บทนำ
1776 Words
PR JEWELRY...
"คุณแพรีสคะ วันนี้มีสัมภาษณ์แผนกไอทีคนใหม่นะคะ ได้ข่าวมาว่าเก่งมากเลยค่ะคนนี้ ที่สำคัญหล่อมากด้วยค่ะ"
เลขาของเธอหรือเมษา เธอคือคนสนิทที่ทำงานมาด้วยกันหลายปีตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทใหม่ แพรีสเงยหน้ามองสบตากับเมษา เท้าคางมองอย่างสงสัย
"จะให้รับเพราะเก่งหรือหล่อ"
"อร๊ายยย ทั้งสองเลยค่ะมีความเก่งติดตัวมาอยู่แล้วนี่คะ เดี๋ยวคงมาแล้วค่ะถ้างั้นเรียกเข้ามาได้เลยนะคะ"
เมษาเอ่ยออกมาเสียงสดใส แพรีสพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเก็บทุกอย่างบนโต๊ะให้เรียบร้อยรอสัมภาษณ์หนุ่มหล่อที่เลขาของเธออวดนักอวดหนา จะรอดูว่าหล่อขนาดไหนกันเชียว
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปของธาดาอยู่ในมือถือของเธอ เขาเป็นรักครั้งแรกของเธอจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ลืมเขาเลย ธาดาเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของเธอ อายุเราห่างกันสองปี รู้จักกันแต่ว่าความสัมพันธ์ไม่คืบหน้าเพราะเขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนรวมถึงเธอด้วย
"สวัสดีครับคุณแพรีส"
"สวัสดีค่ะเชิญนะ... ธาดา"
หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทำไมถึงเป็นเขาได้ล่ะ คิดว่าชาตินี้เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วซะอีก
"คุณ... พี่แพรีสเหรอ"
ธาดาดูเหมือนจะตกใจไม่ต่างกัน ตอนแรกเขาก็เอะใจชื่อของท่านประธานแต่ก็ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เธอเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยของเขาเอง เราห่างกันประมาณสองปีได้
"ธาดานี่เองก็นึกว่าใคร เอาแฟ้มมาสิ"
เขานั่งลงตรงหน้าหญิงสาว ส่งแฟ้มเอกสารการสมัครงานไปให้เธอตรงหน้า ตั้งแต่เรียนจบมาเขาก็เป็นช่างภาพอิสระมาตลอดเพราะได้เดินทางไปเที่ยวนั่นนี่ แต่ช่วงนี้คุณแม่บ่นว่าเขาไม่อยู่ติดบ้านเดินทางตลอดจึงตัดสินใจทำงานประจำดีกว่า คุณแม่จะได้เลิกบ่นสักที
"อยากได้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอ ลองเสนอมาสิ"
แพรรสมองสบตากับธาดาความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เธอดีใจมากที่ได้เจอเขาอีกครั้งและมีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาว่าอยากจะพยายามสานความสัมพันธ์กับเขาอีกครั้ง และครั้งนี้เธอจะต้องได้ครอบครองหัวใจของเขาแน่นอน
"เท่าไหร่ก็ได้ครับผมไม่ซีเรียส แล้วแต่คุณแพรีสแล้วกัน"
เขาไม่เรียกร้องอะไรเพราะเงินไม่ใช่ปัญหาของเขา พี่น้องสามคนไม่มีใครเดือดร้อนเรื่องเงินเลยซักคนเพราะว่าคุณพ่อรวยมากและมีสมบัติให้ลูกแต่ละคนมากพอที่จะเลี้ยงดูตัวเองไปได้ตลอดชีวิต อีกอย่างเขาก็พอมีเงินเก็บแทบไม่ได้ใช้อะไรอยู่แล้ว และที่มาสมัครงานเพราะว่าจะได้ไม่ต้องเดินทางบ่อยก็เท่านั้นเอง
"งั้นให้ตามความสามารถแล้วกัน เริ่มที่สามหมื่นนะส่วนค่าสวัสดิการอย่างอื่นให้ฝ่ายบุคคลชี้แจงแล้วกัน"
"รับเลยเหรอครับ ไม่ถามอย่างอื่นแล้วเหรอ"
ธาดาเอ่ยถามอย่างสงสัย ไม่คิดว่าจะรับง่ายขนาดนี้นะ นี่เขาอุตส่าห์เตรียมแฟ้มมาตั้งหลายอันนึกว่าเธอจะเรียกดูซะอีก
"ไม่เป็นอะไรหรอกฉันรู้ว่าคุณเก่งอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องดู งั้นเริ่มงานวันไหนดีคะ คุณสะดวกตอนไหน"
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสดใส ธาดาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยออกมา
"พรุ่งนี้แล้วกันครับ ผมพร้อมเริ่มงานได้เลย"
"โอเค ถ้างั้นไปเจอฝ่ายบุคคลก่อนนะแล้วค่อยกลับ ยังไงพรุ่งนี้้เจอกันนะธาดา"
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นยกมือไหว้บอกลาเธอแล้วเดินออกไปทันที คล้อยหลังชายหนุ่มเดินออกไปหญิงสาวก็ยิ้มออกมาแก้มปริ ความบังเอิญนี้มันดีมากจริงๆไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันอีก หรือว่ามันคือพรหมลิขิต...
สองวันต่อมา...
ธาดานั่งทำงานอยู่ในห้องไอทีเช็คระบบแป๊บเดียวก็ถือกล้องถ่ายภาพเดินออกไปยังห้องคอลเลคชั่นเครื่องเพชรรุ่นใหม่ เจ้านายสาวสั่งให้เขามาช่วยถ่ายภาพเครื่องเพชรให้หน่อยก็เลยต้องมา
"ธาดามานี่สิ"
แพรีสกวักมือเรียกชายหนุ่มเสียงหวาน เขาเดินไปยืนอยู่ข้างเธอก่อนจะมองเครื่องเพชรตรงหน้าหลายชุดสวยงามทั้งนั้นเลย
"ถ่ายให้หน่อยนะจะเอาไปลงหน้าเว็บของร้าน"
"ได้ครับ งั้นผมขอเซ็ตฉากก่อน"
เขาวางกล้องลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปจัดฉากถ่ายภาพให้ดูโดดเด่นที่สุด เธอเท้าคางมองชายหนุ่มที่ตั้งใจทำงานก็ยิ้มออกมาอย่างหลงไหล เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมาเลย ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่าหลงไหลไปเสียหมด นี่เธอเป็นเอามากนะเนี่ย เฮ้อ!
และใช้เวลาอยู่เกือบสองชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะเสร็จ แพรีสเดินไปซื้อกาแฟให้ชายหนุ่มยื่นไปให้เขาตรงหน้า
"กาแฟค่ะ"
"ขอบคุณครับ เก่งนะเนี่ยรู้ด้วยว่าผมชอบอะไร"
ธาดายิ้มออกมาก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม เลขาเมษาเดินเข้ามาหาทั้งสองคนก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี
"คุณแพรีส คุณธาดาคะ วันนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ เจอกันที่ผับใกล้บริษัทตอนหนึ่งทุ่มนะคะ"
"เลี้ยงต้อนรับธาดาเหรอ"
"ใช่ค่ะคุณแพรีส"
เธอพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มทันที เขาไม่ปฏิเสธอะไรไปสนุกบ้างก็ดีช่วงนี้อยู่แต่บ้านค่อนข้างเบื่อ
"เอาสิครับน่าสนุก"
"งั้นเจอกันตอนหนึ่งทุ่มนะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสดใสก่อนจะรีบกลับบ้านไปหาชุดสวยๆใส่ไปเที่ยวกับชายหนุ่ม เธออยากให้เขามองและสนใจเธอบ้าง แต่ความเย็นชาของเขามันน่ากลัวจนเดาใจไม่ออก ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็เป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกของตัวเองเท่าไหร่ จนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
"คอยดูเถอะฉันจะเอาจะชนะใจคุณให้ได้ คุณธาดา"
ตกเย็นทุกคนก็มารวมตัวกันที่ผับใกล้กับบริษัท สวยและโดดเด่นที่สุดคงจะเป็นคุณแพรีสเจ้านายของทุกคนนั่นเอง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากแต่แปลกใจที่ไม่มีใครเคยเห็นเธอคบหากับผู้ชายคนไหนมาก่อน ไม่รู้ว่าแอบมีแฟนแล้วไม่เปิดตัวหรือว่าอะไร
"ธาดาดื่มมั้ย"
เธอนั่งอยู่ข้างชายหนุ่มส่งแก้วคอกเทลไปให้เอาอกเอาใจชายหนุ่มอย่างออกหน้าออกตา เมษามองเจ้านายกับธาดาอย่างแปลกใจ ท่าทีที่ปฏิบัติต่อชายหนุ่มมันไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้องธรรมดา แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้มาก่อนแน่
"ขอบคุณนะ"
"อย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวเมา"
เธอพูดจบก็ยกแก้วคอลเทลขึ้นดื่มต่อ ธาดาเหลือบสายตามองหญิงสาวก่อนจะหัวเราะออกมาขำๆ
"เรานะบอกตัวเองเถอะ คออ่อนไม่ใช่เหรอไง"
หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่คิดว่าเขาจะจำได้ด้วยว่าเธอดื่มแอลกอฮอล์ไม่ค่อยได้
"จำได้ด้วยเหรอ"
"คออ่อนที่สุดในรุ่น ใครจำไม่ได้บ้างล่ะ"
ทั้งสองคนนั่งคุยกันรำลึกความหลังในอดีตอย่างสนุกจนเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง ตอนนี้ต่างฝ่ายเริ่มไม่ไหวกันแล้ว ธาดาประคองแพรีสพาไปที่รถเพื่อพาเธอไปส่งที่บ้าน
"แพรีสคุณกลับไหวมั้ย"
"ธาดา ไปส่งเค้าหน่อยสิ น้าๆ"
หญิงสาวมองชายหนุ่มตาหวานฉ่ำ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะอุ้มเธอไปขึ้นรถแล้วพาไปส่งที่บ้าน แต่ไม่รู้ว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน
"บ้านอยู่ที่ไหน"
"อยู่คอนโดค่ะ เดี๋ยวบอกทางนะ"
ตลอดทางเธอกอดแขนชายหนุ่มไว้แน่น ใบหน้าสวยถูไถไปมาอย่างออดอ้อน ธาดากืนน้ำลายลงคอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ให้คิดกับหญิงสาวไปไกลกว่านี้
"อยู่นิ่งๆสิแพรีส"
"ธาดาไปส่งที่ห้องหน่อยได้มั้ยเดินไม่ไหวอ่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงหวาน ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนอายุถึงสามสิบปี เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนมาก่อนในชีวิตเพราะเธอต้องการที่จะเป็นของชายตรงหน้าคนนี้คนเดียวเท่านั้น เธอพร้อมเป็นของเขามาตลอดตั้งหลายปีแล้ว แต่เขาไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยซึ่งก็ไม่รู้เหตุผลนั้นเหมือนกัน และเธอมั่นใจมากว่าตัวเองก็ไม่ได้แย่อะไรแต่ทำไมเขาถึงไม่มองเธอเลยนี่สิ
"เดี๋ยวอุ้มไปส่ง"
เขาวนรถมาในลานจอดรถของคอนโด ก่อนจะอุ้มเธอลงจากรถพาไปส่งที่ห้องตามที่หญิงสาวชี้บอกทางให้ เมื่อมาถึงในห้องนอนเขาวางเธอลงบนเตียงเตรียมพร้อมจะกลับแต่ก็ถูกหญิงสาวโน้มลำคอเข้ามาใกล้ ทั้งสองคนจึงล้มนอนอยู่บนเตียงด้วยกันทันที
"แพรีสหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"จะปฏิเสธแพรีสจริงเหรอ จะออกไปทั้งแบบนี้จริงเหรอ หืม"
เธอเอ่ยออกมาเสียงกระเส่า ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอใจกล้ามากขึ้นไม่รู้กี่เท่า และใครที่คิดว่าธาดาคนนี้จะปฏิเสธผู้หญิงที่พร้อมจะพลีกายให้เขาล่ะก็ คนนั้นคิดผิด...
"แน่ใจนะว่าจะยอมให้ทำอ่ะ"
"ถ้าเป็นธาดาเค้ายอมค่ะ"
"ตามใจแล้วกัน หายเมาขึ้นมาจะมาเรียกร้องความรับผิดชอบไม่ได้หรอกนะ เพราะคุณยั่วผมเอง"
พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าไปจูบหญิงสาวทันที ทั้งสองคนกอดรัดกันอยู่บนเตียงมือหนาลูบไล้ตามผิวขาวนวลอย่างถูกใจ คืนนี้เขาขอกินผู้หญิงตรงหน้าให้หน่ำใจก่อนเพราะของขาดมาพักใหญ่ แต่ว่าพรุ่งนี้เราควรต้องตกลงกันใหม่อีกทีเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้ที่มันเลยเถิดไปไกลแล้ว...
"อื้อ ธาดาขา"
- Writer
