ร้าย ย้อน รัก

ร้าย ย้อน รัก 25+++คุณหมอบิวตี้25+++(ไปไหนไม่รอด)

"คิดว่าไปไหนไกล"

เขาส่งสัญญาณให้ไอ้แฝดนรกหยุดเดินและเงียบเพราะเขามองเห็นเจ้าของร่างหอมมที่เขาซุกไซร์มาทั้งคืนกำลังแอบเขาอยู่ข้างถังขยะใบใหญ่

"กรี้ดดดดดดดดด ออกไป"

ร่างเล็กที่กลัวจนตัวสั่น นั่งแอบอยู่ข้างถังขยะหลบแสงไฟจากรถที่ขับวนไปมาอยู่หลายรอบแล้วคงเป็นรถที่ตามหาเธอ แต่แล้วมือใหญ่แข็งกร้านของใครก็ไม่รู้วางบนบ่าเล็กที่เปลือยเปล่าของเธอคราวนี้จะเป็นใครอีกละแต่ที่เจอมาก็ร้ายเกินพอแล้วนะ

"เงียบ แล้วไปขึ้นรถ"

ชารีฟยกมือขึ้นปิดหูไม่ทันรับเสียงแหลมเข้าไปเต็มๆจนแก้วหูแทบฉีกขาดรวมถึงแฝดนรกที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาด้วย

"ไม่ไป ฉันจะไม่ไปกับคุณ ได้ยินไหมว่าไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน"

ร่างอรชรรีบลุกขึ้นหันมาประจันหน้ากับเขา  กลัวแค่ไหนก็ต้องสู้จะได้รอดกลับไปหาครอบครัว

"เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด"

คำพูดกระแทกดังใส่หน้าบิวตี้ ร่างบางที่กลั่นน้ำตาเอาไว้ต้องปล่อยมันร่วงหล่นลงมาอาบแก้มขาว ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ เขาเป็นใครมาบังคับให้เธอต้องเป็นนางบำเรอให้เขา ไอ้คนใจร้าย

"โอ้ย"

"อะไรอีกละ เธอทำฉันวุ่นวายมากนะวันนี้"

ชารีฟดึงแขนเล็กให้เดินตามเขาไปที่รถ เขาโมโหจนออกแรงกระชากแขนเธอแรงไปนิด ด้วยความหงุดหงิดที่เธอหนีเขามาจนต้องตามหากันให้วุ่นขนาดนี้แต่เขาต้องหัวเสียอีกรอบเมื่อคนต้นเรื่องไม่ยอมเดิน แถมร้องด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดออกมาอีกเธอจะงัดอะไรออกมาต่อกรกับเขาอีกละงานนี้

"ปล่อยแขนฉัน ฉันจะเดินเอง"

สองเท้าเปล่าของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลเล็กใหญ่เต็มไปหมด เธอไม่มีรองเท้าใส่ติดตัวออกมาและยังต้องวิ่งหลบคนของเขาให้วุ่นอีกและที่ต้องมานั่งหลบข้างถังขยะเพราะเธอแทบจะเดินไม่ไหวเมื่อพลาดท่าไปเหยียบเศษแก้วแตกเข้าเต็มเท้า

เขาหันมามองสำรวจร่างเล็กตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้า นี้คงเป็นสาเหตุที่เธอไม่ยอมเดินก็เท้าเธอไม่มีรองเท้าใส่แล้วยังจะปากดีบอกว่าจะเดินเองอีก

"ปล่อยนะ ไอ้แขกบ้า ไอ้"

"หยุด ด่าสักทีหนวกหู"

เขาช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้มแนบอกแกร่ง ตัวเธอยังหอมเหมือนเดิมทั้งที่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและคราบสกปรก

มือเล็กสองมือออกแรงทุบใส่เขาไปทั่วทุกที่ที่มือเธอจะลงแรงไปได้ เขาจะได้ปล่อยเธอ เธอไม่อยากจะต้องมาอยู่ในอ้อมกอดสกปรกนี้มันน่าขยะแขยงสิ้นดี

"หยุดทุบ"

เขาก้มหน้าลงหาอกอิ่มที่อึ๋มเกินตัวของเธออ้าปากจะงับปมผ้าเช็ดตัวของเธอออก

"หยุดแล้ว เอาหน้าออกไปให้ห่างตรงนั้นนะ"

"ก็เท่านั้น อย่าดื้อกับฉันอีกแล้วฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี"

"ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเลี้ยง ทางที่ดีปล่อยฉันไปสะถ้าไม่อยากเดือนร้อน ตอนนี้พ่อของฉันคงกำลังออกตามหา"

"เพ้อเจ้อ พ่อเธอคงได้เงินจากไอ้คนที่มันซื้อเธอมามอบให้ฉัน ตอนนี้คงกำลังใช้เงินอยู่ไม่โง่มาตามหาเธอหรอก"

"ฉันเป็นหมอไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว"

"จะสร้างเรื่องเรียกเงินเพิ่มเธอทำไม่สำเร็จนะและจำเอาไว้นะเธอไม่มีทางได้เงินเพิ่มแต่เธอต้องบำเรอความใคร่มากขึ้นเป็นเท่าตัวเพราะเธอหนีฉันมา เธอสร้างเรื่องเองนะ"

"ไอ้คนเห็นแก่ตัว ถ้าพ่อฉันตามมานายตายแน่ ทางที่ดีปล่อยฉันสะ"

"เงียบ แล้วหยุดพูดสะ เพราะต่อให้พ่อเธอเป็นใครใหญ่มาจากไปก็ไม่มีทางหาเธอเจอในดินแดนของชารีฟหรอกจำเอาไว้"

ชารีฟประกาศกร้าวใส่หน้าเธอด้วยความมั่นใจ ที่นี้เขาใหญ่ถ้าเขาสั่งเพียงคำเดียวทุกคนที่นี้จะทำตามเขาหมดกับแค่สั่งให้ไม่มีใครเห็นเธอเรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะทำไม่ได้

"ไอ้นาฟ เรื่องนี้มันแปลกๆมึงว่าไหม"

ราฟที่เดินทิ้งช่วงห่างจากผู้เป็นนายและห่างจนแน่ใจว่าเสียงพูดของเขาสองคนจะไม่ดังไปถึงผู้เป็นนาย

"แปลกยังไง"

ราฟชะงักการเดินเล็กน้อยหันมาตอบคำถามของนาฟ

"ไอ้โง่ ดูนายสิเป็นห่วงขนาดมาเดินตามหาเอง แล้วมึงมองนู้น นายไม่เคยอุ้มใคร"

"นายคงรักเธอมั้ง"

ราฟคิดอะไรก็พูดไปอย่างนั้น ยิ่งมองดูนายชารีฟของเขากับสามเอเชียที่ไม่รู้จักชื่ออุ้มกันเดินลิ่วไปที่รถนั้นทำให้เขาคิดได้เพียงอย่างเดียวนั้นคือความรัก

"นายชารีฟรักแม่สาวเอเชียคนนั้นหรอ มึงคิดแบบนั้นหรอ"

"แล้วมึงคิดว่าไง ถ้าไม่รักก็เป็นหวงมั้ง"

"กูไม่รู้เหมือนกันคงต้องรอดูต่อไป"

"มึงสองคนจะคุยกันอีกนานไหม"

เสียงใหญ่ตะโกนดังลั่นมาจากรถทำให้แฝดนรกที่กำลังสนทนากันอยู่ต้องเงียบลงแล้วรีบวิ่งไปสมทบผู้เป็นนายเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง

"อาบน้ำ ทำความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจำมานอนด้วย"

เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม สั่งสิ่งที่เธอต้องรีบทำเพราะนี้ถึงเวลาทำงานของเธอแล้วเขาไม่อยากจะให้เสียเวลามากไปกว่านี้

"ออกไปให้พ้น ไปตายเลยก็ดี"

บิวตี้รีบกำปมผ้าเช็ดตัวไว้แน่น จ้องมองหน้าเขาแบบตาต่อตาไม่กลัวอะไรอีกต่อไป

"อย่าปากดีให้มากนัก ทำตามที่สั่ง"

"ออกไป"

"เดี๋ยวฉันจะกลับมาลงโทษเธอให้ขาสั่นจนพูดไม่ออกเลยยัยตัววุ่นวาย"

เขาขู่เธออีกครั้งก่อนจะออกไปจากห้องทิ้งร่างเล็กให้อยู่คนเดียว

....

"อะไรกันว่ะ ก็พวกมึงบอกกูว่าลูกสาวกูหายไปแถวนี้ แล้วมันจะไม่เจอได้ยังไง"

"มีคนปิดข่าวเราครับนาย แถวนี้เป็นเขตอิทธิพลของชารีฟพ่อค้าน้ำมันลูกชายของนายอาหมัดครับ พวกเราไม่กล้าเขาไปยุ่งมาก"

ใครก็รู้ว่าอาหมัดและชารีฟขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและบ้าอำนาจมากถ้าเกิดพวกเขารู้ว่ามีพวกมาเฟียมายุ่งกับเขตอิทธิพลของพวกเขาคนที่จะเดือดร้อนคงจะเป็นนายของพวกเขา

"พวกมึงไปสืบมาให้ได้ ระวังตัวกันด้วย "

แมกซ์แวลล์ตระหนักถึงเรื่องนี้เพราะเขาเองเพิ่งจะเจรจากันอาหมัดทางด้านการค้ามาและด้วยความที่อาหมัดฉลาดแกมโกงมากเกินไปจนทะเลาะกับเขาทำให้การเจรจาพังไม่เป็นท่าและถ้าวันนี้อาหมัดรู้ว่าเขามาตามหาคนในเขตอิทธิพลของมันเขาคงต้องเดือนร้อนและเจอปัญหามากมายกว่าจะเจอลูกสาว

"ผมสองคนจะออกไปหาด้วยอีกแรงครับ"

สมาร์ทและคอนเนอร์ที่เดินทางตามผู้เป็นพ่อมาด้วยกำลังเตรียมตัวด้วยอาวุธครบมือหันมาบอกผู้เป้นพ่อเพือจะได้ทำให้พ่อใจชื่นขึ้นมาบ้าง

....

"ให้อาบน้ำดันมานอน ลุกขึ้นอย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ แม่นางบำเรอ"

ร่างเล็กที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอยังคงนอนงอตัวหันหลังให้ขาเงียบไม่เถียงอะไรซักคำ จะมาไม้ไหนอีกละที่นี้ยัยตัวดี

"ลุกขึ้น ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับเธอหรอกนะ"