เด็กในปกครอง

ทำไมไม่กลับบ้าน

เมื่อทั้งสองสาววิ่งมาถึงห้องของอาจารย์เจกับอาจารย์พีช สาวน้อยก็รีบเปิดประตูเข้าไปอย่างไว ชายหนุ่มที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ก็หันมามองก่อนจะวางแก้วกาแฟแล้วเดินตรงมาหาสาวน้อยทันที

พีช: ไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้าน!

อาจารย์เจ: เฮ้ยเบาไอ้พีช

เหมย: เมื่อคืนนอนที่คอนโดบีค่ะ

พีช: ทำไมไม่รับสายฉันบี //ผมหันไปมองเพื่อนของเหมยที่ยืนสำนึกผิดอยู่ข้างหลัง

บียอนเซ่ : เมื่อคืนพวกเราหลับกันสนิทเลยค่ะ ไปหาข้าวกินแล้วก็หลับเลยโทรศัพท์ลืมเปิดเสียงไว้ด้วย

พีช: รู้ไหมว่าเป็นห่วงขนาดไหน ฉันตามหาเธอจนทั่วกรุงเทพฯเลยนะเหมย

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินหันหลังไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง

อาจารย์เจ: อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปไหนมึงค่อยๆคุยกันสิ ไปบีปล่อยให้สองคนเค้าเคลียร์กันดีกว่า

เมื่อทุกคนออกไปเหมยก็เดินเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มจากด้านหลัง จนทำให้ชายหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมามอง

เหมย: ขอโทษค่ะ

พีช: ตั้งใจจะไม่กลับบ้านอยู่แล้วใช่ไหมเหมย

เหมย: เหมยแค่งอนพี่พีช พี่พีชไม่สนใจเหมยเลยแต่กับคุณมะนาวพี่พีชดูเทคแคร์มากกว่าเหมยอีก ขนาดเหมยโดนเขี่ยออกไปนั่งที่อื่นพี่พีชยังไม่สนใจเหมยเลย

พีช: ฉันขอโทษคราวหลังจะไม่ไปกินเหล้าอีกแล้ว เลิกขาด

เหมย: อย่าเลยค่ะพี่พีชยังต้องมีสังคม มีเพื่อนๆอย่ามาหมดสนุกเพราะเหมยเลย

พีช: ไม่อ่ะถ้าการออกไปกินเหล้ามันทำให้แฟนตัวเองมานั่งน้อยใจก็ไม่ไปดีกว่า

เหมย: เมื่อคืนพี่พีชไปต่อกับคุณมะนาวหรือเปล่าคะ

พีช: ไม่ได้ไปจะไปทำไมล่ะ แค่ไม่เห็นเธอฉันก็ออกตามหาให้วุ่นแล้ว คราวหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะเหมย ฉันเป็นห่วง

เหมย: รู้แล้วค่ะ ใกล้ถึงเวลาสอบแล้วเหมยขอตัวก่อนนะคะ

พีช: เดี๋ยว

ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแล้วดึงเหมยเข้ามากอดก่อนจะอุ้มมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับซ้อนร่างของเหมยมานั่งตัก

เหมย: อย่านะคะ

พีช: รู้แล้วขอเวลาอีก5นาที ขอกอดก่อนเมื่อคืนฉันเครียดมากเป็นห่วงเธอแล้วก็คิดถึงแทบขาดใจเลย

เหมย: จริงหรอคะ //ฉันหันไปมองหน้าพี่พีชที่เอาคางเกยไหล่ฉันอยู่

พีช: จริงสิ คราวหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะไม่ว่าเราจะทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหนก็ห้ามหนีไปไหน สัญญานะ

เหมย: ค่ะเหมยสัญญา

พีช: ไปสอบได้แล้วไป เดี๋ยวบ่ายเจอกัน

เหมย: ค่ะ

เหมยหันไปจูบชายหนุ่มก่อนจะรีบออกมาตอนนี้หน้าห้องมีอาจารย์เจกับบีที่ยืนรออยู่ ทั้งสองคนมองหน้าเหมยก่อนจะถอนหายใจออกมา

บียอนเซ่: อาจารย์ไม่ว่าใช่ไหมแก

เหมย: ไม่เลยแค่เป็นห่วงน่ะ

อาจารย์เจ: มันไม่ได้นอนเลยนะตามหาเราทั้งคืน วันนี้ก็ชดเชยให้มันหน่อยแล้วกัน

เหมย: หืมมมมม พูดอะไรคะน่าเกลียด

เหมยเขินจนหน้าแดงก่อนจะรีบเดินหนีโดยมีเสียงหัวเพราะจากเพื่อนและชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง

หลังจากสอบเสร็จเหมยก็ยังคงเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆร้านขนมเพื่อรอชายหนุ่มลงมาจากตึก แต่ก็ยังคงมีเสียงจากพลายกระซิบที่ยังคงพูดเรื่องของเธอไม่หยุด

"แย่งผู้ชายเพื่อน หน้าด้านเนอะดูภูมิใจอ่ะ"

"สรุปเป็นพี่น้องกันจริงหรือเปล่าทำไมนามสกุลไม่เหมือนกัน"

"ได้ข่าวว่าเป็นลูกบุญธรรมของพ่ออาจารย์ พออาจารย์กลับจากเมืองนอกนางก็รีบตะครุบเลยไง"

"โคตรแรดอ่ะ ทำไมพวกผู้ชายถึงโง่เชื่อผู้หญิงพวกนี้เนอะ"

"เสียดายอาจารย์พีชอ่ะ หล่อ รวย ไฮโซ แต่กลับมาติดเด็กกำพร้า"

เหมย: ขอโทษนะคะถ้าจะพูดขนาดนี้ชวนฉันไปนั่งฟังด้วยเลยไหม

"อุ้ยยย "

เหมย: เป็นเด็กกำพร้าแล้วมันยังไงคะ มันเสียหายตรงไหน!

"เปล่าหรอกค่ะน้อง แค่รู้สึกว่าน้องไม่ใช่เด็กเรียบร้อยเหมือนที่สร้างภาพมาเลย"

เหมย: หรอคะ

"ปีนเกลียวดีอ่ะ ชอบ!"

เหมย: ชอบเหมือนกันค่ะ

เหมยยังคงจ้องหน้ารุ่นพี่ไม่ลดละ จนกระทั้งถูกมือหนาๆเข้ามาจับมือเอาไว้ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มที่เข้ามาเตือนสติสาวเธอไว้ไม่ให้มีเรื่องทะเลาะวิวาท

เหมย: พี่พีช!

พีช: ใจเย็นๆ

"อุ้ยอาจารย์มา"

พีช: ทำตัวเป็นป้าข้างบ้านเลยนะครับนักศึกษา ถ้าเรื่องเรียนจำได้เหมือนเรื่องของชาวบ้านจะดีมากเลย มีความสุขไหมที่เอาปมของคนอื่นมาพูดกันสนุกปาก

"หนูเปล่านะคะ"

พีช: ผมยืนฟังอยู่นานแล้ว คุณใช่ลูกของคุณเปียร์เจ้าของร้านอาหารใช่ไหม

"ใช่ค่ะ"

พีช: พ่อของคุณติดยา มีคดีภาคผู้เยาว์แถมยังมีโดนคดีลักทรัพย์ด้วยหนิ ใช่ไหม?

"อาจารย์!!"

พีช: โกรธหรอเวลามีคนมาพูดถึงปมในใจของตัวเอง คราวหลังจะพูดอะไรก็ระวังปากกันบ้าง อยู่ในนี้ผมเป็นอาจารย์แต่อยู่ข้างนอกผมก็เป็นคนธรรมดาเหมือนพวกคุณ!!

ชายหนุ่มพูดจบก็รีบพาเหมยขึ้นรถก่อนจะขับออกมา เมื่อรถขับเคลื่อนออกมาจากรั้วมหาลัยเหมยก็ถอนหายใจออกมาทันที

พีช: อย่าไปสนใจรู้ไหม

เหมย: โกรธมากเลยค่ะ โกรธจนอยากเข้าไปตบ!!

ชายหนุ่มหันไปมองกน้าเหมยก่อนจะอ้าปากค้าง เพราะเธอในวันนี้ดูเกรี้ยวกราดกว่าทุกครั้ง

พีช: เป็นอะไรเนี่ย

เหมย: เปล่าค่ะ พี่พีชรู้ไหมว่าเหมยคิดถึงพ่อกับแม่มากเลย เหมยมองท้องฟ้าทุกวันเผื่อพ่อกับแม่จะมองลงมาหาเหมยบ้าง

พีช: พ่อกับแม่เธอคงมองดูเธอตลอดเวลาแหละ ลูกสาวโตมาสวยขนาดนี้

เหมย: สวยแต่มีแฟนแล้วนะ

พีช: จริงหรอ???

ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนจะจับมือกันไว้ เสียงเพลงเคล้าคลอเบาๆกับสายฝนที่ตกปรอยๆ พาให้บรรยากาศมันอบอุ่นแม้ข้างนอกจะอากาศหนาว เหมยหันมามองก่อนจะซบไหล่ชายหนุ่ม เวลานี้ทั้งสองแทบอยากจะหยุดเวลาไว้ อยากให้ท้องถนนนี้มีเพียงแค่สองเราที่ร่วมเดินทางด้วยกัน...

พีช: นั่งดีๆนะจะรีบกลับบ้านแล้ว

เหมย: เดี๋ยววันนี้เหมยชดเชยให้นะคะ

พีช: ห๊า....จริงหรอเหมย//ผมหันไปมองหน้าเหมยด้วยความดีใจ

เหมย: ค่ะเดี๋ยววันนี้เหมยจะลุกเอง

พีช: โอเคครับ