06
1250 Words
“ คุณฟ้าหุ่นดีจะตาย ไม่อ้วนเป็นหมูหรอกค่ะ พี่เรียมต่างหากที่จะกลิ้งได้เข้าไปทุกวันแล้ว ” เรียมกล้าที่จะพูดจาเล่นหัวกับแขกของนาย หลังจากที่มีทีท่าเกร็ง ๆ เมื่อเย็นวานเมื่อได้รับมอบหมายจากพ่อเลี้ยงว่าให้มาดูแลเจ้าหล่อน และทราบข้อมูลเบื้องต้นว่าอีกฝ่ายไปอยู่เมืองนอกเมืองนานตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ทีท่าของเธอนั้นผิดคาด น้ำฟ้าเป็นคนไม่ถือตัวแถมยังกินง่ายอยู่ง่ายทีเดียว
“ คุณฟ้าทานตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวพี่เรียมขอตัวไปเก็บครัวก่อน แล้วจะกลับมาเก็บโตกอีกที ส่วนน้ำชากาแฟหากคุณฟ้าอยากดื่ม พี่เรียมก็เตรียมไว้ให้ตรงเคาน์เตอร์กาแฟในบ้านค่ะ เป็นกาแฟคั่วบดของที่นี่เอง ”
“ ขอบคุณมากเลยนะคะ ” แต่เมื่อพี่เรียมกำลังจะหมุนตัวเดินลงจากเรือน น้ำฟ้านึกอะไรขึ้นได้ก็ร้องเรียกไว้
“ พี่เรียมคะ พ่อเลี้ยงอยู่ไหนเหรอคะ ”
“ ปกติแล้วพ่อเลี้ยงจะตื่นเช้า ดื่มกาแฟ แล้วไปดูงานในสวนหรือไม่ก็ตรวจความเรียบร้อยที่เรือนโฮมสเตย์น่ะค่ะ ”
“ คือฟ้าอยากจะคุยเรื่องงานกับพ่อเลี้ยงน่ะค่ะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวทานเสร็จแล้ว พี่จะพาคุณฟ้าลองเดินเข้าไปในสวนนะคะ เผื่อเจอพ่อเลี้ยงที่นั่น ”
“ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่เรียม ”
ไม่นานเธอก็จัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อย จึงเดินตามพี่เรียมลงมาทีสวน อีกฝ่ายก็ชวนคุยไปด้วย
“ ตอนเช้าอากาศยังดีอยู่ แดดไม่แรงมาก ถ้าบ่ายมาบางทีก็ร้อนไม่ไหวเหมือนกัน ”
“ แต่ยังไงอากาศที่นี่ก็ดีกว่าอยู่ในเมืองนะคะ รู้สึกว่าหายใจเข้าปอดได้ลึกและสดชื่นกว่า ” พี่เรียมพาเธอเดินไปทางสวนลิ้นจี่ที่มีคนงานอยู่ที่นั่นสี่ห้าคน แต่ก็ไม่ใช่พ่อเลี้ยงปฐพีสักคนเดียว
“ นั่นพี่สม เป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ค่ะ พี่สม ! ” เรียมส่งเสียงเรียก ชายผิวทองแดงสันทัดล่ำสันหันกลับมา
“ นี่คุณน้ำฟ้า แขกของพ่อเลี้ยง ”
“ สวัสดีครับคุณน้ำฟ้า ” อีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้ รวมถึงคนงานที่อยู่รอบ ๆ น้ำฟ้ารีบยกมือขึ้นไหว้ตอบ
“ ไม่ต้องไหว้ฟ้าหรอกค่ะ เดี๋ยวบาป ฟ้าพึ่งจะอายุย่างยี่สิบห้าเอง ”
“ พ่อเลี้ยงมาแถวนี้ไหม ” เรียมถาม คนงานทุกคนส่ายศีรษะ
“ ยังไม่เห็นเลย สงสัยออกไปข้างนอกกับไอ้ไกรล่ะมั้ง ” นายสมว่า
“ ออกไปข้างนอก แล้วใจคอเขาจะไม่คุยกับฟ้าเรื่องงานเลยเหรอคะ รอตั้งแต่เมื่อวานก็ยังไม่ได้ความอะไรเลย ”
นั่นทำให้พวกคนงานมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีคำตอบใด ๆ ให้น้ำฟ้าทั้งนั้น
“ ฟ้าขอเบอร์ของพ่อเลี้ยงหน่อยได้ไหมคะ ”
นายสมเป็นคนหยิบโทรศัพท์มือถือเก่า ๆ ออกมาแล้วกดดูเบอร์ก่อนจะบอกกับเธอ ทว่าเมื่อเธอลองกดโทรออกก็ได้ยินเพียงเสียงตอบกลับมาว่า
‘ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ’
เธอถอนใจออกมายาว ๆ อย่างแสนหงุดหงิด
“ คุณฟ้าจะกลับไปพร้อมพี่เรียมไหมคะ เพราะพี่ต้องกลับไปทำงานบ้าน ทำความสะอาด ” น้ำฟ้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ส่ายศีรษะ
“ เดี๋ยวฟ้าขอเดินเล่นอยู่ที่นี่ก่อนดีกว่า กลับไปก็ไปนั่งเหงา ๆ หายใจทิ้ง ”
“ ถ้าคุณฟ้าอยากไปทางไหนหรือสงสัยอะไรก็ถามพี่สมได้เลยนะคะ ”
“ ค่ะพี่เรียม ”
“ พี่ ๆ กำลังจะทำอะไรกันเหรอคะ ” เธอหันไปยิ้มและชวนคนงานคุย
“ เดี๋ยวผมคุยจ่ายงานคนงานก่อน ” นายสมว่าก่อนหันไปออกคำสั่งคนงาน
“ ที่ต้องทำก็มีแค่นั้นแหละ ถ้าตัดหญ้าเสร็จก็ไปดูช่วยคนงานใส่ปุ๋ยในสวนละมุดก็แล้วกัน ” คนงานพยักหน้าแล้วเดินไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย นายสมจึงหันมาสนใจเธอแทน
“ ผมกำลังจะไปดูคนงานเก็บทุเรียนหลงลับแล พอดีคุณฟ้าอยากไปด้วยรึเปล่าครับ ” นายสมรอฟัง คิดในใจว่าแม่สาวผู้ดีนี่ต้องตอบว่าไม่ไปอย่างแน่นอน แต่ผิดคาด เธอตาลุกวาวอย่างสนอกสนใจ
“ เก็บทุเรียนเหรอคะ ฟ้าไปด้วยค่ะ เกิดมายังไม่เคยเห็นต้นทุเรียนสุกที ทุเรียนเนี่ยของโปรดฟ้าเลย แต่เคยกินแค่พันธุ์หมอนทอง ชะนี ก้านยาว ไม่เคยได้ยินหลงลับแลเลยค่ะ ”
“ เป็นทุเรียนพันธุ์พื้นเมืองแถวอุตรดิตถ์ สุโขทัยนี่แหละครับ ลูกไม่ใหญ่ แต่หอมหวานมัน พ่อเลี้ยงให้ปลูกอนุรักษ์เอาไว้ ” นายสมอธิบาย น้ำฟ้าพยักหน้ารับฟังพลางเดินตามหัวหน้าคนงานไปอย่างกระตือรือร้น ไม่สนใจแดดที่เริ่มส่องแสงจ้าอากาศก็เริ่มร้อนขึ้นตามเวลา
เธอเดินตามนายสมไปดูคนงานเก็บทุเรียน พูดคุยทักทายถามไถ่คนงานในเรื่องที่เธอสนใจอย่างเป็นกันเอง คนงานก็ต้อนรับเธออย่างอบอุ่นเช่นกัน เธอเพลิดเพลินจนลืมเวลาและอุณหภูมิของอากาศไปเลย
เธอยืนดูคนงานเก็บทุเรียน ละมุด มะปราง ช่วยยก ช่วยขนย้าย ใครปอกอะไรให้กินก็กินได้หมด คุยถามคนโน้นคนนี้จ๋อย ๆ ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยและเป็นกันเอง
“ อันนี้เป็นมะปรางหวานพันธุ์สุวรรณบาตร เป็นพันธุ์พื้นเมือง อร่อยมากครับ ลูกไม่ได้ใหญ่มากเหมือนมะยงชิดที่คนเขานิยมกินกัน แต่หอม หวาน ไม่มีอมเปรี้ยว เนื้อแข็งไม่เละ ” พี่สมอธิบายพลางส่งมะปรางพวงหนึ่งให้เธอ น้ำฟ้ารับมาก่อนขอยกขวดน้ำในมือที่คนงานเอามาให้ล้างทำความสะอาด แล้วส่งมันเข้าปาก ก่อนจะทำตาโต
“ หวาน กรอบ อร่อยจริง ๆ ด้วยค่ะ ฟ้าเคยทานแต่มะยงชิดลูกใหญ่ ๆ ในห้าง สู้อันนี้ไม่ได้เลยค่ะ ”
ใบหน้างามชื้นไปด้วยเหงื่อแต่รอยยิ้มของเธอยังดูสดใส จนคนงานพากันทึ่งในตัวเธอ พลอยยิ้มและหัวเราะ รู้สึกสดชื่นตามไปด้วย เธอเดินชมสวนต่ออีกครู่ใหญ่นายสมก็สังเกตเห็นเหงื่อและผิวแก้มที่แดงเรื่อด้วยไอแดดของเธอ
“ ผมว่าคุณฟ้ากลับขึ้นไปพักที่เรือนเถอะครับ แดดเริ่มแรงแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ”
“ ก็ได้ค่ะพี่สม แต่ฟ้าสนุกมากเลยนะคะ ถ้าพ่อเลี้ยงยังไม่ได้มอบหมายหน้าที่อะไรให้ ขอฟ้าลงมาช่วยงานในสวนอีกนะคะ ” นั่นทำให้นายสมนึกนับถือใจหญิงสาวสวยนักเรียนนอกผิวบางผู้ดีคนนี้ ที่พวกเขามองเธอผิดไปจริง ๆ
ไม่ใช่แค่พวกเขาหรอก ตัวพ่อเลี้ยงเองก็ด้วย...
“ ได้ครับ ถ้าคุณฟ้าชอบ มีงานอีกหลายอย่างให้ทำเลย มีทั้งงานสวน หรือจะไปช่วยพวกผู้หญิงดูแลโฮมสเตย์ก็ได้นะครับ อยู่อีกฝั่งของสวน มีอยู่สิบหลัง สวย ๆ ทั้งนั้นเพราะพ่อเลี้ยงออกแบบเอง ” น้ำฟ้าเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ
“ พ่อเลี้ยงเนี่ยนะคะ ออกแบบบ้านเอง ”
“ ครับ พ่อเลี้ยงจบสถาปนิกมานะคุณ มีผลงานออกแบบให้รีสอร์ทดัง ๆ ก็มากอยู่ ” นั่นทำให้เธอนึกทึ่งในข้อมูลที่พึ่งได้รับ คิดว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงผู้รับมรดกจากมารดาแล้วเอาเงินมาปล่อยกู้หน้าเลือดเท่านั้น
- Writer
