ฝากรักที่บ้านไร่ 8
1081 Words
พลบค่ำ
ตึกตัก ตึกตัก กอหญ้าเดินมาตามทางเรื่อยๆ อยู่ไร้จุดหมาย ยิ่งเดินไกลเท่าไรฟ้าก็เหมือนกลั่นแกล้งเธอมากขึ้นเท่านั้น เพราะแสงสว่างเริ่มจะเลือนหายไปแล้วความมืดก็เริ่มเข้ามาเพิ่มความน่ากลัวให้เพิ่มขึ้นไปอีก
" ฮือๆๆๆ ทำไมนะ ทำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย " เดินไปก็ร้องไห้ไป ก่อนจะตัดพ้อด้วยความสมเพชตัวเอง
แก๊กกก!!!! เสียงกิ่งไม้หักด้านหลังทำให้กอหญ้าสะดุ้งด้วยความตกใจ พร้อมกับความหวาดระแวงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเดินเร็วขึ้นเท่าไหร่ก็เหมือนว่าสิ่งที่อยู่ด้านหลังจะตามเธอเร็วขึ้นเช่นกัน ไม่นานก็มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งวิ่งมาดักหน้า
" จะไปไหนล่ะแม่หนู ให้พี่ไปส่งไหม " เสียงอันน่าขนลุกถามขึ้น
" ไม่ อย่ามายุ่งกับฉัน " ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหาจังหวะวิ่งหนี
" พูดไม่เพราะเลยละจ๊ะ มาสนุกกับพี่ก่อนมา " ชายฉกรรจ์ท่าทางหื่นกามกำลังจะพุ่งมาหาฉัน แต่โชคดีที่ฉันหลบทันก่อนที่เท้าฉันจะออกแรงวิ่งแบบไม่คิดชีวิต " จะหนีกูไปไหนห๊ะ "
" ช่วยด้วย ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฮือๆๆ ช่วยด้วย " ฉันวิ่งไปตะโกนไปจนรู้สึกเหนื่อยหอบ แต่ฉันจะมาเสียท่าคนเลวแบบนี้ไม่ได้
" มึงจะหนีกูไปไหนอีคนสวย " เสียงไอ้โรคจิตด้านหลังเริ่มดังตามใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แต่เหมือนแสงแห่งความหวังของฉันจะหมดลงจนกระทั่ง
" ขึ้นมา " ร่างสูงโปร่งบนม้าสีขาวนวลมาหยุดอยู่ตรงหน้า
" คุณ " ฉันมองอีกคนอย่างลังเล
" จะขึ้นไม่ขึ้น ไม่ขึ้นฉันจะได้ไป " ราชสีห์มองร่างบางตรงหน้าด้วยความฉงน
" ขึ้นๆ " กอหญ้าพยายามปีนขึ้นบนม้าอย่างทุลักทุเลจนร่างสูงบนม้าใช้เพียงแขนเดียวรวบตัวเธอขึ้นไปอย่างง่ายดาย
" มึงจะหนีกูไปไหนอีคนสวย " เสียงชายฉกรรจ์คนที่ไร่ตามมายังคงตามเธอไม่หยุด แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับไม่คิดจะขยับจากที่เลยสักครั้งเหมือนต้องการรอเจอชายฉกรรจ์โรคจิตผู้นั้น
" ไปสิคุณ รออะไรล่ะ " ฉันจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่นก่อนจะถามด้วยความสงสัยที่เขาไม่ยอมควบม้าอออกไป
" กลัวเป็นแล้วหรือไง ทีตอนวิ่งออกมาทำไมไม่คิด " ทั้งสงสารทั้งหมั่นไส้ ความรู้สึกของร่างสูงตีกันจนยุ่งไปหมด
" ฉันอยากกลับบ้านของฉัน " ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าหนีไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
" กอดฉันไว้ ส่วนเรื่องกลับบ้านเธอได้กลับแน่ " ร่างสูงตอบคนด้านหน้าก่อนเริ่มควบม้ากลับมาทางเดิม " เมื่อถึงเวลา "
สายลมเย็นๆ บนหลังม้ามันช่างน่าหลับเสียจริงๆ ราชสีห์ควบม้าไปเรื่อยๆ อย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับก้มมองใบหน้าสวยหวานของอีกคนที่เขาพึ่งจะได้รู้จักจากเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว ถ้าบนหลังม้าเธอยังหลับได้แสดงว่าเธอคงเหนื่อยมากน่าดู คิดได้ชายหนุ่มก็รีบพาอีกคนมาถึงบ้านให้ไวที่สุด
เมื่อมาถึงหน้าบ้านกองปราบกับป้าใจที่ยืนรอด้วยความเป็นห่วงก็ยิ้มออกมาทันทีที่เห็นทั้งสองคนกลับมา
" นะ...นายคะ " ป้าใจที่เห็นว่าหญิงสาวหลับอยู่
" เดี๋ยวผมจัดการเอง " ราชสีห์มองหน้าร่างบางอีกครั้ง " ปราบแกรับหน่อย " ก่อนจะอุ้มส่งให้กองปราบที่รออยู่ด้านล่าง มือขวาคนสนิทจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยทันที
" นายจะไม่ปลุกเธอจริงๆ หรือครับ " กองปราบถามอย่างสงสัยเพราะนายไม่เคยคิดใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อน ราชสีห์เองเมื่อลงจากหลังม้ามาแล้วก็รีบเดินเข้าไปอุ้มร่างเล็กจากมือขวาทันที
" มึงจะพูดอะไร " คนเป็นนายตอบกลับ
" ผมแค่แปลกใจน่ะครับ เพราะนายก็ไม่เคยดูแลผู้หญิงคนไหนเลยนี่นา " กองปราบว่าก่อนจะรีบจูงม้าหนีไป เพราะไม่งั้นเขาคงโดนผู้เป็นนายเตะแน่
" นั่นสินะ " ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะอุ้มอีกคนไปยังห้องที่มีป้าใจอยู่แล้ววางอีกคนลงที่เตียงกว้างทันที ก่อนจะพิจารณาใบหน้าที่เลอะมอมแมมของอีกคนอย่างจริงจัง โครงหน้าสวย ผิวขาวเนียน ขาเรียวเล็กช่างน่าทะนุถนอมจริงๆ เลย " ป้าใจ เดี๋ยวเช็ดตัวให้เธอแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอหน่อยนะ ป้าไปเอาเสื้อผ้าในห้องรวีมาใส่ให้เธอก่อนก็ได้ "
" เอ่อ...แล้วคุณรวีจะไม่ว่าอะไรหรือคะคุณราช " ป้าใจว่า
" ยัยนั่นอยู่ต่างประเทศจะว่าอะไรล่ะ ทิ้งไว้ก็ไม่ค่อยได้ใส่ ไปเอามาเถอะ เดี๋ยวรวีผมจัดการเอง
" ค่ะๆ " ป้าใจตอบรับก่อนจะเดินออกไปจากห้องชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาปฐพีทันที
(ฮัลโหล) เสียงนิ่งเรียบของตัวต้นเรื่องตอบ
" นานแค่ไหน กว่ามึงจะเอาเด็กนี่กลับไป " ราชสีห์ถามกลับ
(จนกว่ากอหญ้าจะเป็นคนใหม่และลืมกูได้)
" มึงเอาเด็กผู้หญิงน่ารักๆ มาทิ้งไว้ที่บ้านป่าเมืองเถื่อนเนี่ยนะ วันนี้เธอวิ่งหนีออกจากบ้านกูจนเกือบจะโดนฉุด " ราชสีห์เล่าเรื่องเมื่อช่วงเย็นอย่างเหนื่อยหน่าย
(กูรู้ไง ว่ามึงดูแลยัยนั่นได้ถึงส่งไปที่นั่น)
" แล้วนี่มึงอยู่ที่ไหน " ราชสีห์ถามกลับด้วยความไม่แน่ใจว่าเพื่อนสนิทยังอยู่ที่โรงแรมของตนหรือเปล่า หรือกลับกรุงเทพฯไปแล้ว
(โรงพยาบาล) ได้ยินคำตอบเนือยๆ ของเพื่อนแล้วเขาก็พอจะเข้าใจทันทีว่าอีกคนคงเป็นห่วงคู่หมั้นของมันมาก
" แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง ฟื้นหรือยัง "
(ยัง เธอยังไม่ฟื้นเลยวะ) ฟังคำตอบจากเพื่อนแล้วก็ถามกันอีกไม่กี่ประโยคก็วางสายไปเพราะมีหมอกับพยาบาลเข้ามาตรวจอะไรสักอย่างทางนั้น
" นายไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าดูแลเธอเอง " ป้าใจที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น
" ฉันฝากด้วยนะ " พูดจบราชสีห์ก็กลับไปยังห้องของตัวเองทันที ป้าใจจึงรีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวแทน
- Writer
