ฝากรักที่บ้านไร่ 5
775 Words
โรงพยาบาลเรืองฤทธา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ตอนนี้เราทุกคนต่างพากันมายืนออกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างว้าวุ่นใจเพื่อรออาหมอที่กำลังรักษาต้นข้าวอยู่ด้านในห้องฉุกเฉินออกมารายงานอาการของต้นข้าว ฉันจึงทำได้แต่นั่งก้มหน้าบีบมือตัวเองอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาผิดหวังที่ปฐพีใช้มองมาที่ฉันก่อนที่ร่างสูงจะเดินตรงมากระชากแขนฉันขึ้นมาตรงหน้าแรงบีบจากมือหนาเปรียบเสมือนครีมเหล็กที่ใช้บีบแขนฉันจนกระดูกแทบจะแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ
" เจ็บ กอหญ้าเจ็บ " ฉันร้องบอกคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน
" เธอเจ็บเป็นด้วยหรือไงกอหญ้า คนอย่างเธอเจ็บเป็นด้วยหรือไง " เสียงตวาดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดทำให้ทั้งฉันและคนรอบข้างตกใจแล้วรีบลุกมาหาเราสองคนทันทียกเว้นคุณพ่อของฉันเท่านั้นท่านเอาแต่จ้องประตูห้องฉุกเฉินไม่หันมาสนใจฉันด้วยซ้ำ
" ดิน ดินใจเย็นๆก่อนนะลูกอย่าทำแบบนี้เลย ตอนนี้ทุกคนก็ขวัญเสียกันหมดแล้วถือว่าแม่ขอร้อง " คุณป้ารั้งแขนพี่ดินไว้อย่างห้ามปราม
" อย่าห้ามเลยค่ะคุณป้า ปล่อยให้พี่ดินฆ่ากอหญ้าเลยค่ะเอาสิคะพี่ดิน เอาซี้...อ่อก " ฉันมองหน้าเขาอย่างท้าทาย เหนื่อย! ฉันไม่มีแรงทำอะไรแล้วและปฐพีก็สนองคำท้าทายของฉันด้วยการปล่อยแขนฉันแต่เปลี่ยนมาบีบคอฉันแทนจริงๆ
" อย่ามาท้าทายคนอย่างฉัน " น้ำตาที่ไหลออกมาของฉันไม่ได้ทำให้ปฐพีผ่อนแรงบีบลงเลยสักนิด
" ดินลูก...อาขอร้อง ปล่อยน้องเถอะนะอาขอล่ะ " แม่ฉันดึงแขนปฐพีขอร้องทั้งน้ำตา
" ดิน ปล่อยน้องซะพ่อบอกให้ปล่อยน้อง ไอ้ดิน " ฉันมองหน้าคุณลุงที่ออกคำสั่งกับคนอารมณ์ร้อนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ แต่ปฐพีในยามนี้เขาไม่ได้สนใจใครเลยด้วยซ้ำนอกจากมือที่คอของฉัน
" หยุดบ้าสักทีคุณปฐพี ถ้าคุณฉลาดสักนิดคุณฆ่าคุณกอหญ้าแล้วคุณได้อะไร ถ้าคุณต้นข้าวฟื้นเขาคงจะดีใจหมั้นกับเลยคุณสินะ เขาคงดีใจจนตัวสั่นที่ได้หมั้นกับคนที่ฆ่าน้องสาวที่เขารักปล่อยมือจากคอเธอซะ แต่ถ้ายังยืนยันจะฆ่าคุณกอหญ้าอยู่ผมก็ยินดีที่จะปกป้องเขาเหมือนกัน เรามาลองดูกันว่าอารมณ์โกรธของคุณถ้าฆ่าเราสองคนได้แล้ว คุณต้นข้าวฟื้นมาคุณจะเป็นอะไรในสายตาของเธอ " เสียงของไผ่ที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเตือนสติทำให้ปฐพีตวัดสายตาไปที่เขาอย่างรวดเร็วก่อนจะปล่อยมือจากคอฉันแล้วจะพุ่งไปหาไผ่แทนและเมื่อมือเขาหลุดจากคอฉัน ฉันก็ทรุดลงพื้นอย่างหมดแรงทันทีพร้อมกับสูดหายใจเอาอากาศเข้าจนเต็มปอด
" ดินหยุดเถอะแม่ขอร้อง เราจะทำให้คุณอาทั้งสองเขาทุกข์ใจหรือไง " ปฐพีมองหน้าแม่ของเขาอีกครั้งพร้อมกับหยุดยืนอยู่กับที่
" ผมขอโทษครับคุณอา แต่สำหรับกอหญ้าเธอต้องถูกทำโทษ " น้ำเสียงเด็ดขาดที่เอ่ยออกมาจากปากของปฐพียิ่งทำให้ฉันหายใจไม่ออกยิ่งกว่าโดนเขาบีบคอฉันเมื่อกี้เสียอีก
" อาเข้าใจ แต่อาขออย่างเดียวได้ไหมลูก ดินอย่าทำให้น้องเป็นอันตรายนะ " คุณแม่เป็นคนตอบรับคำของปฐพีอย่างรวดเร็ว ซึ่งฉันยังไม่ทันได้มีโอกาสพูดอะไรต่ออาหมอก็เปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา ทำให้คุณพ่อที่นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินรีบลุกขึ้นยืนทันที
" เป็นไงบ้างนภดล ต้นข้าวปลอดภัยหรือยัง " ฉันเงยหน้ามองผู้เป็นอาอย่างคาดหวัง ขอร้องล่ะอย่าให้ต้นข้าวเป็นอะไรเลย
" ตอนนี้ต้นข้าวปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องพักฟื้นอีกยาวเลยล่ะ " อาหมอตอบด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีเท่าไหร่ แต่แค่ต้นข้าวปลอดภัยทุกคนก็ดูโล่งใจขึ้นมากแล้วโดยเฉพาะคุณพ่อ ฉันที่โดนพี่ดินบีบคอคุณพ่อยังไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ และต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นฉันก็ไม่รู้หรอก เพราะเสียงเดียวที่ฉันได้ยินคือเสียงจากคุณแม่ที่เรียกชื่อฉันก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป
- Writer
