ฝากรักที่บ้านไร่ 6
890 Words
โรงพยาบาลเรืองฤทธา
กอหญ้าลืมตาขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรงก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้นและสิ่งแรกที่หญิงสาวเห็นก็คือเพดานสีขาวสะอาดตาที่มาพร้อมกับกลิ่นยามากมายของโรงพยาบาล เธอจึงค่อยๆยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองหลังจากที่ยังมีอาการปวดหัวแทรกขึ้นมาบ้างเป็นระยะๆ ก่อนจะเห็นว่าที่ข้อมือบางมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ไม่นานภาพเหตุการณ์ทุกอย่างก็ไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวของร่างบางอีกครั้ง
" ฟื้นแล้วหรือลูก " ฉันหันไปมองคุณแม่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อท่านเห็นว่าฉันฟื้นแล้วท่านจึงเดินมาถามด้วยความเป็นห่วงทันที
" กอหญ้าเป็นอะไรคะคุณแม่ " ฉันถามคุณแม่ด้วยเสียงแหบแห้ง
" หนูแค่ตกใจบวกกับพักผ่อนไม่เพียงน่ะ อาหมอเลยให้น้ำเกลือเรา แล้วตอนนี้หนูอาการเป็นยังไงบ้าง " คุณแม่รินน้ำใส่แก้วพร้อมกับยื่นมาให้ฉันก่อนจะตอบคำถามที่ฉันถามท่านพร้อมกับถามอาการของฉันด้วย
" กอหญ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ แล้วตอนนี้อาการของต้นข้าวเป็นยังไงบ้างคะคุณแม่ " ฉันถามคุณแม่ถึงอาการของพี่สาวฝาแฝดด้วยความเป็นห่วง
" ตอนนี้ต้นข้าวปลอดภัยแล้วแต่พี่เขายังไม่รู้สึกตัว " คุณแม่ตอบเพียงสั้นๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบผมฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันยิ้มตอบท่านพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ อย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงคำพูดของคุณแม่ที่รับคำของปฐพีว่าจะยอมให้เขาทำโทษฉัน
" คุณแม่คะ กอหญ้าเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหมคะ " ฉันมองหน้าคุณแม่อย่างตัดพ้อ
" กอหญ้า...แม่ผิดเองแม่กับพ่อผิดเองที่ทำให้ลูกๆ ต้องเป็นแบบนี้ " ฉันมองคุณแม่ที่เลื่อนมือนุ่มของท่านมาจับมือฉันไว้ก่อนที่ท่านจะเอ่ยขอโทษทั้งน้ำตา " เป็นเพราะแม่ที่ใส่ใจลูกไม่ดีพอ เป็นเพราะเราไม่มีเวลาดูแลพวกลูกๆ เป็นเพราะแม่กับพ่อเอง แม่ขอโทษนะ "
" แม้แต่ตอนนี้ทุกคนก็ยังไม่ปกป้องกอหญ้าเลยด้วยซ้ำ...ทุกคนรับปากพี่ดิน แต่ไม่ปกป้องลูกอย่างกอหญ้าเลย พี่ดินเขาเป็นใครคะคุณแม่ เขาหรือกอหญ้ากันแน่คะที่เป็นลูก " ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของคนเป็นแม่แล้วมองท่านด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
" ฟื้นแล้วหรือ กอหญ้า " ฉันมองไปตามเสียงที่มาจากทางประตูห้องก่อนจะเห็นร่างสูงของพายุที่เดินนำเข้ามา ก่อนที่ปฐพีและคุณพ่อจะเดินตามเข้ามา ร่างบางจึงนอนหันหลังหนีบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่แล้วหลับตาลงทันที ขอเถอะอย่าให้ฉันได้มองสายตาสมเพชจากเขาในตอนนี้อีกเลย
" ดิน...อาขอได้ไหมลูก อาขอให้น้องหายดีก่อนให้กอหญ้าได้คุยกับต้นข้าวก่อน ก่อนที่ดินจะลงโทษน้อง " เสียงคุณแม่พูดกับปฐพีอย่างขอร้อง ฉันที่นอนฟังทั้งน้ำตาแต่ก็เลือกที่จะไม่ลืมตาด้วยเช่นกัน
" ไม่ครับคุณอา....กอหญ้าจะขึ้นเหนือทันทีที่น้ำเกลือขวดนี้หมด " น้ำเสียงเยือกเย็นพูดขึ้น " ถ้ารอต้นข้าวฟื้น ต้นข้าวไม่ยอมแน่ที่จะให้กอหญ้าไป "
" เฮีย...ค่อยๆ พูดก็ได้เรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวคุณอานะ " เสียงพายุปรามพี่ชายตัวเองให้ใจเย็น น้ำตาฉันที่มันยังไหล มันก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีทางหยุด
" คุณอา จะไม่เห็นด้วยกับผมก็ไม่เป็นไรนะครับ แต่กอหญ้าต้องโดนดัดนิสัยบ้างไม่งั้นก็คงเอาแต่ใจจนเคยตัว ผมขอตัวนะครับตัดสินใจได้บอกผมก็แล้วกัน " ฉันอยากวิ่งออกไปจากตรงนี้จะแย่แล้ว
" ดิน...อาเชื่อว่าสิ่งที่ดินตัดสินใจทำมันจะส่งผลดีกับกอหญ้านะ อาเชื่อว่ากอหญ้าจะต้องโตขึ้นในสักวันหนึ่งและที่สำคัญกอหญ้าจะตัดใจจากดินได้ " เสียงเด็ดขาดของผู้เป็นพ่อทำให้ฉันไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นไว้ได้อีกต่อไป
" กอหญ้ายังเป็นลูกคุณพ่อจริงๆ ไหมคะ " ฉันลุกขึ้นนั่งปาดน้ำตาแล้วถามออกไปอย่างหมดหวัง
" ก็เพราะแกเป็นลูกฉันไง ฉันถึงต้องทำแบบนี้ " คุณพ่อพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดและแน่วแน่ถึงแม้สายตาท่านจะดูวูบไหวไปบ้างแต่ท่านก็คงไม่คิดจะเปลี่ยนใจ
" อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งผมจะมาพากอหญ้าออกไป เราออกไปกันเถอะไอ้ลม " ร่างสูงของว่าที่พี่เขยพูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับน้องชายของเขาทันที
" กอหญ้าเชื่อพี่ดินนะลูก พ่อกับแม่ขอโทษที่ทำกับลูกแบบนี้แต่ถ้านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้ลูกลืมตาดินได้พวกเราก็จำเป็นต้องทำ เชื่อพ่อกับแม่สักครั้งนะ " และนี่คือคำพูดของภรรยาของเอกอัครราชทูตไทย-ญี่ปุ่นคนดัง
- Writer
