Stay Hug ที่พบรัก 16
922 Words
Stay Hug ที่พบรัก 16
หลังจากที่ใช้ชีวิตติดโรงแรมนานเกือบแปดวัน วันนี้ฉันได้รับข่าวดีว่ารถฉันซ่อมเสร็จแล้ว! และบังเอิญว่า พี่แทนคุณ แวะเข้าไปทำธุระที่อู่ซ่อมรถพอดี เขาจึงอาสาขับรถกลับมาให้ รวมถึงจ่ายค่าซ่อมให้ก่อนด้วย ใจดีจริง ๆ นั่นแหละเพื่อนพี่ชายคนนี้น่ะ
วันนี้อากาศดีมาก ฝนไม่ตก แถมลำไยยังออกผลเยอะมากน่าสอยมากิน ฉันจึงนึกคึกปีนต้นลำไยต้นใหญ่โดยมีพี่แมะรออยู่ด้านล่าง ทั้งทำหน้าที่ช่วยเก็บลำไย และเกลี้ยกล่อมให้ฉันลงจากต้นไม้สักที
“ลงมาเถอะครับคุณอิง เดี๋ยวผมสอยให้ก็ได้” พี่แมะเกลี้ยกล่อมอย่างจนปัญญา
“ไม่เป็นไร หนูอยากกินแบบสด ๆ จากต้น ขอเด็ดอีกสองสามพวงแล้วจะลงค่ะ” ฉันยังดื้อดึงที่จะปีนไปเด็ดลำไยจากต้นด้วยตัวเอง ปีนขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็ถึงจุดที่สามารถยืนเป็นฐานและยื่นมือไปเด็ดพุ่มพวงลำไยมาได้ ฉันค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นสูงอีกนิด เตรียมเด็ดลำไยพวงใหม่ที่ลูกใหญ่กว่าเดิม จนสุดท้ายเมื่อเด็ดมาครบสามพวงจนน่าพอใจ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่แทนคุณเอารถมาส่งให้ถึงที่
“ทำอะไรครับ?” อีกฝ่ายเอ่ยถาม ส่วนพี่แมะเลิ่กลั่กไปแล้ว เวลาเห็นหน้าเจ้าของสวนลำไยน่ะ
“คุณอิงครับ” พี่แมะตอบคนมาใหม่ทั้งยังชี้นิ้วขึ้นมาด้านบนจุดที่ฉันยืนอยู่ ผู้มาใหม่เงยหน้าขึ้นมองตามปลายนิ้วของพี่แมะถึงกับคิ้วขมวดตีหน้าดุ
“ขึ้นไปทำอะไร” คนหน้าดุเอ่ยถามเสียงเข้มทั้งยังขยับเข้ามาใกล้ต้นลำไยมากกว่าเดิม
“มาเก็บลำไยค่ะ” ฉันตอบอีกฝ่ายทั้งยังส่งยิ้มออดอ้อนกลับไปด้วย ไม่ชอบเลยเวลาที่อีกฝ่ายทำหน้าดุแบบนี้น่ะ
“ลงมา ถ้าพลัดตกจะทำยังไง ทำไมซนแบบนี้” แล้วก็โดนดุเข้าจนได้ ฉันจึงค่อย ๆ ไต่ลงมาตามกิ่งไม้ที่พอจะยึดเป็นฐานรองน้ำหนักให้ตัวเองได้ และทุกการขยับเคลื่อนไหวของฉัน ก็ตกอยู่ในสายตาดุ ๆ ของพี่แทนคุณแล้วเรียบร้อย กระทั่งปีนลงมาจนใกล้ถึงจุดที่กระโดดลงไปได้ คนตัวสูงกว่าถึงได้ขยับเข้ามาใกล้ พลันยกแขนขึ้นมารอรับกัน ฉันส่ายหน้าปฏิเสธแต่อีกฝ่ายยังคงยื่นมือมาจับเอวฉันเอาไว้ ทั้งยังออกแรงอุ้มให้ฉันลงจากต้นไม้ดี ๆ แทนการกระโดด
“ซนเกินไปแล้ว” คนที่อุ้มฉันลงจากต้นไม้ยังดุอยู่เช่นเดิม และตอนนี้พี่แมะได้เดินกลับไปยังล็อบบีแล้ว ปล่อยให้ฉันยืนอยู่กับคนดุสองคน
“ก็อยากกินลำไย กินไหมคะเดี๋ยวแบ่งให้” เอ่ยถามอย่างใจดี แต่คนตรงหน้ากลับส่ายหน้าส่งให้ฉันเท่านั้นก่อนจะเฉลยถึงเหตุผลที่เขาปฏิเสธ
“นี่คุยกับเจ้าของสวนลำไยอยู่นะเผื่อลืม”
“อ้อ ลืมจริง ๆ นั่นแหละค่ะ ว่าแต่ค่าซ่อมรถเท่าไหร่คะ จะได้โอนเงินคืนให้ พอดีพี่ที่ร้านซ่อมรถบอกว่าคุณจ่ายให้แล้ว” แม้ในใจจะเรียกเขาว่าพี่แทนคุณ แต่ฉันกลับชินกับการเรียกเขาว่าคุณมากกว่า แม้จะเริ่มสนิทใจแล้วก็ตาม ทว่ายังเกรงใจอยู่ด้วยช่วงอายุที่ห่างกันหลายปี
“ใบเสร็จอยู่ในรถ ดูได้เลย”
“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวโอนให้ค่ะ เข้าไปนั่งพักก่อนไหม? หรือจะกลับเลย เดี๋ยวไปส่งค่ะ” ฉันเอ่ยถาม
“พักก่อนก็ได้”
“งั้นเชิญค่ะ อยากดื่มกาแฟไหมคะ ไม่มีเหมือนคาเฟ่นะ แต่ชงแบบบ้าน ๆ ได้ค่ะ” รีบเสนอทางเลือกให้ผู้มีพระคุณทันที
“ได้ ตามใจคนชงเลย” พี่แทนคุณตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ฉันส่งยิ้มให้อีกฝ่ายจากนั้นถึงได้เชิญให้เขาเข้ามานั่งพักที่โซนรับแขกของโรงแรม
“อยากไปเก็บลำไยที่ไร่ไหมล่ะ?” จังหวะที่วางแก้วกาแฟร้อนลงบนโต๊ะเบื้องหน้าเขา คนตัวโตก็เอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองฉัน
“ไม่ไปค่ะ วันนี้เหนื่อยแล้ว” ฉันตอบตามที่ตัวเองรู้สึก ก็ปีนไปเก็บมาแล้วไง มีของกินพอแล้ว ก็เลยไม่อยากออกไปไหนอีก
“หึ โอเค ๆ เหนื่อยก็เหนื่อย”
“แล้วคุณกินข้าวมาหรือยังคะ” ฉันอดเอ่ยถามออกไปไม่ได้ ก็ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้วน่ะสิ กลัวว่าตัวเองจะไปรบกวนเวลาพักของเขา
“ยัง ออกไปทำธุระเพิ่งเสร็จ”
“จริงด้วย งั้น ๆ อยากกินอะไรไหมคะ เดี๋ยวเราให้พ่อครัวทำให้” เอ่ยถามอย่างใส่ใจ
“ข้าวกะเพราหมูสับง่าย ๆ สักจานก็ได้”
“ได้เลยค่ะ งั้นอย่าเพิ่งดื่มกาแฟนะ กินข้าวก่อนดีกว่าค่ะ” เอ่ยจบก็ยื่นมือไปเลื่อนแก้วกาแฟกลับมาตรงหน้าตัวเอง ทำให้คนที่กำลังจะยกกาแฟขึ้นดื่มหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้าอย่างเข้าใจ ฉันเดินออกจากโต๊ะอีกครั้ง ฝากพี่แก้วสั่งข้าวกะเพราหมูสับกับพ่อครัวสองจาน ไม่ลืมสั่งไข่ดาวเพิ่มให้ด้วย
- Writer
