Cold shoulder ห้ามรักนายเย็นชา

Chapter 2

หลังจากที่ทั้งสองคนมีความสุขด้วยกันอีกครั้งก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินทางออกมาจากคอนโด เมื่อคืนธาดานั่งรถมากับแพรีสเขาจึงไม่มีชุดเปลี่ยน

"เดี๋ยวจะแวะบ้านแป๊บหนึ่งนะ ไม่ต้องลงรถก็ได้ไปเอาชุดก่อน"

"อื้ม ได้สิ"

แพรีสกอดแขนชายหนุ่มไว้ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ธาดาก็น่ารักกับเธอไม่ว่าอะไรที่เธอจะแตะเนื้อต้องตัวหรือกอดเขาแบบนี้ แต่ว่าต้องห้ามทำเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ส่วนถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองเธอจะอ้อนเขายังไงก็ได้

"รอแป๊บนะ"

เขาออกจากรถรีบวิ่งเข้าไปในบ้านหยิบของในห้องนอนของตัวเอง บ้านที่เขาอยู่ไม่ใหญ่โตมากนักเพราะพ่อมีกิ๊กแม่จึงพาพวกเราสามคนพี่น้องออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่ แต่พักหลังก็มาตามง้องอนคุณแม่อยู่บ่อย สงสัยจะสำนึกได้และกลับมาตายรังที่เดิมล่ะมั้ง

"ธาดาทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้านล่ะลูก"

"ทำงานครับแม่ งานยุ่งอ่ะ"

"ยุ่งอะไรเพิ่งทำงานเองไม่ใช่เหรอ เรานี่นะจะทำงานอิสระหรืองานประจำก็มีเรื่องให้ไม่เข้าบ้านอยู่ดี"

คุณลินดาบ่นออกมาเสียงไม่จริงจังนัก ไม่เห็นจะต้องเปลี่ยนงานให้วุ่นวายเลย ยังไงสุดท้ายก็ไปค้างที่อื่นอยู่ดี

"แม่อย่าบ่นหน่อยเลยน่า น้องก็อยู่ด้วยไง ผมไปก่อนนะรักนะครับ"

เขาเดินไปหอมแก้มคุณแม่ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที ท่านมองตามลูกชายไปก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ

"เฮ้อ! ลูกฉันแต่ละคน"

ธาดาถือชุดติดมาด้วยสองสามชุดเพื่อว่ามีความจำเป็นต้องค้างที่อื่นจะได้มีชุด อีกอย่างเขาไม่อยากขับรถด้วยตัวเอง นั่งแกรบไปสะดวกกว่าตั้งเยอะ

"รอนานมั้ย"

"ไม่เลยค่ะ บ้านคุณน่ารักดีนะคะ"

เธอเอ่ยชมบ้านชายหนุ่ม ถึงว่ามันจะเล็กแต่ก็ดูอบอุ่นดีอีกอย่างบ้านนี้เค้ามีลูกหลายคน เธอจำได้ว่าธาดามีน้องสองคนน้องชายกับน้องสาว คนเล็กสุดเหมือนจะเป็นนักแสดงด้วยนะน่ารักสวยเชียว

"อืม รีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวไปทำงานสาย"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะรีบขับรถออกไปทันที ตลอดทางแพรีสก็กดเปิดเพลงคลอเบาๆมองไปโดยรอบอย่างอารมณ์ดีที่มีคนขับรถให้ด้วย ปกติต้องดูแลตัวเองตลอดเป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตมากจริงๆ เธอหยิบโทรศัพท์มากดรับสายเพราะว่ามีคนโทรเข้ามา

"ว่าไงคะพี่พุฒ คิดถึงเค้าเหรอโทรมาแต่เช้าเลย"

ธาดาได้ยินหญิงสาวเรียกปลายสายอย่างสนิทสนมก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนรักของแพรีส แล้วเธอยังมานอนกับเขาเนี่ยนะ... เหอะ! เห็นเขาเป็นอะไร

(ไงเราสบายดีมั้ย พี่จะโทรมาบอกว่าส่งผลไม้ไปให้พรุ่งนี้รับด้วยนะ)

"โอเคค่ะ แพรีสอยากกินมะยงชิดกับเมลอนมากเลย ขอบคุณนะคะสุดหล่อ เอาไว้จะกลับไปหานะ"

(อืม เคพี่วางนะ)

หญิงสาวกดวางสายก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ทำตาขวางใส่เธออย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

"ทำไมทำหน้างอแบบนั้นคะ เป็นอะไรเหรอ"

"คุณมีแฟนอยู่แล้วก็ไม่ควรมายุ่งกับผมมั้ย หลังจากวันนี้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกแล้วนะเข้าใจมั้ย"

ธาดาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้วเพราะฉะนั้นต่างคนต่างไปดีที่สุด แพรีสมองชายหนุ่มอย่างมึนงงก่อนจะหัวเราะออกมาทันที

"ใจเย็นก่อนนะคะ คนเมื่อกี้เป็นพี่ชายของฉันเอง ชื่อพุฒค่ะ พี่น้องพ่อแม่เดียวกันเลย"

ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปรู้สึกเสียเซลฟ์เล็กน้อยที่การคาดเดาของเขาผิดไป

"งั้นเหรอ... ใครจะรู้ล่ะ อย่าให้ผมรู้แล้วกันว่าคุณแอบมีแฟนอยู่แล้ว"

"ไม่มีหรอกค่ะ แพรีสมีคุณคนเดียวค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาเสียงหวานก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มแล้วซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง

"คืนนี้ค้างกับแพรรีสนะ"

"อืม ได้สิ"

เขาวนรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถก่อนจะหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะไปทำงาน ธาดาหันไปมองหญิงสาวก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"เจอกันที่คอนโดคุณเลยแล้วกัน"

"ไม่กลับด้วยกันเหรอคะ แพรีสรอคุณดีกว่า"

เขาส่ายหน้าทันทีเพราะไม่อยากให้คนในบริษัทรู้เรื่องของเราสองคนมากไป เธอเป็นเจ้านายเขาเป็นลูกน้องแถมยังเพิ่งมาทำงานที่นี่ด้วย คนอื่นเขาไม่รู้ว่าเราสองคนรู้จักกันมาก่อนเขาจะมองไม่ดีเอาได้

"ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นเราสองคน คุณเองจะเสียการปกครองด้วย"

"ก็ได้ค่ะ แพรีสรอคุณที่บ้านก็ได้ งั้นเย็นนี้เราทำชาบูกินกันดีมั้ยคะ"

"อืม งั้นผมซื้อของไปเองคุณรอที่ห้องแล้วกัน"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ หญองสาวพยักหน้ารับทราบก่อนจะโอบรอบคอชายหนุ่มไว้แล้วจุ๊บริมฝีปากหนาอย่างหลงไหล

"ตั้งใจทำงานนะคะ จุ๊บ"

"ผมจะลงไปก่อน สักพักคุณค่อยตามมาแล้วกัน"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินลงจากรถไปทันที แพรีสมองตามชายหนุ่มก่อนจะเอามือจับแก้มของตัวเองไว้อย่างเขินอาย เราสองคนดูเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันแต่ในความเป็นจริงคืออยู่กันแบบไม่มีสถานะ งั้นเธอขอมโนไปเองแล้วกันเพราะความจริงมันเจ็บปวดมากสำหรับเธอ....

สักพักหญิงสาวก็เดินลงจากรถไป เดินอ้อมไปข้างหลังขึ้นบันไดหนีไฟไปยังห้องทำงานของตัวเอง เมื่อมาถึงเธอก็ทักทายคุณเลขาเมษาก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานแล้วอ่านเอกสารที่ค้างอยู่

"ทำไมปวดหัวจัง"

เธอสะบัดหน้าเล็กน้อยไล่ความมึนงงอรจะกดโทรศัพท์ไปหาเลขาเพื่อขอยาพาราสักเม็ดหนึ่ง ไม่นานเธอก็เข้ามามียาพาราสองเม็ดพร้อมน้ำดื่มอีกแก้ว

"ปวดหัวเหรอคะคุณแพรีส"

"นิดหน่อยอ่ะ ไม่รู้เป็นอะไร"

เธอหยิบยามาทานหยิบน้ำดื่มตามก่อนจะนอนพิงแผ่นหลังตรงเก้าอี้ เมษาขอตัวออกไปเพื่อให้เธอได้พักผ่อนก่อนจะถือแฟ้มเอกสารไปยังห้องไอที

"เอกสารที่คุณแพรีสเซ็นแล้วนะ ภาพที่ถ่ายเมื่อวานได้หรือยังคะคุณธาดา"

"ได้แล้วครับเดี๋ยวผมเอาไปให้คุณแพรีสดูเอง"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเตรียมไอแพดติดมือไปด้วย เมษารีบร้องออกมาเสียงหลง

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คือตอนนี้คุณแพรีสกำลังทานยาพาราไป ให้นอนพักสักแป๊บค่อยไปหาดีกว่านะ"

เขาชะงักไปก่อนจะหันไปมองเลขาอย่างสงสัย เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมีไข้ไม่สบายได้ เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย หรือว่าเขาจะเอาแต่ใจมากไปเธอถึงเป็นแบบนี้

"งั้นเหรอครับ..."

เขาเงียบไปก่อนจะเดินไปเปิดกระเป๋าหยิบผ้าเย็นติดมือไปด้วย เขาเข้ามาในห้องของหญิงสาวมองแพรีสที่ตอนนี้นอนหลับตาอยู่ตรงเก้าอี้ในห้องทำงานก็อดสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มวางของลงก่อนจะเอาผ้าเย็นไปแปะไว้ที่หน้าผากของเธอ แพรีสสะดุ้งเล็กน้อยลืมตาเจอธาดาก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที

"ธาดา"

"ปวดหัวก็นอนพักเถอะ เรื่องงานค่อยมาคุยก็ได้"

เขาไม่อยากไปฝืนเธอในตอนนี้จึงลากเก้าอี้มานั่งลงข้างหญิงสาวขยับผ้าเย็นแปะหน้าผากของเธอเอาไว้ มือหนาทั้งสองข้างนวดเบาๆตรงขมับให้เธอ แพรีสมองการกระทำของชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"

"ผมน่าจะเป็นสาเหตุที่คุณเป็นแบบนี้นะ จริงมั้ย"

หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้เขานวดขมับให้เธอต่ออย่างสบายขึ้น ตอนนี้เริ่มดีขึ้นเยอะเลยแต่ว่ายังไม่บอกเขาหรอกเพราะอยากให้ธาดาอยู่กับเธอตรงนี้นานๆ

"ดีขึ้นบ้างมั้ยเนี่ย"

"ยังเลยค่ะ อีกนิดได้มั้ย"

เธอเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อนก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริอารมณ์ดีสุดๆ ธาดาเห็นเธอยิ้มแบบนั้นก็รู้แล้วว่าคงดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่รู้ว่าหาเรื่องแกล้งเขาต่อรึเปล่าแต่ก็ไม่เป็นอะไรเพราะครั้งนี้เขาเป็นคนทำเธอเอง... ต้องรับผิดชอบสักหน่อย