บทนำ
689 Words
ไร่ปลายฟ้า
" นายครับ..นาย " ผมหันไปตามเสียงเรียกของมือขวาคนสนิท ก่อนจะเห็นกองปราบมือขวาที่วิ่งมาหยุดยืนหอบอยู่ตรงหน้า
" อะไรวะ " ผมหยุดแปรงขนม้าแล้วหันไปมองหน้ามันด้วยความไม่พอใจ
" คุณเกรซมาหานายครับ เธอรออยู่ที่บ้านพักของนาย " เกรซ เกศิตา นางแบบสาวชื่อดังลูกสาวเจ้าของไร่สีหมอกซึ่งเป็นไร่ที่อยู่ข้างๆไร่ปลายฟ้าของเขา แต่ว่า...เขาไม่ได้นัด มาทำไมวะ
" ฉันไม่ได้นัด...เธอมาทำไม " คิ้วผมขมวดเป็นปมทันที
" ไม่ทราบครับ...เธอบอกว่านายเรียกมา " กองปราบรายงานตามคำที่เกศิตาแอบอ้าง ผมเลยโบกมือไล่มันไปแล้วเดินไปที่บ้านพักรับรองทันที ก่อนจะเห็นหญิงสาวที่ว่านั่งยกขาไขว้กันอยู่ที่โซฟา
" เกรซ " เมื่อเธอได้ยินเสียงก็แทบจะถลามาใส่ผมจนผมต้องถอยหลัง ผมเป็นผู้ชายที่ชอบล่าเองมากกว่า ไม่ใช่ถูกล่า แต่เธอก็ตอแยผมไม่เลิก ถือว่าผมพลาดเองที่เคยควงเธอ
" คิดถึงคุณจังเลยค่ะราช ฟอด!! " เกศิตาลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพุ่งมาหาก่อนจะหอมแก้มผมทันที
" อย่าหน่าเกรซ คุณทำแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกเบื่อ อย่าทำตัวเหมือนแฟนทั้งๆที่คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่ "
" คุณก็ยังไม่มีใครนิราช ที่สำคัญเราก็ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ทำไมไม่ให้โอกาสเกรซบ้างล่ะคะ " การที่เธอทำแบบนี้มันทำให้ผมเบื่อพูดได้คำเดียวเลยครับว่าผมเบื่อมาก
" อย่างี่เง่านะเกรซ เราตกลงกันไว้ว่ายังไง คุณก็รู้ว่าถ้าผมร้ายผมทำอะไรได้บ้าง..กลับไปซะ!! " ผมมองหน้าของเกรซก่อนจะย้ำในสิ่งที่เธอเคยตกลงไว้กับผมพร้อมกับแกะมือเธอออกจากแขนแล้วไล่เธอกลับบ้านทันที
" ก็ได้ค่ะ...เกรซกลับบ้านก่อนก็ได้ เดี๋ยวเกรซค่อยมาใหม่ " พูดจบเธอก็เดินกระทืบเท้าปึงปังออกไปจากเรือนรับรองทันทีผมได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาแทน
กรุงเทพฯ
" พี่ดินคะ กอหญ้ารักพี่ดินนะคะ " พูดไปแล้ว..ฉันพูดมันออกไปแล้ว ฉันเงยหน้ามองร่างสูงของผู้ชายตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ
" เธอพูดอะไรของเธอกอหญ้า หลบไป " ชายหนุ่มตรงหน้าถามกลับก่อนจะสั่งให้ฉันหลบทางเขาทันที
" พี่ดินคะ ฟังกอหญ้าหน่อยสิคะ " ฉันรั้งแขนของปฐพีที่กำลังจะเดินผ่านไปจนทำให้ปฐพีหันหน้าที่แสนราบเรียบกลับมามองฉันด้วยสายตาที่กรุ่นโกรธ
" หยุดความคิดของเธอซะกอหญ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ " ทันทีที่พี่ดินพูดจบ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาเย็นชาของเขามองมาไม่มีความเอ็นดูฉันเหมือนแต่ก่อนเลยสักนิด
" แล้วที่พี่มาที่นี่บ่อยๆ เล่นกับกอหญ้าบ่อยๆ พี่ไม่รู้สึกอะไรกับกอหญ้าเลยหรือไงคะ " ฉันยังคงหน้าด้านถามออกไปอย่างมีความหวังแต่พอยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่มากขึ้นกว่าเดิม
" ถ้าสิ่งที่ฉันทำมันทำให้เธอเข้าใจผิด ฉันขอโทษแล้วกัน " พูดจบเขาก็กำลังจะเดินหนีไปอีกครั้ง
" พี่มีคนที่ชอบแล้วอยู่แล้วใช่ไหมคะ " ฉันลองถามออกไปอีกครั้งแต่ถูกคนตัวสูงตวัดสายตามองด้วยความโกรธกว่าเดิมเธอเดาถูกสินะ
" อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน ฉันไม่ชอบ " พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในบ้านโดยไม่หันกลับมาหาฉันอีก ฉันได้แต่ทรุดลงร้องไห้อย่างหนัก นี่ฉันทำอะไรผิด ฉันแค่สารภาพรักเขาไม่ใช่หรือไง ทำไมเขาต้องโกรธเหมือนฉันวางแผนฆาตกรรมเขาด้วยล่ะ
- Writer
