ฝากรักที่บ้านไร่ [ Make love at the farm house. ]

ฝากรักที่บ้านไร่ 22

ไร่ปลายฟ้า

08:15 น. สองหนุ่มสาวที่นอนกอดกันหลับสนิทอยู่บนเตียง ซึ่งทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครที่คิดอยากจะตื่นขึ้นมาเลยซักนิด โดยเฉพาะราชสีห์ที่ตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นเครื่องกลับมาที่ไร่แต่เมื่อมาถึงชายหนุ่มกลับได้ออกแรงทำเรื่องอย่างอื่นต่ออีก และยิ่งการมีร่างนุ่มนิ่มของใครบางคนให้นอนกอดอีกยิ่งทำให้ชายหนุ่มไม่อยากลืมตาแถมยังกระชับกอดคนที่หนุนแขนอยู่ให้แน่นขึ้นด้วยเช่นกัน

" อื้ออออ " แรงกอดรัดทำให้เด็กสาวอย่างกอหญ้ารู้สึกอึดอัด ก่อนจะส่งเสียงครางออกมาด้วยความรำคาญและในวินาทีต่อมาหญิงสาวก็ลืมตาขึ้นทันทีเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้

" อยู่เฉยๆ อย่าดิ้นฉันจะนอน " ราชสีห์บอกคนที่ดิ้นออกอย่างงัวเงีย

" ไอ้บ้า ออกไปจากห้องฉันนะ จะไปนอนที่ไหนก็ไป ปล่อยฉัน " คำสั่งของราชสีห์เหมือนจะไม่ได้เข้าหูของเธอเลยเพราะเธอทั้งดิ้นทั้งด่าอย่างไม่เกรงกลัว

" นี่มันบ้านของฉัน " ราชสีห์ล็อคร่างบางไว้ในอ้อมกอดแน่นก่อนจะตอบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อเสียงโวยวายของอีกคน กอหญ้าดิ้นจนหมดแรงนอนนิ่งให้เขากอดอยู่แบบนั้นก่อนจะปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาเรื่อยๆ ราชสีห์สัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆของอีกคนจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังร้องไห้ " ฉันจะรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำกับเธอแน่นอน ไม่ต้องห่วง "

" ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบของคุณ " เสียงปฏิเสธปนเสียงสะอื้นของอีกคนทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผิด ราชสีห์คลายอ้อมกอดออกจากเธอก่อนจะลุกหยิบเสื้อผ้าที่เขาโยนกระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไป พ้นหลังของร่างสูงแล้วกอหญ้าก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นให้กับความน่าสมเพชที่ตัวเองนั้นได้รับ ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องราวบ้าบออะไรแบบนี้ด้วยนะ หรือว่าโลกใบนี้มันไม่มีที่ให้เธอยืนอยู่จริงๆ

" หรือจริงๆแล้วฉันไม่ควรมีชีวิตอยู่จริงๆนะ " ยิ่งหญิงสาวร้องไห้มากเท่าไหร่จิตใจของเธอก็ยิ่งดำดิ่งสู่ก้นเหวมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานอารมณ์ชั่ววูบบางอย่างก็ทำให้เด็กสาวเดินไปหยิบมีดคัตเตอร์ที่อยู่ในลิ้นชักหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที " เธอไม่เหลือใครอีกแล้วสินะกอหญ้า ไม่มีใครเลย พ่อแม่ พี่สาว โลกใบนี้ไม่ใจดีกับเธอเลย " กอหญ้าตัดพ้อต่อโชคชะตาของตัวทั้งน้ำตาก่อนจะกดปลายมีดลงที่ข้อมือสวยของตัวเองช้าๆเพื่อปริดชีพของตัวเอง

วรรณรวีที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องของกอหญ้านึกขึ้นได้ว่าอีกคนยังไม่ได้ออกจากห้องมาตั้งแต่เมื่อวานจึงหยุดและเคาะประตูเรียกอีกคนทันที แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงลองบิดลูกบิดประตูดูกลับพบว่าประตูไม่ได้ล็อกหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้ามาด้านในทันทีเพราะเธอรู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกเป็นห่วงกอหญ้าขึ้นมาเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องกลับพบว่าไม่ใครอยู่ในห้อง เธอจึงกำลังจะเดินออกไป แต่ในระหว่างที่กำลังจะเดินออกไปนั้นสายตาของเธอดันไปสะดุดกับประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มอยู่รวีสังหรณ์ใจแปลกๆกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอีกคนเธอจึงรีบเดินไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนจะเห็นร่างบางเปลือยเปล่าของกอหญ้านั่งพิงอ่างน้ำอยู่ ใบหน้าซีดจนแทบจะไม่มีสีเลือดก่อนจะเหลือบไปเห็นมีดคัตเตอร์ที่วางอยู่ใกล้ๆจึงรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไร

" กอหญ้า เธอทำอะไร ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย พี่ราช ป้าใจ ใครก็ได้ช่วยด้วย " รวีตะโกนเรียกชื่อร่างบางที่เกือบจะหมดสติอยู่รอมร่ออย่างตกใจก่อนจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากคนในบ้านต่อทันที

" มีอะไรยัยวี....บ้าชิบ กอหญ้า " ราชสีห์ได้ยินเสียงน้องสาวตะโกนขอความช่วยเหลือจึงรีบวิ่งมาดูทันทีก่อนจะตกใจในสิ่งที่เห็น บ้าชิบ นี่เขาทำอะไรลงไปวะเนี่ย ราชสีห์คว้าชุดคลุมอาบน้ำมาคลุมร่างของกอหญ้าไว้ก่อนจะอุ้มหญิงสาวออกมาจากห้องแล้วลงไปที่รถทันที

" เกิดอะไรขึ้นครับนาย " กองปราบที่เห็นเจ้านายอุ้มร่างบางของกอหญ้าออกมาอย่างร้อนรนจึงวิ่งเข้ามาถามทันทีเผื่อคนเป็นเจ้านายต้องการความช่วยเหลือ เมื่อมาถึงเขาเองก็ตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นเลือดที่ซึมออกมาที่ข้อมือของหญิงสาว

" ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเร็ว กอหญ้าอย่าพึ่งหลับนะ ยัยเด็กบ้าเอ้ย ทำอะไรของเธอว่ะ เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงห๊ะ " ราชสีห์สั่งอย่างหัวเสีย ก่อนจะพยายามเรียกอีกคนไว้เพื่อไม่ให้หมดสติ

โรงพยาบาล

กอหญ้าถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ราชสีห์เองก็เดินไปเดินมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่นานวรรณรวีก็โผล่มายืนตรงหน้าเขา

" มันเรื่องบ้าอะไรคะเนี่ย ทำไมน้องถึงเป็นแบบนั้น " รวีถามลอยๆขึ้นอย่างหาคำตอบ ก่อนจะเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลและรู้สึกผิดฉายชัดอยู่บนหน้าของราชสีห์ผู้เป็นพี่ชาย " พี่ราชพี่มีส่วนเกี่ยวด้วยหรอคะ "

" พี่ทำร้ายเด็กนั่น " คำว่าทำร้ายของราชสีห์ทำให้รวีรู้ได้ทันทีว่าพี่ชายทำอะไรลงไป

เพลี๊ยะ!!! แรงจากมือของคนเป็นน้องฟาดลงบนแก้มของพี่ชายทันทีจนหน้าเขาชาไปเกือบครึ่งซีก

" พี่ทำบ้าอะไรห๊ะ ชีวิตน้องมันไม่น่าสงสารพอหรือไง ถึงต้องทำให้เขาหมดอะไรตายอยากขนาดนี้ แค่เด็กคนนั้นโดนเพื่อนพี่เอามาทิ้งไว้ที่นี้เขาก็รู้สึกแย่มากพออยู่แล้ว แล้วพี่ยัง...ยังจะทำให้เธอรู้สึกไร้ค่าอีกหรอ " รวีด่าพี่ชายตัวเองอย่างโกรธจัด แต่ราชสีห์ก็ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร หมอก็เปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว

" พวกคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ พอดีตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก เลือดที่กรุ๊ปเดียวกับคนไข้ตอนนี้ทางโรงพยาบาลมีสำรองไม่พอครับ " หมอพูดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะบอกกรุ๊ปเลือดของกอหญ้าให้พวกเขาฟัง แต่โชคไม่ดีนักเพราะทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่มีใครเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับหญิงสาวเลย

" พี่ดิน โทรหาพี่ดินเดี๋ยวนี้พี่ราช " หลังจากหมอพูดจบหมอก็เดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้งทันที รวีจึงรีบสั่งให้พี่ชายโทรหาปฐพีทันที ราชสีห์จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วเช่นกัน รอสายไม่นานปลายสายก็มีคนรับ

( ฮัลโหลว่าไงวะ ) ปฐพีกรอกเสียงเข้ามาในสายทันที

" ไอ้ดินไปรับใครก็ได้ที่บ้านกอหญ้าที่กรุ๊ปเลือดเดียวกับกอหญ้ามาที่โรงพยาบาลหน่อย กอหญ้าเสียเลือดมากเธอต้องการเลือดด่วน " ราชสีห์บอกคนเป็นเพื่อนอย่างร้อนรน

( อะไรนะ กอหญ้าเป็นอะไรแล้วทำไมถึงได้เสียเลือดมากจนต้องเข้าโรงพยาบาล ) ปฐพีถามกลับ

" เอาไว้เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง รีบจัดการให้กูหน่อย " ราชสีห์บอกกับเพื่อนสนิท

( เออ ส่งโลเคชั่นโรงพยาบาลมา อีก 1 ชั่วโมงกูจะไปถึง ) ปฐพีรับคำก่อนจะกดตัดสายไป

" พี่จำไว้เลยนะถ้ากอหญ้าเป็นอะไรไปวีเอาพี่ตายแน่ " หลังจากวางสาย ชายหนุ่มก็เจอกับสายตาอาฆาตของน้องสาวพร้อมกับโดนคาดโทษต่อทันที