บทที่ 1 ทะลุมิติมาในนิยาย
1722 Words
บทที่ 1
ทะลุมิติมาในนิยาย
รัศมีนักฆ่าและสายลับสาวได้รับภารกิจให้มาเอาชีวิตของนักธุรกิจติดอันดับของประเทศนี้ เธอจึงปลอมตัวมาเป็นเลขาสาวของท่านทรงภพเมื่อหนึ่งปีก่อน นักธุรกิจที่มีทั้งด้านมืดและด้านสว่างในการทำธุรกิจ
“คุณรัศมี วันนี้ผมมีงานที่ไหนบ้าง ช่วยเลื่อนออกไปก่อน ผมมีงานใหญ่รออยู่”
“ค่ะท่าน” รัศมีรับคำก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของท่านประธาน ภายในห้องจึงเหลือเพียงคนสนิทและทรงภพ
“นายแน่ใจใช่ไหม ว่าสายของพวกมันคือรัศมี”
ทรงภพเอ่ยกับคนสนิทเสียงเครียด ไม่คิดว่าเลขาสาวที่หน้าตาสะสวยจะเป็นหนอนของพวกมัน เขาเคยตั้งใจว่าจะรับเธอมาเป็นบ้านเล็ก แต่รัศมีไม่มีทีท่าว่าจะสนใจจึงคิดว่าเธอเล่นตัวและเรียกเงินเพิ่ม ไม่คิดว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคือชีวิตของตัวเขาเอง
“ครับท่าน สิ่งที่เธอต้องการและได้รับคำสั่งมาคือชีวิตของท่าน ไม่คิดว่าเธอจะใจเย็นรอมาได้เป็นปี”
“นายไปเตรียมคนให้พร้อม แล้วจัดการเธอซะ อย่าให้เธอรู้ตัวเด็ดขาด” ทรงภพพูดอย่างเคียดแค้น ไม่คิดว่าศัตรูจะอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้
“ครับท่าน”
ปรีชาหันหลังเปิดประตูเดินออกจากห้อง เขากลับเจอรัศมีนั่งอยู่โต๊ะทำงาน สายตาเขามองอย่างไม่เชื่อ ว่าหญิงสาวที่สวยและเซ็กซี่คนนี้จะเป็นสายลับ ถูกส่งตัวมาเพื่อฆ่าเจ้านายของเขา
รัศมีที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ รู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังมองจึงเงยหน้าขึ้นมาพอสบตากับคนสนิทของเจ้านายเธอจึงยิ้มให้เหมือนเช่นทุกครั้ง แต่กลายเป็นพิภพกลับหลบสายตาและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร
นี่คือสัญญาณเตือน สัญชาตญาณบอกไว้เช่นนั้นว่าเกิดเรื่องผิดปกติบางอย่างขึ้น ความตื่นตัวที่มีมาตั้งแต่เริ่มเป็นสายลับบอกว่า เธอควรจะระวังตัวมากกว่านี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเมื่อได้รับคำอนุญาต รัศมีจึงเปิดประตูเข้ามา
“บ่ายนี้ท่านประธานมีประชุมผู้บริหาร ท่านจะให้เลื่อนออกไปไหมคะ”
“ประชุมบ่ายนี้ยังเป็นกำหนดเดิม ในส่วนอื่นเลื่อนออกไปอย่างที่ผมแจ้ง อ้อ จริงสิ เย็นนี้คุณเตรียมตัวด้วยนะ ผมมีงานสำคัญ คุณเองเป็นเลขาคุณต้องไปด้วย”
“ค่ะท่านประธาน”
รัศมีรับคำ เธอรับรู้ถึงความผิดปกติเข้าแล้ว ไม่เพียงแค่ความรู้สึก แต่เธอรู้ถึงภัยอันตรายที่คืบคลานข้ามา แม้จะรับรู้ถึงภัยอันตราย แต่เธอยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะขอตัวออกมาจากห้องเพื่อทำงานของตัวเองต่อ และคิดหาวิธีปิดภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาให้จบเสียวันนี้ เพราะไม่เช่นนั้นคงไม่มีโอกาสอีก
ช่วงเย็นรัศมีนั่งรถมาพร้อมกับท่านประธานอย่างทรงภพเธอระแวดระวังไม่น้อย แต่ไม่มีใครเห็นถึงความผิดปกติของเธอ จนมาถึงโกดังแห่งหนึ่งของทรงภพ ทั้งหมดจึงได้ลงจากรถ
รัศมีคาดคะเนไว้แล้วว่าทรงภพคงจะจัดการเธอและเริ่มรู้ว่าเธอไม่ใช่เลขาสาวตัวจริง ดังนั้นระหว่างที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เธอจึง ส่งข้อความบอกลูกน้องเพื่อให้มาวางระเบิดที่โกดัง และเธอคาดคะเนเพียงแค่สามแห่ง และที่นี่คือหนึ่งในนั้น คนอย่างเธอต่อให้ต้องตาย แต่ภารกิจที่ได้รับมาสำเร็จ เธอก็พร้อมที่จะยอมแลก
“ท่านมาที่นี่คงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่เลขาตัวจริง” ใบหน้าเธอเปลี่ยนมาเป็นเย็นชาทันทีที่หันมาเจอเป้าหมาย
“เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร ฉันอุตส่าห์เอ็นดู และดูแลเธอในฐานะเลขามาเป็นปี แต่เธอกลับเอาต้องการชีวิตของฉันเนี่ยนะ”
“ในเมื่อท่านคือเป้าหมายของภารกิจที่ฉันได้รับมา ฉันไม่สามารถปล่อยท่านไปได้”
“เธอไม่คิดบ้างหรือว่าการที่ฉันพาตัวเธอมาที่นี่ เพราะต้องการจัดการเธอให้พ้นทาง”
พูดจบก็มีลูกน้องหลายสิบชีวิตเดินเข้ามาในโกดัง คราวนี้รัศมีกลับยิ้มเหี้ยมออกมาและหัวเราะอย่างเลือดเย็น
“หึ หึ ท่านคิดจะฆ่าฉันโดยพาลูกน้องพวกนี้มาเนี่ยนะ การที่ฉันยอมเดินตามเกมของท่าน นั่นหมายถึงฉันไม่ต้องการเอาชีวิตของตัวเองกลับไป ท่านรู้อะไรไหมไม่ว่าทำด้วยวิธีไหนก็ตาม แต่ภารกิจที่ได้รับมาต้องสำเร็จ เหมือนครั้งนี้อย่างไรล่ะ”
รอยยิ้มของเธอทำให้ทรงภพและคนอื่นถอยหลัง แต่อยู่ ๆ ประตูโกดังโดนปิดและล็อกอย่างแน่นหนา พร้อมกับมีเสียงสั่นเครือเรียกรัศมีไม่หยุด
“พี่มิ้น พี่อย่าทำแบบนี้เลย พวกเราร่วมเป็นร่วมตายกันมามากแล้วนะ พี่ออกมาเถอะ”
นพดลหนุ่มรุ่นน้องเรียกชื่อเล่นพร้อมกับน้ำตาไหลพราก ชีวิตนี้เขามีเพียงเธอที่ดีด้วยใจจริง แต่เพื่อภารกิจบ้า ๆ เธอกลับยอมเอาชีวิต เข้าแลก
“เมื่อไม่มีฉัน พวกนายรีบถอนตัวไปซะ พวกนายไม่มีชื่อในองค์กรย่อมมีทางเลือกที่ดีกว่า ทรัพย์สินที่ฉันสร้างมา ฉันทำพินัยกรรมไว้แล้ว หลังจากนี้นายเก็บกวาดทุกอย่างให้เป็นอุบัติเหตุ และช่วยทำศพให้ฉันด้วย”
น้ำเสียงที่พูดราบเรียบเหมือนสั่งงานปกติ ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวหรือเป็นกังวล
นพดลและลูกน้องได้แต่เงียบ เพราะคำพูดของรัศมีคือคำสั่งที่เด็ดขาดไม่ว่าใครก็ขัดไม่ได้ ทุกคนได้แต่หลับตา และถอยห่างให้พ้นรัศมีของระเบิดที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
รัศมีไม่คิดจะต่อรองกับทรงภพอีก นอกจากกดโทรศัพท์ส่งข้อความเป็นสัญญาณให้ลูกน้อง เพื่อให้ระเบิดทั้งหมดทำงาน
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! เสียงระเบิดดังขึ้นหลายครั้งก่อนจะมีประกายไฟ ลูกใหญ่กลืนกินโรงงานแห่งนี้ ไม่มีชีวิตของใครหลุดลอยออกไปได้ แม้แต่ตัวของรัศมีเอง ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มไปทั่ว และคิดว่าจบสิ้นเสียทีชีวิตสายลับและนักฆ่า สองมือเปื้อนเลือดมามากแล้ว ถึงเวลาที่เธอควรจะพักเสียที
“ย่าครับ แม่…แม่จะฟื้นขึ้นมาไหม”
เด็กน้อยวัยสี่ขวบชื่อซืออี้ฝานเขย่าแขนย่าของตน
“ฟื้นสิลูก อย่างไรอาหงก็ต้องฟื้น อาฝานรู้ใช่ไหมว่าแม่ของหลานแข็งแรงแค่ไหน”
ต่อให้นางหลิงมู่จะไม่ชอบสะใภ้คนนี้ แต่เพื่อหลานทั้งสองคนเธอจึงอยากให้ร่างอ้วนท้วนของลูกสะใภ้คนนี้ฟื้นขึ้นมา ยิ่งตอนนี้ลูกชายมาขาดการติดต่อไปหนึ่งปีแล้ว เธอจึงไม่อยากให้อาฝานและเจินเจินต้องขาดแม่ไปอีก
“ย่าขา แม่จะตื่นขึ้นมาอีกใช่ไหม ถ้าแม่ตื่นแล้วแม่จะรังเกียจเจินเจินกับพี่ใหญ่เหมือนเดิมหรือเปล่าคะ”
ใจหนึ่งเด็กน้อยก็ห่วงแม่ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ตื่นขึ้นมาเพราะแม่ชอบทำร้ายเธอกับพี่ชายเสมอหลังจากที่พ่อไปทำงาน แม้จะจำหน้าพ่อไม่ได้ แต่ย่ามักจะบอกเสมอว่าพ่อไปทำงานเพื่อหาเงินส่งมาให้เธอและพี่ใหญ่ไว้ซื้ออาหารกิน
“ย่าว่าอาฝานและเจินเจินไปกินมื้อเย็นก่อนดีกว่านะ ย่าทำไว้ให้แล้ว ไม่นานแม่ของหลานจะต้องฟื้นขึ้นมา”
นางหลิงมู่ปลอบใจหลานตัวน้อยทั้งสองคน และคิดว่าต่อให้จะโดนลูกสะใภ้ดุหรือตีแค่ไหน แต่คำว่าลูกทำให้หลานของเธอเป็นห่วงแม่ที่หมดสติจนไม่ยอมกินอะไร
“ครับย่า เจินเจิน เราไปกินมื้อเย็นกันก่อน แล้วรีบกลับมาดูแม่ต่อดีกว่านะ พี่ว่าแม่ต้องฟื้นขึ้นมา ต่อไปถ้าแม่จะดุด่าหรือตี พี่จะไม่ขัดขืน อีกแล้ว ขอแค่แม่ฟื้นก็พอ”
นี่เป็นเพียงคำพูดของเด็กอายุสี่ขวบเท่านั้น ซืออี้ฝานใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาของตัวเองและเช็ดน้ำตาของน้องด้วยเช่นกัน เขาเป็นพี่ชายคนโตและเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของบ้านจะอ่อนแอไม่ได้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างจับมือน้องสาวไว้เพื่อจับจูงกันไปกินอาหารที่ย่าทำ ไว้ให้
นางหลิงมู่เช็ดน้ำตาตัวเองและมองแผ่นหลังน้อย ๆ ของหลานรักทั้งสองคนค่อย ๆ ห่างออกไป หลานเธออายุเพียงแค่นี้ ช่างรู้ความนัก ทั้งสองมักจะช่วยหยิบจับงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เสมอ เพื่อแบ่งเบาภาระย่า และดูร่างกายของทั้งสองคนสิ กลับผอมแห้งยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกัน เพราะความยากจนของครอบครัว
จะว่าไม่มีเงินก็ไม่ได้ ตลอดเวลาที่เฉิงซานส่งเงินมา เจียวหงกลับเก็บไว้คนเดียวและปล่อยให้ลูกน้อยต้องอดอยาก และเธอต้องเก็บผักป่ามาให้ทั้งสองคนกินเพื่อประทังชีวิต บางครั้งก็ต้องขอเชื่อร้านค้าไว้ เมื่อเธอทำงานรับจ้างได้เงินมาจึงค่อยนำกลับไปจ่าย
“เจียวหง หล่อนเห็นและได้ยินไหม อาฝานและเจินเจินรู้ความและเป็นห่วงเธอแค่ไหน ใจจริงต่อให้ฉันจะไม่อยากให้เธอฟื้น แต่ฉันต้องสวดภาวนาให้เธอตื่นขึ้นมาให้ได้เพราะหลานทั้งสองคน
เฉิงซานเองก็ขาดการติดต่อไปหนึ่งปี ยายแก่คนนี้ไม่อยากให้หลานทั้งสองคนต้องขาดแม่อีกคน ฉันขอร้องล่ะ หล่อนช่วยฟื้นขึ้นมา ได้ไหม ขอร้องล่ะ”
นางหลิงมู่ฟุบหน้ากับที่นอนปล่อยโฮออกมา ตอนนี้หลานทั้งสองออกไปแล้วจึงไม่จำเป็นต้องกลั้นน้ำตาไว้อีก เมื่อร้องจนหนำใจเธอจึงลุกขึ้นเช็ดน้ำตาและจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะมองหน้าลูกสะใภ้อีกครั้ง จากนั้นจึงเดินออกจากห้องเพื่อไปดูหลานทั้งสองคน
- Writer
