถาม
“อยากกินหมูกรอบ! เรามีไหมคะ?”
“ที่บ้านไม่มี เดี๋ยวพี่โทร. บอกแม่ซื้อกลับมาด้วย”
“เย่ ขอบคุณค่ะ แล้วพี่จะเข้ากรุงเทพฯ วันไหนอะ หนูฝากซื้อของได้ไหมคะ” ถามพี่ชายและต้องการเปลี่ยนเรื่องคุย ฉันไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องในอดีตของพี่แทนคุณ เพราะหากเขารู้ว่ายังมีคนเอ่ยถึงเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ อีกฝ่ายคงจะรู้สึกไม่ดีอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงแม้เขาจะไม่รู้ เราก็จะไม่เอ่ยถึงแล้วค่ะ
“ได้ เขียนมาเลย พี่น่าจะไปอีกสักสามสี่วันนี้มั้งนะ”
“พี่ชายซื้อเครื่องประดับเป็นไหมอะคะ? แหวน สร้อย กำไลอะไรแบบนี้อะ”
“ก็ส่งรูปกับแบรนด์มาพี่จะได้ไปที่ช็อปแล้วเอาให้เขาดู” พี่อชิตอบฉัน ก็จริงเดี๋ยวไปตามเซฟรูปจากหน้าเว็บไซต์ก่อน แล้วค่อยพิมพ์รายการของที่อยากได้ส่งให้ในแชตพร้อมรูปเลยดีกว่า
“เอาเสื้อผ้าด้วยไหม?” พี่ชายที่น่ารักเอ่ยถามอย่างใส่ใจ
“ไม่เอาค่ะ แต่อยากได้รองเท้า”
“ว่าแล้วเชียว ส่งรูปตัวอย่างมาให้เลย เดี๋ยวจัดการให้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ หนูรักพวกพี่จัง” ยิ้มอย่างมีความสุขระหว่างที่มองหน้าพี่ชายทั้งสองคนสลับกันไปมา พี่ๆ ยกยิ้มพอใจและชวนฉันคุยเล่นไปเรื่อยๆ เวลาเที่ยงตรงแม่กลับมาบ้านพร้อมกับแขกอีกสองคน เป็นคุณป้าคนหนึ่งที่ฉันเคยเห็นผ่านๆ และลูกชายของท่านที่อายุเท่ากับพี่อธิ
“อิงสวัสดีพี่ตะวันเขาสิลูก” แม่เอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้คนที่อายุเยอะกว่าอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกฝ่ายรับไหว้พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าไม่ควรไว้วางใจคนตรงหน้าเลย
“สวัสดีครับ”
“อิงมาช่วยพี่จัดโต๊ะ” เสียงพี่อชิตะโกนเรียกชื่อ ฉันส่งยิ้มให้แขกทั้งสองคน ก่อนจะรีบขอตัวไปช่วยพี่ชายจอมหวง
“อย่าไปใกล้ ไม่ไว้วางใจ” นั่นคือสิ่งที่พี่ชายทั้งสองคนเตือน ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน พี่อชิและพี่อธิก็นั่งขนาบข้างซ้ายขวา แม้ลูกชายของเพื่อนแม่จะพยายามชวนคุยและดูอวดหน้าที่การงานของตัวเองอยู่ไม่น้อย ซึ่งฉันก็ยิ้มและพยักหน้ารับฟังเท่านั้นไม่ได้ตอบโต้อะไรสักเท่าไหร่
“น้องอิงอยู่ที่โรงแรมใช่ไหมลูก” เพื่อนของแม่เอ่ยถามฉันด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ค่ะคุณน้า”
“เก่งจัง เอาไว้พี่เขาว่างก็ชวนพี่เขาไปพักหน่อยนะลูก ช่วงนี้พี่เขาทำงานหนักมากไม่ยอมพักเลย” คุณน้าเอ่ยบอก รอยยิ้มของท่านดูเขินอายและดีใจที่ได้เอ่ยชมลูกชายตัวเอง
“ต้องหาเวลาพักบ้างนะคะ แต่ว่า...” ฉันหยุดประโยคนั้นไว้ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานให้คุณน้าและลูกชายของท่านอย่างจริงใจ
“ที่พักไม่มีว่างเลยนี่สิคะ แต่ถ้าคุณน้าสนใจ บ้านอิงยังมีโรงแรมที่ตัวจังหวัดด้วยนะคะ เดินทางสะดวกอาหารอร่อยเหมือนกับที่นั่นค่ะ” เมื่อได้ยินคำตอบจากฉัน พี่ชายทั้งสองคนถึงกับก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่ต่างจากพ่อสักเท่าไหร่ที่ก้มหน้ายิ้มพึงพอใจ แล้วยื่นมือไปตักอาหารมาใส่จานให้แม่
“ใช่แล้ว เอาไว้ว่างก็มาพักที่โรงแรมฉันนะ ที่ตัวจังหวัดพอจะมีห้องว่างให้อยู่” แม่บอกเพื่อนตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มเก็บสีหน้าไม่ค่อยอยู่สักเท่าไหร่ เรานั่งกินข้าวกันไปบ้างฟังเพื่อนแม่ขายลูกชายให้ฉันบ้างแต่ใด ๆ คือพี่ชายฉันตอบกลับได้อย่างแสบสันไม่น้อย กระทั่งกินข้าวเสร็จแม่ส่งเพื่อนกลับบ้านและนั่นถึงได้ยินพ่อบ่นอย่างหงุดหงิดใจ
“พ่อกับแม่กำลังจะกลับมาบ้าน จู่ ๆ เพื่อนแม่ก็มาหาที่ร้าน พอบอกว่าจะกลับมากินข้าวที่บ้านก็ขอตามมาด้วย” พ่อเล่ามือก็ยื่นไปหยิบผลไม้ขึ้นมากิน
“แม่เองก็รู้น่าว่าเขาต้องการอะไร แต่เราไม่เปิดทางเสียอย่าง ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร” แม่ที่เพิ่งเดินกลับมาเอ่ยแทรกประโยคของพ่อทั้งยังเดินเข้ามานั่งอยู่ข้าง ๆ พ่อที่พอเห็นว่าแม่นั่งลงก็ยื่นมือไปหยิบผลไม้มาป้อนทันที หวานกันอีกแล้ว น้ำตาลจะขึ้นตาฉันแล้วนะ พ่อกับแม่หวานกันไม่อายลูก ๆ เลย
“อิจฉาแล้วนะครับ หวานกันให้น้อย ๆ หน่อยเถอะ” พี่อชิแซวคนแรก
“เฮ้อ คนโสดก็ทนอิจฉาไปก่อนนะ ก็ผมมีเมียสวยอะ”
“อ่า ไปไม่ถูกเลยคุณอรัญครับ คุณจะมาอวดเมียกับลูก ๆ ไม่ได้นะครับ” พี่อธิมองพ่ออย่างเหนื่อยใจ ฮ่า ๆ ๆ ก็แน่สิ อยู่ที่บ้านพ่อกับแม่คงจะหวานกันจนพี่ชายชินตาไปแล้วมั้ง
“อดทนไปนะ พ่อก็รักของพ่อมาตั้งนาน รุ่นนี้ยิ่งมีคนเดียวอยู่”
โอเค พ่อคลั่งรักอย่างเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ ดังนั้นเราสามพี่น้องก็ทำได้แค่ทำใจให้ชิน
เป็นคนโสดที่ต้องมานั่งมองพ่อกับแม่หวานกันทุกวัน
ชักจะอิจฉาคู่รักสองคนนี้แล้วนะ!
- Writer
