ฝากรักที่บ้านไร่ 11
976 Words
โรงแรมเครือ สุริยะครุป
ช่วงบ่ายของวัน เจ้าของไร่หนุ่มพ่วงตำแหน่งผู้บริหารของโรงแรมแห่งนี้ด้วย ชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานเป็นนานสองนานจนกระทั่งมีสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทอย่างปฐพีโทรมาหาเขาจึงรีบปิดแฟ้มเอกสารแล้วรับโทรศัพท์ทันที
" ไง ไอ้ตัวปัญหา " ราชสีห์ว่าให้ปฐพี
( แค่จะโทรมาถามว่าแกรับมือยัยเด็กนั่นไหวหรือเปล่า แล้วเด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง ) ปฐพีเองก็ไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำอะไรขนาดนั้นเพราะกอหญ้าก็เหมือนน้องสาวของเขาเช่นกัน
" ทำไม มึงเป็นห่วงหรือไง " ไม่รู้ว่าจะโกรธทำไม แต่อยู่ๆชายหนุ่มก็รู้สึกโกรธเพื่อนสนิทขึ้นมาซะงั้นที่เห็นเพื่อนแสดงความเป็นห่วงเป็นใยให้หญิงสาว
( มึงจะใส่อารมณ์ทำไม กูเห็นเด็กนั่นตั้งแต่เด็ก พวกกูโตมาด้วยกัน ยัยนั่นก็น้องสาวกู กูขอเตือนเลยนะว่าแค่ดัดนิสัยเท่านั้น อย่าได้ลุ่มล่ามกับเด็กนั่นเป็นอันขาด กูเอามึงตายแน่ ) ปฐพีอธิบายก่อนจะเอ่ยเตือนเพื่อนสนิท
" ใครจะอยากทำอะไรเด็กน้อยวะ ถ้าไม่ยั่วโมโหกูก่อนอ่ะ " ราชสีห์ตอบก่อนจะพึมพำเบาในประโยคท้าย
( กูได้ยิน ) แน่นอนว่าคนหูดีมีไหวพริบอย่างดีปฐพีได้ยินสิ่งที่เพื่อนสนิทพึมพำอยู่
" เออๆ แล้วสรุปอาทิตย์หน้ามึงมา หรือให้ไอ้ลมมา " ราชสีห์ถามถึงงานทันที เพราะอาทิตย์หน้ามีงานประชุมกันในบริษัทที่มีปฐพีเป็นหุ้นส่วนด้วย
( เดี๋ยวกูให้ไอ้ลมไป ต้นข้าวพึ่งฟื้นเมื่อช่วงเช้า กูไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรหรอก ) ปฐพีตอบกลับราชสีห์ด้วยความจริง เพราะต้นข้าวพึ่งรู้สึกตัวเมื่อช่วงเช้าเอง สองวันเต็มๆกว่าจะรู้สึกตัว แต่โชคดีที่เธอจำอะไรไม่ได้
" เออ เอาเสื้อผ้าของใช่ส่วนตัวหรือของที่ยัยเด็กนั่นชอบทำมาให้ด้วย " ราชสีห์บอกกลับปลายสาย
( เออเดี๋ยวให้ไอ้ลมเอาไปให้ )
" เอองั้นแค่นี้แหละ กูต้องไปหาลูกค้าต่อ " ราชสีห์บอกก่อนจะกดตัดสายเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องที่มีร่างบางของกอหญ้านอนอยู่
กอหญ้าที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ก่อนเที่ยง เอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่างในห้องที่ราชสีห์พาเธอมาพักก่อนเดินออกมานอกระเบียง แต่ด้วยจิตใจที่มืดดิ่งในตอนนี้ของตัวเองทำให้หญิงสาวก้มมองลงไปด้านล่าง เพราะชั้นนี้เป็นชั้นสูงสุดของโรงแรม ถ้าเธอโดดลงไปร่างของเธอก็คงแหลกละเอียดน่าดู
" ถ้ากอหญ้าโดดลงไป คุณพ่อคุณแม่คงจะดีใจใช่ไหมคะที่คุณพ่อคุณแม่จะได้เหลือแค่ต้นข้าวที่เป็นลูก ทุกคนคงดีใจที่โลกนี้จะเหลือแค่ต้นข้าวแค่คนเดียว เพราะกอหญ้าเป็นแค่เงาของต้นข้าวใช่ไหมคะ กอหญ้าไม่เก่งไม่มีความสามารถเท่าต้นข้าว ทุกคนถึงรักแต่ต้นข้าว " หญิงสาวตัดพ้อทั้งน้ำตา ยิ่งเธอคิดมากเท่าไหร่ความน้อยเนื้อต่ำใจผู้เป็นพ่อและคนอื่นๆก็เริ่มมีมากขึ้น ขาบางเริ่มเหยียบบนเหล็กระเบียงทีละข้างๆ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะตัดสินใจเอวบางก็ถูกรวบไว้จากด้านหลังทันที
ราชสีห์เองที่เดินเข้ามาก็ตกใจไม่ใช่น้อยที่เห็นการกระทำของเด็กสาวตรงหน้าพร้อมกับคำตัดพ้อมากมายจากปากบาง เธอต้องเจออะไรมาบ้างแล้วยังต้องมาเจอเขาที่รังแกเธออีก บ้าชิบ!!
เขารวบร่างบางของอีกคนมากอดไว้แน่น
" ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย " เสียงเย็นชาถามขึ้น ก่อนที่เสียงสะอื้นจะตามมาอย่างไม่มีหยุด
" ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ " ราชสีห์ดุขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะกอดเธอแน่นกว่าเดิมพร้อมกับเอ่ยคำ " ขอโทษ " ออกมาอย่างสำนึกผิด
" ไม่อยากทำงานก็ไม่ต้องทำ ขอแค่อยู่นี่ อยู่เหมือนพักผ่อนก็ได้ ได้ไหม " ราชสีห์บอกคนที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงที่เบาขึ้น แต่กอหญ้าก็ยังคงร้องไห้อยู่นิ่งไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของเธอทั้งสิ้น น้อยครั้งมากที่ราชสีห์จะอ่อนโยนกับใคร แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเลือกที่จะอ่อนโยนต่อคนตรงหน้า " ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องเจออะไรมา แต่อยู่ที่นี่นะ อ่อ เมื่อกี้ฉันพึ่งคุยกับไอ้ดินมา พี่สาวเธอฟื้นแล้วนะ " กอหญ้าผละออกจากอกกว้างทันทีแต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด ชายหนุ่มจึงรีบพูดต่อ " ตอนนี้พี่สาวเธออาการดีขึ้นแล้ว แต่เขาจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ " กอหญ้าไม่มองหน้าราชสีห์เลยซักนิด แต่หญิงสาวกลับสัมผัสได้ถึงความห่วงใยบางอย่างจากคนแปลกหน้าคนนี้
" ฉันจะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่มีข้อแม้ " หลังจากที่เงียบอยู่นานเธอก็ตัดสินใจพูดจนได้
" เธอต้องการอะไร "
" อย่าให้พี่สาวฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน แล้วคุณก็ห้ามแตะต้องตัวฉันเป็นอันขาด " เธอยื่นคำขาดให้กับร่างสูง
" ข้อแรกได้อยู่ข้อสองขอไม่รับปาก เพราะหลังจากวันนี้เธอจะต้องอยู่ตัวติดกับฉัน ฉันจะไม่ให้เธอคลาดสายตาอีกแน่ " ราชสีห์ตอบกลับ
" อย่าให้คนที่บ้านฉันรู้เด็ดขาด "
" ตกลง " พูดจบราชสีห์ก็เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยทันทีจนโดนตีมืออย่างแรงก่อนที่กอหญ้าจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำแทน
- Writer
