6
1486 Words
นี่กระมัง พิศวาสวาบหวามที่เธอเคยเห็นมาอย่างผิวเผิน หากยังไม่เคยได้สัมผัสว่าแท้จริงเป็นอย่างไร
“หนูนา... เธอสวยจริง ๆ นะ” ชายหนุ่มถอนริมฝีปาก ขยับตัวออกห่าง จ้องมองร่างเปลือยของเธอ “ภายนอก เธอดูเรียบ ๆ แต่ข้างในเธอแจ่มมาก”
“ทำไมต้องมาพูดตอนนี้ด้วยล่ะคะ”
หนูนาถาม “ไม่คิดบ้างเหรอว่า ฉันเขินแค่ไหน”
“ยิ่งเขินยิ่งน่า...”
“น่าอะไรคะ”
“น่าเอา” ชีวินตอบทันที พร้อมกับนั้น... ปากของเขาก็ซุกเข้าหายอดอกของหญิงสาวอีกครั้ง ลิ้นเลียระริก หัวนมชูชัน ตอบสนอง
“ฉันชอบดูดนมของเธอจังหนูนา” ความรู้สึกของหนูนาเวลานี้ ร้อนกับหนาวไม่ได้แตกต่างกันเลย
จุกนมบนเต้าที่ถูกครอบด้วยริมฝีปากของเขา ถูกดุนด้วยชิวหา ชูชันอย่างต่อเนื่อง อยากสลัดให้หลุด แต่สองมือของเธอกลับเลื่อนขึ้นมาตะปบลงบนศีรษะของเขา วาบหวิวใจจะขาด
ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมีชายใด รุกล้ำล่วงเกิน เต้าที่แม้เพียงแค่สัมผัสด้วยมือของตัวเองอย่างแผ่วเบา ยังเกิดความรู้สึก
เวลานี้ ไม่ใช่แค่ถูกจับเคล้นด้วยมือของเพศตรงข้าม หากยังถูกดูดดุน ร่างกายทุกส่วนก็ถูกประกบ ร้อนรนราวกับจะสามารถมลายเป็นเนื้อเดียวกันได้
หนูนาตัวสั่น เสียงครางสะอื้น น้ำตาดูเหมือนจะคลอเบ้า
ชีวิน...ชะงักนิดหนึ่ง ก่อนเลื่อนตัวลงไปยังตำแหน่งสำคัญ
ผ่านตรงหน้าท้องที่กำลังบิดเป็นเกลียว แต่หยุดอยู่ตรงเนินสวาทอวบอูม ร่องปิดสนิท แม้ว่าอารมณ์ของหญิงสาวจะกระเจิดกระเจิงเพียงใดก็ตาม
และเมื่อเขาซุกใบหน้าเข้าหาอีกครั้ง สะโพกของหนูนาก็ลอยขึ้นมา ราวกับจะบอกว่า ทำอะไรก็จงรีบทำเถอะ เพราะเธอเหลืออดแล้ว
เธอยอมเขาทุกอย่าง
“ของหนูนาสวยเหลือเกิน...” ชีวินหลุดปากชม “ฉันผ่านมาเยอะ แต่ยังไม่ประทับใจเท่ากับของเธอ”
แก้มของหนูนาแดงเข้มด้วยเลือดฝาดสาว ไม่อยากเห็นเลยว่าเวลานี้ สายตาของเขาแตกประกายวาวเพียงใด
“หนูนาจ๋า ฉันทานนะ”
“คุณจะทานอะไร”
“นี่ไงล่ะ”
ปากของเขาประกบเข้ากับร่องปิดสนิท มันนาบแนบเสียจนเปิดม่านตาของหนูนาให้เบิกกว้าง เสียวเหมือนใจจะขาด
หลุดปากปรามละล่ำละลัก
“อย่า...อย่า...”
น้ำเสียงเหมือนจงใจมารยา ทว่า...จังหวะแห่งความแหบพร่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นเอง เธอหลุดออกมาตามภาวะอารมณ์ในขณะนี้
มันคือจุดซ่อนเร้นที่...ไม่ว่าถูกกระทำด้วยอวัยวะใดของเขา ก็ยังคงทำให้เธอเกิดอาการสะท้านทุกคราไป
ไม่เป็นผู้หญิง ไม่มีวันรู้หรอก
นี่หรือที่เขากำลัง...ทาน!
“อู้ยย์ อย่า... อู้ยย...”
ก้นลอยขึ้น หวั่นไหวปั่นป่วนอย่างที่สุด
ชีวินกระทำจนกระทั่งหญิงสาวกรีดเสียงร้องออกมา พร้อมกับร่างกายขับเมือกน้ำหวานพรั่งพรู
“อร่อยเหลือเกิน หนูนา”
ดูเขาสิ กินอย่างมูมมามเหมือนไม่เคยพบเคยเจอ...
มีเสร็จ...ต่อเนื่อง ครั้งที่สอง
ชีวินจึงเลื่อนตัวขึ้นไปกอดร่างของหนูนา หอมแก้มเธอ
“ฉันขอเธอแค่นี้แหละ หนูนา เธอยังไม่ได้เป็นของฉันจริง ๆ หรอกนะ”
“คุณมันบ้าที่สุด”
“ใช่ ฉันรู้”
“คุณทำกับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ”
“เปล่า”
“คุณรังแกฉัน รู้ไหม ฉัน...” น้ำตาคลอ
“ฉันอยากจะขอโทษเธอ แต่ฉันไม่เสียใจที่ทำแบบนี้”
“คุณใจร้ายที่สุด”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ ฉันกลัวว่าจะเสียเธอไป”
“ฉันไม่ใช่คนสวย”
“เธอเป็นเธอไง หนูนา ฉันชอบที่เธอเป็นตัวของตัวเอง”
นี่คือประโยคสุดท้ายก่อนเขาจะออกจากห้องไปในที่สุด คราวนี้ หนูนาล็อกประตูแน่นหนา ทิ้งร่างนอนลงบนเตียง
ความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด...
เช้าของอีกวัน
หนูนารู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน ขณะเดินออกมาจากหอพัก ก็พบว่า... ชีวินจอดรถรออยู่แล้ว
“ขอบคุณนะที่เธอจะไปดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม”
“ฉันไม่มีทางไป” หนูนาตอบเสียงเบา ไม่กล้าสบตากับเขา
“ไม่ เธอมี แต่ที่เธอยินยอมมากับฉัน เพราะเธอสงสารคุณพ่อของฉัน และไม่ได้รังเกียจกับความกักขฬะของฉัน”
เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณจริง ๆครับ หนูนา”
“ฉันขอร้องอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ได้...” ชายหนุ่มตอบทันที “วันนี้ฉันขอนะว่าอย่ารุ่มร่ามกับฉัน ฉันไม่สามารถช่วยสำเร็จความใคร่ให้คุณได้ มันกระอักกระอ่วนยังไงไม่รู้”
“ฉันรับปาก ฉันจะสงบสติอารมณ์”
“ขอบคุณค่ะ”
“ขึ้นรถสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวใจชื้นขึ้น ยอมขึ้นรถ ขณะรถหมุนล้อออกมา เขาเอื้อมมาแตะมือของเธอแค่แผ่วเบา
“ฉันขอโทษนะ เรื่องเมื่อเย็นวาน”
ใบหน้าของหนูนาแดงเข้มขึ้น
“ฉันพยายามลืมมันค่ะ”
ความอ่อนโยนของชีวิน แตกต่างจากช่วงขณะที่เขากำลังหื่นกระหาย เหมือนเป็นคนสองบุคลิก เขาไม่ได้เร่าร้อนแค่เพียงลำพังเท่านั้น หากยังสามารถกระตุ้นเร้าเล้าโลมเสียจนเธอเองจนปัญญาจะต่อต้าน
ปล่อยให้เขารุกล้ำกระทำ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ล่วงเกินเธอด้วยความเป็นชาย แต่...ร่างกายที่รับรู้ ตอบสนอง จนกระทั่งปลดปล่อยให้ทะเลรักพรั่งพรูออกมานั้น ผูกพันความรู้สึกของเธอเอาไว้กับเขาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว
เพราะฉะนั้นที่หลุดปากออกมาว่าพยายามลืม แท้จริงแล้ว ไม่มีวันลืมได้เลย
ผู้หญิงน่ะนะ แค่จูบแรกเท่านั้น ยังสามารถผูกพันได้จนชั่วชีวิต แต่นี่เป็นอะไรมากกว่านั้น
“ทำไมเงียบไปล่ะ ฉันว่าเธอคงโมโหฉันไม่หายแน่”
ชีวินโพล่งขึ้น ทำลายความเงียบของห้องโดยสาร “รู้ไหม ฉันไม่เคยแคร์ใครเท่านี้มาก่อนเลยนะ”
“เพราะคุณคิดว่าผู้หญิงซื้อได้ด้วยเงิน”
“ก็เป็นยังงั้น” ชีวินตอบอย่างที่รู้สึก “ทุกคนวิ่งเข้าหาเงินทั้งนั้น คนมีเงินทำอะไรได้ทุกอย่าง”
“ยังงี้นี่เอง” หนูนาพึมพำ
“ฉันแย่มากไหม”
“ค่ะ แย่ที่สุด”
มุมปากของชายหนุ่มมีรอยยิ้มผุดขึ้นมา สักกี่คนจะกล้าพูดกับเขาแบบนี้ ไม่เหมือนเธอ...หนูนา
เธอพูดจี้ใจดำ จนเขาไม่มีข้อโต้แย้งอะไร ในเมื่อความจริงเป็นอย่างนั้น ที่ผ่านมา...ชีวินไม่เคยให้ราคาค่าของความรัก
ผู้หญิงมากมาย พร้อมเดินทางเข้ามาในชีวิต และพร้อมจะจากไป ก็ไม่ต่างอะไรกับวิธีการคิดของเจ้าสัวชาญผู้เป็นพ่อ จนกระทั่งเกิดการสูญเสีย ‘ฟ้า’ ให้กับลูกน้องคนสนิท จะว่าความรักไม่สำคัญ...ได้อย่างไร
เพราะไม่เคยให้ราคา จึงไม่รู้คุณค่า
“คบกับฉันไหมหนูนา”
ชายหนุ่มหลุดปากออกมาอีกครั้ง หลังการนิ่งเงียบอยู่นาน
หนูนามองหน้าเขา สบตากับเขานิดหนึ่งในจังหวะที่เขาเหลือบมอง “ว่าไง” เขาย้ำคำถามอีกครั้ง
ริมฝีปากของหญิงสาวขึงตึง อารมณ์ความรู้สึกเวลานี้ แม้แต่ตัวเองก็ยากที่จะหยั่งถึง เคยแอบถวิลถึงผู้ชายบ้าง แม้ไม่บ่อยครั้ง แต่เธอค่อนข้างเชื่อมั่นว่า ผู้ชายในฝัน...ไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงผู้ชายบุคลิกลักษณะแบบชีวิน
ไม่ใช่ว่าจะชอบความลำบากลำบน ประเภทต้องดิ้นรนทำมาหากินจนมือเป็นระวิง แต่ก็ไม่ได้นึกเกลียดหรือเข้าขั้นรังเกียจกับความเป็นอยู่ของตัวเอง
อย่างน้อยที่สุด ทุกสเตปชีวิต สามารถพิสูจน์ตัวตนได้อย่างดีที่สุด
เงินทุกบาทที่ส่งกลับไปบ้านนอก เพื่อช่วยให้อีกหลายชีวิตก้าวหน้า มาจากสองมือหนึ่งแรงกายแท้ ๆ ของเธอทั้งสิ้น
นี่แหละกระมังคือความหมายชีวิต
ถ้าจะมีหนุ่มสักคนเข้ามา ไม่เคยคิดถึงคนอย่างชีวินหรือเจ้าสัวชาญ นั่น...มันนางเอกในละครน้ำเน่า เธอไม่ใช่นางเอก ไม่มีวันได้เป็นนางเอก
ไม่ใช่คนสวย เอวบางร่างน้อย มีแต่พละกำลังเหลือเฟือ ความคิดความอ่านก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ ไม่เคยคิดอะไรไกลเกินกว่าสติปัญญาความสามารถของตัวเอง
จู่ ๆ มีหนุ่มบุคลิกอย่างชีวินเข้ามาในชีวิต ไม่เพียงแค่นั้น ยังถูกเจ้าสัวผู้เป็นพ่อ...รุกเร้าคุกคาม ไม่ว่าจะด้วยความเข้าใจผิดหรืออะไรก็ตาม
จะให้เธอพูดว่านี่คือความประทับใจ คงไม่ใช่
“ไม่ค่ะ” หนูนาปฏิเสธทันที
“แน่ใจเหรอ”
“ค่ะ”
“เพราะเธอไม่เหมือนใคร”
เป็นคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของชีวิน และเขาคิดว่านี่เป็นความจริงใจอย่างที่สุด เท่าที่คนอย่างเขาจะพูดได้
เขาถอนใจยาวเหยียด “ฉันจะไม่บังคับเธอหรอกนะหนูนา แต่อยากให้เธอรู้ว่า เธอเป็นคนพิเศษสำหรับฉันจริง ๆ”
“ทำไมล่ะคะ”
- Writer
