ขอเป็นคนของใจ

ด้านได้อายก็อด

ท่ามกลางความสงสัยที่เกิดขึ้นภายในใจ ทำให้ชายหนุ่มนั้น ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนลงไป ด้วยการปืนข้ามรั้วเข้าไปในบ้านของมารียา เมื่อหัวใจของเขาไม่สามารถหยุดรักเธอได้ ไม่ว่าเธอจะผลักไสไล่ส่งยังไงเขาก็จะไม่ไป เมื่อเธอคือคนของใจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วันนี้จะขอคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

ตุ๊บ! กวินกระโดดลงจากรั้ว แล้วค่อยๆ ย่องเข้าไป มารียายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนในสวนหย่อมหน้าบ้าน เธอวางสายจากผู้เป็นยายแล้ว ก่อนจะนั่งใจลอยนึกถึงวันคืนที่ผ่านมา ความลำบากที่ยายพยายามหายืมเงินมา เพื่อส่งเสียให้เธอได้เรียนหนังสือ บางวันนั้นแทบจะไม่ได้เงินไปโรงเรียนด้วยซ้ำ แต่วันนี้เธอพอจะตั้งตัวได้ มีเงินมากมายกว่าที่คาดคิดเอาไว้ แต่มารียากลับไม่มีความสุขเลยในชีวิต เมื่อเธอนั้นไม่มีคุณยายอยู่ข้างๆ เหมือนวันคืนที่ผ่านมา

"ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" กวินเดินเข้าไปใกล้ พร้อมกับกระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหูของมารียาจากทางด้านหลัง

"ว้าย! นี่คุณเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้วเลิกตามตอแยฉันสักทีรำคาญ" อารียาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อกวินเข้ามาในบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต

"ผมปืนรั้วเข้ามา แล้วคุยโทรศัพท์กับใคร ทำไมถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บอกมามันเป็นใคร!" กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว เขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าไม่ควรใช้น้ำเสียงและกิริยาแบบนี้กับเธอ

"ฉันจะคุยกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ที่สำคัญเราไม่ได้เป็นอะไรกัน และฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงในสต็อกของคุณ กรุณาเข้าใจด้วย" มารียาเองก็โวยวายออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ ที่กวินนั้นกำลังทำตัวราวกับว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอ

"ใช่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน! ถ้าอย่างนั้นมาลองเป็นไหมล่ะ มานี่!" กวินพูดพร้อมกับฉุดข้อมือมารียาลุกขึ้นมา แล้วลากเธอเข้าไปในบ้าน "คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ ปล่อยฉันสิ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนมาช่วย" มารียาพูดพร้อมกับพยายามแกะมือกวินออก แต่มันกลับไร้ผล เมื่อมือแกร่งของกวินรัดแน่นจนเป็นรอยแดง

"คุณกล้าตะโกน ก็ลองดูสิ ทุกคนจะได้แห่มาดูแม่ดาราสาวกับข่าวฉาวโฉ่" คำพูดของกวิน กำลังตอกย้ำไปที่หัวใจของมารียา เมื่อเธอกำลังคิดว่าสาเหตุที่เขาผ่านเข้ามานั้นแค่นึกสนุก เพียงเพื่อต้องการทำร้ายเธอ ที่ไม่ยอมพลีกายให้กับเขาไปง่าย ๆ เหมือนดั่งผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ดองอยู่ในสต็อกของเขา

ตุ๊บ!

"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ทำบ้าอะไร ที่บ้านไม่มีใครรักหรือไง ถึงได้ทำตัวเรียกร้องความสนใจใครเขาไปทั่ว" มารียาพูดพร้อมกับลูบลงไปที่สะโพกตัวเองไปมา แม้โซฟาจะนุ่ม แต่แรงผู้ชายที่เขาทุ่มเธอลงมานั้นไม่เบาเลย

"ผมขอโทษเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไหนดูซิ" กวินพูดพร้อมกับย่อตัวลงไปคุกเข่ากับพื้น แล้วเอามือลูบลงที่สะโพกของมารียา

เพียะ! ฝ่ามือเรียวตีลงที่ต้นแขนของกวินอย่างแรง เมื่อสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำนั้น ไม่ต่างอะไรกับว่าเขากำลังลวนลามเธออยู่

"โอ๊ะ! คุณตีผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง" กวินพูดออกมาราวกับว่า อารียาล้มลงไปกองกับโซฟาเอง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาคือต้นเหตุให้เธอต้องเจ็บตัว

"ถามจริงเถอะ ก่อนจะพูดอะไรใช้สมองกรองก่อนไหม ที่ฉันต้องเจ็บตัวเนี่ย เพราะใคร! กลับบ้านคุณไปได้แล้ว ฉันต้องการพักผ่อน"

แต่ดูเหมือนคำพูดของมารียาจะไม่เป็นผล เมื่อกวินลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาข้างๆ เธอ ชายหนุ่มกลับนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าไปมา เขาทำราวกับว่าเป็นบ้านของตน แถมยังนั่งหูทวนลมไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด

"ที่บ้านคุณคงเลี้ยงลูกแบบตามใจ เลยเอานิสัยแย่ๆ มาใช้กับคนอื่นไปทั่ว แต่ฉันว่ามันไม่ได้อยู่ที่นิสัย แต่อยู่ที่สันดานของคุณมากกว่า เพราะคนอย่างคุณคงสะกดคำว่ามารยาทไม่เป็น" มารียาพูดออกมาด้วยความเอือมระอา เมื่อกวินนั้นมีทีท่าดูเหมือนว่าจะไม่สนใจในคำพูดของเธอเลยสักนิด

"คุณพูดเหนื่อยไหม แต่ผมฟังแล้วรู้สึกเมื่อยและก็หิวมากด้วย ในครัวพอมีอะไรให้รับประทานไหมครับ" กวินพูดพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงเข้าไปในครัว โดยที่ไม่ได้สนใจว่าเจ้าของบ้านจะอนุญาตหรือไม่

"โอ๊ยนอ! คนผีบ้านี่มันคือเว่ายากตายมันแท้ เว่ามาแล้วกะสูนคัก เบิ้ดคำสิเว่าแล้วล่ะ เชิญตามสบายโลด เขาว่าดาราคือคนของประชาชนคือสิแม่น มื่อนี่ล่ะคนของประชาชนอย่างคักเลย!" (โอ๊ย! ไอ้คนบ้าเอ๊ยทำไมพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้ พูดมาแล้วโมโห ไม่อยากจะพูดแล้วอยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย นี่ใช่ไหมที่เขาว่าดาราคือคนของประชาชน วันนี้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว)

มารียาพูดจาโวยวายออกมาเสียงดัง จนทำให้กวินนั้นแอบฉีกยิ้มกว้าง ให้กับคำพูดของเธอ ที่เขานั้นฟังไม่เข้าใจ แต่ก็พอจะรับรู้ได้ กับน้ำเสียงของเธอที่ดังออกมา ดาราสาวคงจะไม่พอใจ แต่ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะไม่ถอยกลับไปอีกแล้ว จะขอเดินหน้าสู้ต่อไป เพื่อพิชิตหัวใจของเธอมาให้ได้ นั่นคือสิ่งที่กวินกำลังคิดและทำอยู่ในขณะนี้ เขาจะถือคติที่ว่าด้านได้อายอด เพราะอาหารมื้อเที่ยงฝีมือของเขา มารียาจะต้องได้ชิมอย่างแน่นอน

ในขณะที่กวินขะมักเขม้นทำอาหารอยู่ในครัว มารียาได้เผลอหลับไปที่โซฟากว้าง ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งที่ความเป็นจริงเธอควรจะไล่กวินไปให้พ้นๆ แต่มารียากลับเลือกที่จะนิ่งเฉย นั่นเป็นเพราะว่าเธอเองก็อาจจะมีใจให้เขาไปบ้างแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัว เมื่อน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนนับประสาอะไรกับใจคน ที่กวินแอบสะกดรอยตามเธอไปทุกที่ และเขาก็มักจะลักลอบเข้ามาในบ้านของเธอบ่อยครั้ง จนบางทีมารียาเองก็รู้สึกว่าเขานั้น ชักจะทำตัวกลมกลืน คล้ายกับเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไปทุกที

"คุณตื่นมาทานข้าว นอนหรือซ้อมตาย ผมเรียกคุณตั้งนานแล้วทำไมไม่ลุก" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเขย่าลงไปที่ต้นแขนของมารียาเบาๆ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขาแอบนั่งมองเธออยู่ตั้งนาน ความสวยบนใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง ทำให้กวินคิดว่าเธอนั้นไม่ต้องพึ่งสิ่งเหล่านั้นมาแต่งแต้ม มารียาก็สวยแบบไม่มีที่ติอยู่แล้ว และที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเข้าใกล้เธอทุกครั้ง ความรู้สึกที่มีมันยิ่งตอกย้ำให้เขาอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเธอ

"อืม..ยุ่งแท้ ว่าสินอนเว็นแหน่จักหน่อย เจ้านี่เป็นเจ้ากรรมนายเวรข่อยแต่ชาติปางก่อนติ ตามตอแยอยู่ได้" (อืม..ยุ่งจัง ว่าจะนอนพักช่วงกลางวันสักหน่อย คุณนี่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉัน แต่ชาติปางก่อนหรือไง ถึงได้ตามราวีอยู่ได้) มารียาพูดออกมาพร้อมกับทำหน้ามุ่ยอย่างรำคาญใจ แต่กวินกลับฉีกยิ้มกว้าง เขาชอบจังเวลาที่เธอนั้นโวยวาย กวินไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนขี้โมโหแล้วน่ารักเท่ากับมารียามาก่อน "เรียกแทนตัวเองว่ามะลิสิ! ผมชอบชื่อนี้น่ารักดี ลุกขึ้นได้แล้วอย่างอแง" กวินพูดพร้อมกับฉุดมารียาลุกขึ้น จนดาราสาวมองออกไปอย่างไม่ชอบใจ ที่เขานั้นถึงเนื้อถึงตัวเธอ

"ปากว่ามือถึง นิสัยของคุณ คงทำแบบนี้กับผู้หญิงเสียจนเคยชิน แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน" มารียาพูดพร้อมกับผลักกวินออก เมื่อเธอนั้นไม่ชอบสัมผัสจากเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอใจไปกับชายหนุ่ม ที่แน่ๆ หากเขาหนีหน้าไปสักวัน เธอเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีจะรู้สึกขาดหายขาดหายอะไรบางอย่างในชีวิตไปหรือเปล่า